หนังสือคืนชีพ

วันฟ้าเปิด  เครื่องบินสกัดกั้นรุ่นใหม่ ความเร็วสูงอยู่ระหว่างการทดลอง ตกลงในทะเลทรายโมฮาบี เครื่องระเบิดเสียหายหลังจากบินลึกเข้าไปในอวกาศ 900 ไมล์ นักบินนายทหาร 3 นายได้รับบาดเจ็บไม่มาก แต่ตอบไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาถูกส่งเข้าโรงพยาบาลพร้อมกัน นายทหาร 2 นายได้ออกจากโรงพยาบาลก่อน เหลือ 1 นายยังต้องรักษาขาหัก และแล้วนายทหารคนแรกก็หายตัวไประหว่างดื่มเบียร์ที่บาร์ นายทหารคนที่ 2 ตกใจมาก สอบถามคนในบาร์ ก็ได้รับการยืนยันว่าเขามาคนเดียว เขาจึงกลับไปโรงพยาบาลอีกครั้ง เล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟัง  เพื่อนยืนยันว่าพวกเขาทำการทดลองบินเพียง 2 คนเท่านั้น นายทหารคนที่ 2 วิ่งหายไปจากห้องคนไข้  เพื่อนพยายามตามไป แต่ไม่ทัน เมื่อเขาเหลือบเห็นข่าวในหนังสือพิมพ์ฉบับเดิมเปลี่ยนไป เขาก็รู้สึกหมดอาลัยตายอยาก

ล่องหน  บ๊อบพยายามเป็นนักเขียนมา 7 ปี แต่หาเงินได้เพียง 316 เหรียญ เขาและภรรยาทะเลาะกันบ่อยๆ เพราะปัญหาการเงิน  เขาแอบไปคบหญิงอื่นอีก วันหนึ่ง เขาโทรศัพท์ติดต่อหญิงที่คบด้วย แต่ปรากฏว่าเธอหายไป ทั้งที่พักและที่ทำงานไม่มีใครรู้จักเธอเลย เมื่อติดต่อเพื่อนสาวของเธอ แต่คนนั้นก็หายไปด้วย เขาติดต่อเพื่อนผู้ออกเดทคู่กับสองสาว แต่เพื่อนของเขาบอกว่าไม่รู้จักทั้งสองคน แล้วก็หายตัวไป  เงินในบัญชีธนาคารและ ภรรยาของบ๊อบก็หายไป ในที่สุดเพื่อนๆที่อยู่รอบตัวก็หายไป หายไปได้อย่างไร แล้วตัวเขาจะหายไปด้วยไหม  เขากลัวเหลือเกิน

ฝันร้ายกลางเวหา (Nightmare at 20,000 Feet)  บ๊อบ วิลสัน เพิ่งออกจากโรงพยาบาลประสาท ก็ต้องบินไปทำงานตามเมืองต่างๆ เขาเหนื่อยเพลียและหวาดกลัว กินยาแล้วก็ยังไม่หาย เขาพกปืนติดกระเป๋า เพื่อว่าวันหนึ่งจะได้ใช้จบชีวิตตัวเอง ขณะอยู่บนเครื่องบินเขานอนไม่หลับ และมองเห็นคนคลานอยู่ที่ปีกเครื่องบิน  เขาตามแอร์โฮสเตสมาดูหลายครั้ง เธอก็มองไม่เห็น  เมื่อเขาเห็นตัวประหลาดกำลังแกะฝาเครื่องหุ้มเครื่องยนต์ เขาตัดสินใจจะใช้ปืนจัดการ เขาเปิดประตูเครื่องบินโดยไม่ฟังเสียงร้องห้าม ยิงเจ้าตัวประหลาดนั้นแล้วเขาก็สลบไป เมื่อฟื้นขึ้นเขาแน่ใจว่าถ้ามีการตรวจเครื่องยนต์ ช่างจะต้องพบรอยงัดแงะ และเขาเองเป็นผู้ช่วยคนในเครื่องบินนี้ไว้

คนหอน  ชายหนุ่มจากอเมริกา หลังจบการศึกษาจึงมาท่องเที่ยวยุโรปคนเดียวจนล้มป่วย  เมื่อฟื้นจากป่วยไข้ก็ขี่จักรยานท่องเที่ยวเข้าเยอรมันคนเดียว แต่กลับล้มเจ็บอีก มีผู้นำไปฝากให้โบสถ์ช่วยดูแล จนอาการดีขึ้นและได้พบเรื่องราวแปลกประหลาดของวัดนี้ เขาได้ยินเสียงเหมือนคนหอนโหยหวนอยู่ตลอดเวลาที่กำลังพักฟื้น เมื่อสอบถามบาทหลวงผู้ดูแลเขา ก็ได้รับการปฏิเสธว่า ไม่มีเสียงดังว่า เขาแอบออกจากห้องพัก ไปค้นหาที่มาของเสียงจนพบ และ เมื่อเขาขู่ว่าจะแจ้งตำรวจ เจ้าอาวาสจึงยอมอธิบายความเป็นมาของบุรุษผู้นั้น ชายหนุ่มไม่เชื่อว่า เขาช่วยซาตานหนีจากที่คุมขังไป  เขากลับอเมริกาและทำธุรกิจต่อจนอายุมาก เมื่อเยอรมันบุกโปแลนด์ เขาจำหน้าผู้ออกคำสั่งได้ เขานอนฝันร้ายไปตลอดเวลาที่เกิดสงครามโลก

ทางตัน(ตอนจบ) (Blind Alley)  เมื่อขึ้นรถไฟแล้ว นายเฟเธอร์สมิธก็วางแผนว่าจะกลับไปเมืองเก่าของเขาในฐานะอะไร จะแต่งงานกับใคร จะลงทุนในธุรกิจอะไรบ้าง  เขาตื่นขึ้นด้วยความสบายใจและเริ่มนึกได้ว่า เมื่อสี่สิบปีก่อน การเดินทางและอาหารการกินเป็นอย่างไร ไม่เหมือนยุคปัจจุบัน เขาไม่กังวลเพราะตอนหนุ่มเขามีสุขภาพแข็งแรงดีมาก  เขาเริ่มกังวลว่า ทำไมเขาจึงไม่กลับกลายเป็นหนุ่มเสียที ซาตานรออะไรอยู่  เขาคงอายุ 70 ปีเหมือนเดิม ความไม่สะดวกสบายเริ่มรุมเร้าเข้ามา  เขาอดทนเพราะคิดว่าเดี๋ยวก็คงเป็นหนุ่มเหมือนเดิม  เขาฝากเงินที่ธนาคารและคิดจะลงทุนตามที่คาดไว้ แต่ทำไม่ได้เลย  เจอแต่ทางตัน  เพราะสมัยนี้ยังป่าเถื่อนอยู่มาก  เขาบ่นว่าซาตานที่ผิดสัญญา จนถูกยกเลิกสัญญาในที่สุด

ทางตัน(ตอนต้น) (Blind Alley)  นายเฟเธอร์สมิธ เป็นนักธุรกิจวัยชรา ที่ประสบความสำเร็จมีเงินทองมากมาย แต่ไม่มีความพอใจในโลกศตวรรษที่ 20 เลย เขาบ่นและก่นด่ารัฐบาลและสังคมรอบตัว เขาจู้จี้จุกจิก พูดจาหยาบคาย ไม่พอใจกับรายได้ที่ทวีคูณทุกหกเดือน วันหนึ่งเขาเกิดอาการหัวใจกำเริบ หมอแนะนำให้เข้าโรงพยาบาลทันที  เมื่ออาการทรงตัวแล้ว เขาต้องระวังอาหารการกินทุกชนิด  นายเฟเธอร์สมิธคิดถึงเมืองเก่าที่เขาเคยอยู่เมื่อสมัยหนุ่มๆ เหลือเกิน จึงตามนายฟอร์ฟินให้ติดต่อซาตานให้หน่อย จะเสียเงินเท่าไหร่ก็ยอม ขอให้ได้ย้อนวัยกลับไปสู่เมืองเล็กๆนั้น เพื่อที่เขาจะได้ใช้ความรู้ในปัจจุบันหาทางทำเงินในยุคสี่สิบปีก่อนนั้นให้ได้ เขาต้องจ่ายค่าตอบแทนด้วยทรัพย์สินทั้งหมด เหลือเพียงสามพันเหรียญ เพื่อเป็นทุนตั้งต้น เมื่อเขาย้อนยุคกลับไปได้  ในที่สุดเขาได้รับตั๋วรถไฟและนัดให้ไปขึ้นรถไฟขบวนสี่ทุ่มสามสิบสี่นาที

โลกส่วนตัวของเกรกอรี่ เวสท์ (A World of His Own)  เวสท์เป็นนักเขียนบทละครชื่อดัง ภรรยาของเขาชื่อ วิคตอเรีย เธอสงสัยว่าสามีจะแอบมีคนอื่น และพบว่ามีจริงๆ จึงทะเลาะกัน ในที่สุดสามีจึงเปิดเผยว่า เขาสามารถสร้างตัวละครของเขาให้มีชีวิตจิตใจขึ้นได้ เพียงกล่าวบันทึกรายละเอียดลักษณะของตัวละครนั้นๆขึ้น ตัวละครนั้นจะปรากฏออกมา  เมื่อเผาแถบบันทึกเสียงตัวละครนั้นจะหายไป  วิคตอเรียไม่เชื่อเวสท์ เขาจึงเรียกตัวละครหญิงชื่อ แมรี่ มาพบกับเธอ วิคตอเรียคิดว่าสามีของเธอเสียสติ  จึงจะไปหาทนายฟ้องหย่า สามีพยายามห้ามไว้แต่เธอไม่ฟัง ทั้งยังเอาแถบเสียงบันทึกตัวละครเผาไฟ โดยไม่ฟังคำอธิบายของเขา

ห้าชีวิต (Five Characters in Search of an Exit)   นายทหารยศพันตรีลืมตาตื่นขึ้น เขาจำอะไรไม่ได้เลย และไม่ทราบว่าเขาอยู่ที่ไหน จึงเดินสำรวจไปเรื่อยๆ จนพบผู้อื่นอีก 4  คน ทุกคนพูดเหมือนกันว่า จำไม่ได้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร นานแค่ไหน ต่างพยายามช่วยกันคิดก็คิดไม่ออก และพยายามหาทางออกก็ไม่พบ เมื่อนายทหารพยายามจะปีนกำแพงหนี ทุกคนลองเชื่อเขาและพยายามต่อตัวปีนขึ้นไป เมื่อไม่สำเร็จก็ใช้เสื้อผ้าของทุกคนทำเชือก เพื่อให้นายทหารใช้ปีนออกไปจนสำเร็จ และได้คำตอบในที่สุดว่า พวกเขาอยู่ที่ไหน

หุบผานรก (The Valley Was Still)  โจเซฟ พาราดีน ทหารฝ่ายใต้และเพื่อนได้รับคำสั่งให้มาซุ่มดูกองกำลังฝ่ายเหนือในหุบเขาแชนโนว์  แต่ไม่มีการเคลื่อนไหวจนเขาต้องขี่ม้าเข้าไปดูในหมู่บ้านที่หุบเขา  ไม่มีชาวบ้านอยู่เลย มีแต่กองทหารฝ่ายเหนือกองกลิ้งกันอยู่ที่พื้นถนน หน้าตาสดใสเหมือนคนนอนหลับ เขาพยายามปลุกอย่างไรก็ไม่ตื่น ชายชราชื่อทีค อ้างตัวเป็นหมอผีและบอกว่าเขาเองทำให้ทหารเหล่านี้หลับไป เขาใช้คาถาจากหนังสือเวทมนต์ และขอให้โจเซฟลงชื่อในหนังสือเวทมนต์ด้วย เพื่อจะได้ทำให้ทหารฝ่ายใต้ชนะฝ่ายเหนือโดยถาวร  โจเซฟลงชื่อและได้ฆ่าทีคเสีย ปลุกกองทหารฝ่ายเหนือและ เอาหนังสือเผาไฟทิ้ง  ตั้งแต่นั้นมาทหารฝ่ายใต้ก็ไม่เคยได้รับชัยชนะอีกเลย

คนซ้อนคน (Mirror Image)  มิลลิเซ็นต์ บาร์นส์ นั่งรอในห้องรอรถประจำทางจนเบื่อ จึงสอบถามเจ้าหน้าที่ขายตั๋วว่าเมื่อไหร่รถจะมาเสียที ชายชราตอบเบื่อๆราวกับว่าหญิงสาวมาถามซ้ำซากอยู่ได้ เธอไปเข้าห้องน้ำ หญิงดูแลห้องน้ำก็ซักถามด้วยความเป็นห่วงว่า เธอไม่สบายหรือเปล่า เพิ่งเข้าห้องน้ำไปหยกๆ มาเข้าอีกแล้ว เธอมองออกไปนอกห้องน้ำก็เห็นตัวเธอเองนั่งอยู่ที่เก้าอี้รอ  สอบถามคนอื่นก็ไม่มีใครเห็น ทุกคนคิดว่าเธอสติไม่ดี  พอลอยู่รอรถโดยสารคันใหม่เป็นเพื่อนเธอ และโทรศัพท์เรียกตำรวจมารับเธอไปตรวจประสาทที่โรงพยาบาล  และแล้วเขาก็มองเห็นตัวเองอีกคนหนึ่ง เดินออกไปจากห้องนั่งรอ เหมือนที่มิลลิเซ็นต์เห็นมาแล้ว