''Ben artık oldum'' derken, ayağımızın takıldığı her taşta yeniden anlıyoruz henüz gidecek çok yol olduğunu. Bizi doğru zannettiğimiz yolda yanlışın tam ortasına düşüren bu kibirli hali konuşuyoruz.

Yetemiyoruz, her zaman aklımızda daha iyi ve daha fazlası olmak var. Acaba bu çılgın yarıştan çıkmak ve yeterli olmak mümkün mü?

Bazen unutuyoruz hangi zaferin peşinde koştuğumuzu. Sonuç almak için çıktığımız yollarda haklı olmak adına ilişkilerimizi ve emeklerimizi ateşe veriyoruz.

Geçmişi düşündüğümüz o anları sanki tekrar yaşıyoruz. Yanlızca bugünü yaşamak mümkünken hüzün dolu bu anlara neden ihtiyaç duyarız? 

Her şey bir drama, koca koca problemler.. Herbir şeyi kafamda büyütüyorum diyorsan, bunun dinamikleri ve çözümleriyle dolu bir bölüme hoş geldin.

Nedense her zaman gülmemiz ve mutlu olmamız bekleniyor bizden. Uyum sağlamak adına taktığımız maskeleri ve buna bizi mecbur bırakan toplulukları konuştuk.

Evet hayat çok hızlı akıyor, rekabet, yapılacaklar.. Yavaş kalmak mümkün değil gibi. Ama hızlı olmakla acelecilik birbirine karıştığında gerçek cehennemin kapıları açılıyor. Bakalım ne yapmalıymışız?

Atamızı andığımız bu özel günde ona ve hatırasına, tarihten bağımsız bir gözle bakmak ve ilham almak istedik. Hayatın dilinden Atatürk'ü konuşuyoruz.

Günahların ve ayıpların efendisi yalan sandığımız kadar kötü mü? Yoksa yalan söylememek adına daha büyük hatalar yapıyor olabilir miyiz?

En ufak sorunda bile yakılan ağıtlar ve tüm bunlardan yorgun kulaklar. Sonsuz serzeniş ve mağduriyetimizi sergilediğimiz bu anlara, bakalım neden ihtiyaç duyuyoruz?