Aflevering 6 : Louis Paul Boon, de treinreiziger. Boon ‘boemelde’ elke dag van zijn woonplaats in Erembodegem naar de redactie op de Vooruit in Gent en terug. Daar schreef hij veel over. Hij had angstvisioenen over een door techniek en robotten beheerste wereld. Boon kon geen auto rijden. Hij heeft het ooit één keer geprobeerd en daar raakt Aalst nu nog niet over uitgepraat

Aflevering 9 : De laatste jaren van Louis Paul Boon Boon is ontzettend geëvolueerd. Als auteur, als mens. Uit het dagboek van zijn laatste jaren blijkt dat de schrijver moe was, verbitterd en bekommerd. Deze aflevering is het gevoelig sluitstuk. Wars van vals sentiment, sereen en kwetsbaar. Zoals Boon was.

Aflevering 8 : Louis Paul Boon en de vrouwen. Boon was een befaamde collectioneur van (naakte) vrouwen. 25.000 kon hij er op de kop tikken (de foto’s ervan tenminste), die hij onderbracht in zijn Fenomenale Feminatheek. Maar Boon schreef ook graag en gepassioneerd over de meisjes.

Aflevering 3 : Louis Paul Boon, de chroniqueur. In ‘de herfst’ van zijn schrijverschap legt Boon zich toe op historische romans. Pieter Daens, natuurlijk, maar ook De Zwarte Hand (over het anarchisme in Aalst), Het Geuzenboek en Het Jaar 1901, een pakkende en schrijnende roman over een weeshuis ten tijde van de vorige eeuwwende.

Aflevering 5 : Louis Paul Boon, de tedere anarchist. Het is een label waar je veel kanten mee op kunt, maar in deze aflevering gaan we dieper in op de ‘sociaal bewogen’ Boon. De man die de mensen eerst ‘een geweten wil schoppen’ en daar 15 jaar later aan toevoegt: ‘wat heeft het alles voor zin.’

Aflevering 7 : Boontje. Bijna twintig jaar lang schreef Boon zijn Boontjes. De columnist Boontje is duidelijk uit een ander hout gesneden dan de schrijver Boon. Grappig, snedig en vaak met een relativerende en milde kwinkslag.

Aflevering 1. Louis Paul Boon, de mediamens. Vanaf de jaren zestig wordt Boon ontzettend populair als radio- en teeveefiguur. Hij schrijft columns voor radio Gent en zit in teeveepanels als ‘t Is maar een woord’ en ‘Wachtwoord’. Maar eigenlijk - zo vond Boontje zelf - is hij beroemd om de verkeerde redenen. Hij is en blijft in de eerste plaats een auteur, en tot nader order geen ‘zotteke dat de kijkers moet amuseren.’