Kapphlaupið til tunglsins

Til að komast til tunglsins þurfti öflugri eldflaug en nokkru sinni fyrr. Í Huntsville í Alabama hófust Wernher von Braun og teymi hans handa við að þróa Satúrnus 5 eldflaugina sem að lokum flutti menn frá Jörðinni til tunglsins.

Eftir sögulegan leiðangur Apollo 8 átti aðeins eftir að prófa tunglferjuna og tunglbúninginn áður en hægt var að lenda á tunglinu. Apollo 9 var draumaleiðangur tilraunaflugmannsins.

Fjórum mánuðum eftir fyrstu tungllendinguna var komið að áhöfn Apollo 12 að endurtaka leikinn. Þeir Pete Conrad og Alan Bean áttu stefnumót við annað ómannað geimfar sem lent hafði tveimur árum áður á Stormahafinu.

Árið 1967 var slæmt geimferðaár. Þremur mánuðum eftir eldsvoðann í Apollo 1 settist Vladimir Komarov inn í nýtt geimfar sem leggja átti grunninn að ferðum Sovétmanna frá Jörðinni til tunglsins.

Þegar búið var að prófa tunglferjuna á braut um Jörðina, varð að prófa hana aftur á braut um tunglið. Apollo 10 var lokaæfingin fyrir tungllendingu.

Rétt fyrir jól árið 1968 fór áhöfn Apollo 8 í lengsta og hættulegasta ferðalag sem mannkynið hafði lagt upp í: Ferðalag frá Jörðinni til tunglsins.

Áhugi á tunglferðum fór dvínandi þegar Apollo 13 var skotið á loft. Það breyttist tveimur dögum eftir geimskot þegar sprenging varð í súrefnistanki sem stofnaði lífi geimfaranna þriggja í mikla hættu.

Í lok janúar árið 1971 hófst sjötta tunglferð Bandaríkjamanna þegar Apollo 14 var skotið á loft. Eftir misheppnaðan leiðangur Apollo 13 var mikið undir: Færi eitthvað úrskeiðis þýddi það sennilega endalok Apollo verkefnisins. Færi allt að óskum yrði Alan Shepard hins vegar fimmti og elsti maðurinn til að ganga á tunglinu.

Áður en haldið var til tunglsins var nauðsynlegt að prófa alla helstu þætti tunglferðar. Gemini geimáætlunin brúaði bilið á milli Mercury og Apollo geimáætlananna.

Tæpum fjórum árum eftir sigurför Spútnik um himinhvolfið, unnu Sovétmenn enn eitt afrekið þegar þeir sendu fyrsta geimfarann, Júrí Gagarín, á braut um jörðina.