W tym odcinku bierzemy na tapet bardzo znany utwór Breakfast at Tiffany's średnio znanego zespołu Deep Blue Something (album 11th Song, wyd. 1993) i robimy co możemy, żeby znaleźć w nim tyle pozytywów ile się da - czy nam się to udaje czy nie, niech osądzą słuchacze.

Kuba:

- mówi kim był Truman Capote, czym zasłynął, i czy jego książka (a może jej filmowa adaptacja) była czy nie była inspiracją dla omawianego utworu

- opowiada pobieżnie (celowo) kim była Holly Golightly - protagonistka książki i filmu, które były lub nie były inspiracją dla omawianego utworu

- nie rozumie za bardzo fascynacji Audrey Hepburn (i Jacek też nie)

- tłumaczy jak powiedzieć po angielsku, że coś jest nieszkodliwe (czyli takie jak ta piosenka) i proponuje utworzenie nowego podgatunku rocka

- a jeżeli chodzi o język angielski, wyjaśnia wyrażenia: in common, common ground (+ inne wyrażenia dot. kompromisu), recall, kinda, we're over (i jak jeszcze mówić o zrywaniu), come between

- wyjaśnia co (kto?) to jest ten słynny Tiffany 

- na koniec wyjaśnia jak powiedzieć, że idziemy do kogoś albo zostajemy u kogoś

Jacek:

- chciałby być w radiu

- tłumaczy czym (lub kim) jest "one-hit wonder"

- mówi o czym jest piosenka i okazuje się, że jednak nie jest o książce, ani o filmie, tylko o parze, której cytując Jacka "zaczyna się rozchodzić"

- przyznaje, że pasuje mu bezpretensjonalność i świadomy brak głębi utworu

- podaje (za Wikipedią), że omawiany utwór należy do gatunku o nazwie rock alternatywny, ale istnieją lepsze określenia na taką muzykę

- bez ogródek i wprost mówi, że wokalista Deep Blue Something to (chyba) nie jest dobry wokalista...

- rozczulają go rymy częstochowskie w piosence

- nie do końca go rozczula, ale docenia bezpretensjonalność (again!) teledysku

A dodatkowo pojawiają się:

- Truman Capote

- Audrey Hepburn i film Śniadanie u Tiffany'ego (reż. Blake Edwards, 1961.) oraz film Rzymskie Wakacje (reż. William Wyler, 1953).

- The Tokens (to ci od In The Jungle, które tak jakby cytuje Jacek)

- The Rembrandts (to ci od piosenki z serialu Przyjaciele który jeszcze bardziej tak jakby cytuje Kuba)

- oraz inni one-hit wonders, a właściwie ich piosenki, tj. Macarena, The Final Countdown, Ice Ice Baby

- zespół The Rolling Stones, Mick Jagger i jego usta (bo ewidentnie brakowało nam tutaj jakiegoś ciężaru gatunkowego, więc teraz już jest i wszystko się zgadza)

- Spiderman (serio)

W tym odcinku bierzemy na tapet jeden z najsłynniejszych protest-songów w historii muzyki popularnej czyli utwór Hurricane Boba Dylana (album Desire, 1976). 

Tym razem inaczej niż zwykle:

W zamian:

W związku z ogromną ilością omawianego w odcinku angielskiego słownictwa, tym razem pozwalamy sobie odesłać słuchaczy do naszego profilu na Instagramie, gdzie zawsze kilka dni po publikacji odcinka umieszczamy post (lub posty) zawierające właśnie te wyrażenia: https://www.instagram.com/lyryki_podcast/

W tym odcinku bierzemy na tapet utwór Bridge Over Troubled Water duetu Simon&Garfunkel (album Bridge Over Troubled Water, 1970.) i dyskutujemy o przyjaźni, wsparciu i pocieszeniu. A może nawet kojeniu.

Jacek:

Kuba:

Dodatkowo pojawiają się:

W tym odcinku bierzemy na tapet utwór Smooth Criminal Michaela Jacksona (album Bad, wyd. 1987) i zamykamy tym samym "królewski" tryptyk odcinków o muzycznych "królach".

Jacek:

Kuba:

Dodatkowo pojawiają się:

W tym odcinku bierzemy na tapet utwór Get Up, Stand Up grupy Bob Marley & The Wailers (album Burnin', wyd. 1973) i nie udaje nam się zrobić odcinka o czymś łatwym, lekkim i przyjemnym, choć intencje mieliśmy dobre.

Jacek:

- bardzo czytelnie i rzeczowo przybliża historię trudnej drogi do niepodległości Jamajki i jak to wpłynęło na muzykę reggae oraz na treść omawianego utworu

- opowiada jak powstała muzyka reggae i z jakich endemicznie karaibskich gatunków się wywodzi (słowa klucze: mento, calypso, ska, jazz, punk rock i r’n’b i pewnie coś jeszcze)

- tłumaczy, dlaczego w (prawie) każdej piosence reggae Babilon to złol i skąd się w ogóle wziął na Jamajce

- wyjaśnia jak powinniśmy rozumieć ruch/religię/kulturę/drogę/filozofię (niepotrzebne skreślić) Rastafari, i dlaczego nie należy dodawać na końcu żadnych "izmów"

- wprowadza do dyskusji cesarza (wcale nie Jamajki, bo ta takiego nie miała) Etiopii, gdyż ma on niebagatelne znaczenie dla Rastafari

- pokazuje jak bardzo dobrym człowiekiem Bob Marley był i kropka.

Kuba:

- znów mówi o zawodzeniu i wyciu, ale tym razem w kontekście żałobnym

- wstaje i walczy o to, żebyśmy wiedzieli, że "stand up" to nie jest takie o, zwykłe wstawanie

- mówi że prawo niejedno ma imię (szkoda, że nie lewo) i podpowiada jak po angielsku nazywać polskie miasta 

- nie poddaję się w staraniach wytłumaczenia mnogości użyć wyrażenia “give up”

- bez oporu tłumaczy jak się po angielsku stawia opór 

- przypomina, że warto mówić "worth" poprawnie (czyli dodawać "ing" do następującego poń czasownika)

- stwierdza oczywiste oczywistości, mówiąc, że nie wszystko złoto co się świeci

- pokazuje jak mieć potąd (albo po dziurki w nosie)

- w imię poprawności językowej podpowiada, że w imię to nie w imieniu

Dodatkowo pojawiają się:

- Cesarz Etiopii Hajle Selasje I czyli tak jakby mesjasz, chociaż na innym kontynencie

- Wszechmogący Jah jako tak jakby tata tego wyżej

- Marcus Garvey, który zapoczątkował ideę Rastafari

- Mormoni, bo czemu nie

- Led Zeppelin i ich piosenka, której tytułu nie chcemy wymawiać

- Rage Against The Machine, bo oni to akurat umieli się postawić i walczyć

- Bogusław Linda, który działał w imię zasad

W tym odcinku bierzemy na tapet utwór Jailhouse Rock Elvisa Presleya (wyd. 1957, Jaihouse Rock OST)

Tym razem:

- udajemy, że grypsujemy

- w ogóle nie kontrolujemy zegarka i ten odcinek jest dłuższy niż miał być

- wyobrażamy sobie, że jak się jest w więzieniu to muzyka daje wolność

- śmiejemy się z teledysku (again...)

- omawiamy na kogo i jak działały biodra Elvisa

- wspominamy, że w więzeniu też można kochać

Jacek:

- opowiada historię kariery Elvisa, co ją przerwało (podpowiedź: miłość do ojczyzny), oraz jak to wszystko wyglądało po przerwie i jak się skończyło

- używa trudnego słowa "dezynwoltura", aby wyjaśnić, dlaczego Elvis tłumy poruszył

- tłumaczy, dlaczego nazywamy Elvisa królem rock'n'rolla

- wyjaśnia genezę rock'n'rolla mówiąc czym się inspirował i co połączył Elvis (muzykę etniczną, folk, country, hillbilly, bluegrass, rhythm and blues, i co tam jeszcze) tworząc gatunek rockabilly - proste, nie?

- rozwija pojęcie sekcji rytmicznej i okazuje się, że to wcale nie jest tylko perkusja i bas!

Kuba:

- instruuje jak po angielsku urządzić imprezę

- wyjaśnia, że "the joint" to polski kić, mamer, pubło, paka oraz ciupa w jednym

- tłumaczy skąd w jęz. angielskim wzięło się polske województwo i powiat

- radzi co jest dla nas lepsze: jail czy prison (podp owiedź: żadne z powyższych), oraz prezentuje cały angielski penitencjarny niezbędnik

- podaje minimum kilka możliwości jęczenia po angielsku

- zachwyca się nad wszystkimi tymi, którzy po polsku wciąż mówią "powinienem był"

- testuje Jacka z wymowy nazw amerykańskich stanów, a Jacek zdaje ten test śpiewająco

- przedstawia rodzinę Saksofonów oraz rodzinę Puzonów, a także tłumaczy różnicę między instrumentami dętymi blaszanymi i drewnianymi 

Gościnnie pojawiają się:

- Beatlesi, którzy raz mieli z Elvisem "przyjemność" jammować

- Adele, Barbra Streisand i Celine Dion, które według Kuby stały się gwiazdami Las Vegas

- Chuck Berry i Little Richard czyli prekursorzy rock'n'rolla

- Johnny Cash jako przedstawiciel rockabilly

- Blues Brothers (po raz trzeci na przestrzeni trzech odcinków, co sugeruje, że Jacek może mieć problem)

- Golec uOrkiestra (serio)

- piosenka Baby Shark (serio serio)

- Allen Ginsberg, Jack Kerouac oraz William S. Burroughs czyli słynni Beatnicy (polecamy sprawdzić!)

- Melchior Wańkowicz jako jeden z ostatnich, którzy stosowali w języku polskim czas zaprzeszły

- James Dean, który stylistycznie inspirował Elvisa

- Forrest Gump, który w filmie tak jakby spotkał Elvisa

- Purple Gang czyli przemytnicy gorzały z Detroit, którzy też pojawiają się w piosence

W tym odcinku bierzemy na tapet utwór Livin' On a Prayer grupy Bon Jovi (album Slippery When Wet, 1986).

Kuba:

- tłumaczy jak się żyje na modlitwie i co mają z tym wspólnego amerykańscy lotnicy

- opowiada jak to jest mieć pecha po angielsku

- mówi jak pisać i wymawiać, gdy coś jest twarde, trdne, wytrzymałe, mocne, odporne, łykowate i wiele innych

- przybliża specyfikę amerykańskich jadłodajni

- roztacza ferie zawodowych barw, a właściwie to tylko trzy kolory: biały, niebieski i różowy

- daje radę jak dać radę i próbuje powiedzieć, jak można próbować

- jak zwykle czegoś nie pamięta: tym razem, że "strait" to cieśnina. No trudno.

Jacek:

- po gwiazdorsku pokazuje skąd się ci wszyscy piękni metalowi (sic!) chłopcy wywodzą i dlaczego to jest glam

- robi wyjątek i jednorazowo przedkłada stylówę nad muzykę (serio)

- tworzy nowy gatunek muzyczny (znów) i tym razem to chyba naprawdę ma potencjał

- wychodzi poza swoją strefę komfortu (bo nie zna się aż tak na elektronice) i tłumaczy jak działa talk box, czyli narzędzie/efekt/instrument/ustrojstwo (niepotrzebne skreślić), dzięki któremu możemy śpiewać gitarą (serio serio)

- podpowiada jak pozbyć się z mózgu piosenki, która się nam wżarła (sprawdźcie, czy działa!)

Dodatkowo:

- trochę ciśniemy bekę z istotnego wkładu jaki piosenka miała w życie amerykańskiego społeczeństwa lat 80. XX wieku

- trochę nabijamy się z polskiej miłości do piłki nożnej

- trochę szydzimy z estradowej stylówy zespołów glam metalowych i pop-rockowej natury ich twórczości

- trochę nie rozumiemy czemu muzycy decydują się piosenki stopniowo wyciszać, zamiast je po prostu równo skończyć.

Przy okazji pojawiają się:

- John Wayne w filmie "Latające Tygrysy" (1942)

- David Bowie jako Ziggy Stardust

- zespoły Kiss, Queen (z lat 70.), Alice Cooper oraz Europe ze swoim nieśmiertelnym (no trudno) "Final Countdown"

- Nirvana i Kurt Cobain, jako grungowa alternatywa dla efekciarstwa Glam Rocka i Glam Metalu

- znów Aretha Franklin, bo w filmie Blues Brothers prowadziła diner

- film Pulp Fiction, bo tam też jest diner

- zespół Dire Straits i Mark Knopfler

- syn Jona Bon Jovi i Millie Bobby Brown (to ta dziwczynka z serialu "Stranger Things", choć dziś już zdecydowanie kobieta) - bo wzięli ślub

Tym razem bierzemy na tapet utwór Respect w wykonaniu Arethy Franklin (album I Never Loved a Man the Way I Love You, wyd. 1967), choć to okazuje się jest cover.

W tym odcinku:

- szanujemy: siebie nawzajem, słuchaczy (wiadomo), ale przede wszystkim niezależne kobiety

- chodzi nam nóżka (znów)

- rozważamy kwestię szacunku (lub jego braku) mężczyzn do kobiet i odwrotnie

- zderzamy oryginał piosenki (chyba trochę szowinistyczny) z wersją Arethy (zdecydowanie feministyczną), pod kątem różnic muzycznych i lirycznych (ale tych drugich jednak bardziej)

- wyjaśniamy dlaczego piosenka Respect miała (lub nadal ma) niebagatelny wkład w ruch praw obywatelskich, czarny ruch wolnościowy, oraz 2. falę feminizmu, a może nawet we współczesne ruchy wolnościowe

Jacek:

- mówi czym charakteryzuje się muzyka soul, oraz z czego ewoluowała (i z czego ewoluowało to z czego wyewoluowała, a nawet z czego wyewoluowało to co wyewoluowało z tego, z czego wyewoluowała - got it?)

- tłumaczy czym jest Big-band i co wchodzi w jego skład

- zachwyca się chórkami w wykonaniu sióstr Arethy Franklin i opowiada jak duży miały wkład w twórczość swojej siostry

- udowadnia, że cover piosenki może przerosnąć oryginał i stać się punktem odniesienia, oraz czy to w ogóle O.K. robić covery

Kuba:

- daje nam odrobinę amerykańskiego slangu lat 60. (to pewnie bez sensu, bo już się tak nie mówi)

- powtarza się opowiadając o "be about to do sth" (bo już o tym opowiadał, jest stary, ma kiepską pamięć i proszę mu wybaczyć)

- chętnie mówi jak po angielsku chcieć, żeby ktoś nam coś :)

- uczy, że "learn" to nie tylko się uczyć

- podpowiada jak po angielsku krzywdzić (nie róbcie tego!) inaczej niż "hurt"

- mówi, że angielski "hymn" polskim hymnem nie jest (bo jest nim "anthem") i jak to wymówić

Przy okazji pojawiają się:

- Otis Redding (bo to właściwie jego piosenka, tylko Aretha ją "naprawiła") 

- Film Blues Brothers oraz Blues Brothers 2000 wraz z obsadą - nieprzypadkowo, bo pojawia się tam Aretha Franklin i jej muzyka, tylko w innym aranżu

- Dr Martin Luther King Jr., z którym przyjaźnił się wielebny C.L. Franklin, prywatnie tata Arethy

- Jimi Hendrix i Bob Dylan, David Bowie i Nirvana, Eric Clapton i Bob Marley, a także Billy Joel i ten bandyta, który go ostatnio skowerował ...

Szanujmy się. Czołem!

W tym odcinku bierzemy na tapet utwór Smells Like Teen Spirit słynnej Nirvany (album Nevermind, wyd. 1991)

Kuba:

Jacek:

Dodatkowo:

Przy okazji pojawiają się:

A w ogóle Teen Spirit to był dezodorant, albo antyperspirant, w każdym razie do pach.

W tym odcinku bierzemy na tapet piosenkę Layla w wykonaniu grupy Derek And The Dominos założonej przez Erica Claptona (album Layla And Other Assorted Love Songs, 1970).

Jacek:

Kuba:

Dodatkowo:

Przy okazji pojawiają się: