Evet hayat çok hızlı akıyor, rekabet, yapılacaklar.. Yavaş kalmak mümkün değil gibi. Ama hızlı olmakla acelecilik birbirine karıştığında gerçek cehennemin kapıları açılıyor. Bakalım ne yapmalıymışız?

Atamızı andığımız bu özel günde ona ve hatırasına, tarihten bağımsız bir gözle bakmak ve ilham almak istedik. Hayatın dilinden Atatürk'ü konuşuyoruz.

Günahların ve ayıpların efendisi yalan sandığımız kadar kötü mü? Yoksa yalan söylememek adına daha büyük hatalar yapıyor olabilir miyiz?

En ufak sorunda bile yakılan ağıtlar ve tüm bunlardan yorgun kulaklar. Sonsuz serzeniş ve mağduriyetimizi sergilediğimiz bu anlara, bakalım neden ihtiyaç duyuyoruz? 

Her şeyi bilmek ve haberdar olmak istiyoruz. İşe yarar yaramaz, her konudaki bu merakımızın sebebi nedir? 

Kalabalıkları hayal edince, boğazımız düğüm düğüm oluyor, ellerimiz titriyorsa çare iç dünyamızda. 

Biten gidenlerin ardından, içimizde kalan acı anılara rağmen hayatımıza nasıl devam ederiz? 

Alçak gönüllülük tek başına dev bir erdem fakat bakalım biz buna hazır mıyız? Hazır olunmadan yapıldığında bizi kör eden bu hali konuşuyoruz.

Mecbur olduklarımızdan yaşamaya zaman kalmıyor sanki. Acaba gerçekten bu kadarına mecbur muyuz yoksa sadece kendimizi mi kandırıyoruz?

"Mağduriyet peşimi bırakmıyor. Sanki herkes ve her şey bana düşman" diyorsan, bu zehirli uyuşukluğa kendini kaptırmış olabilirsin. Bu maskenin arkasındaki sırları konuşmaya bekleniyorsun..