W niewiele gier przyszło mi zagrać w roku 2024, na pewno tych wideo. Co nie oznacza, że się leniłem, no może trochę jeśli chodzi o nagrywanie odcinków. 

W odcinku niedokończony Darksiders 3 oraz powrót do grania online na konsoli PlayStation. Wybór padł na powtórkę Battlefielda 4, w którego zagrywałem się na trzecim PlayStation.

Zaczyna się nowy rok, oby lepszy od poprzedniego. Wszystkiego wspaniałego!

Arkadiusz

Było ich dwóch, każdy z nich inne miał motywacje, albo nie miał ich wcale. Zaciągnięty siłą, podstępem lub wolną wolą do wojska. 

W tym odcinku o "Kawalerii kosmosu" Roberta A. Heinleina i jego wizji społeczeństwa przyszłości, gdzie prawo do głosowania może mieć tylko jednostka o statusie Obywatel, który z kolei zdobyć może tylko i wyłącznie po odbyciu służby wojskowej. Jest w tej idei pewna słuszność. I kontrowersja. Z pewnością pole do polemiki.

Na drugim krańcu Galaktyki jest Bill. Farmer nie chcący mieć z wojskiem nic wspólnego, a jednak wciągnięty w tryby machiny staje się kukłą, której oczami poznajemy wykreowany przez autora futurystyczny cyrk.

Co łączy tych bohaterów? Obaj walczą z obcą rasą, która właściwie sprawia zagrożenie ludzkości tylko tym, że istnieje. Nić porozumienia? A po co, skoro można eksterminować, no i mieć zajęcie. Kto to widział, by w przyszłości człowiek tylko korzystał z nowych technologii, cieszył się życiem, odpoczywał... 

Miłego odsłuchu, wszystkiego fantastycznego, pozdrawiam serdecznie, 
Arkadiusz

Zapraszam na mojego instagrama @manwenat

Drugi seans "Diuny" sprawił, że zastanawiam się nad nagraniem odcinka o tym, dlaczego tak bardzo mi się ten film podoba. Ale zanim się udam na Diunę należy wspomnieć o zupełnie innej, kto wie czy nie bardziej osobliwej planecie: Paradyzji.

"Paradyzja" Janusza A. Zajdla jest planetą sztucznie utworzoną, co nie pozostaje bez echa dla jej mieszkańców i wewnętrznych systemów nie tylko obronnych ale także regulujących rytm życia każdej jednostki.

Większość z nas (ze mną włącznie) mogłaby oszaleć po tygodniu spędzonym w tym miejscu. No właśnie, napisałem większość, bo być może dla niektórych przeniesienie życiowej rutyny w inne miejsce, nawet tak dziwne jak Paradyzja, nie miałoby znaczenia.

Miłego odsłuchu!

Arkadiusz

Jak zareagowalibyśmy dziś dowiadując się o istnieniu o wiele bardziej rozwiniętej technologicznie cywilizacji, która nie tylko postanowiła odwiedzić naszą planetę, ale również pomogła w odparciu ataku jeszcze innej, mniej przyjaźnie do nas nastawionej rasy? Ludzkość w powieści Janusza A. Zajdla pt. "Wyjście z cienia" żyje w pokoju pod zwierzchnictwem tzw. Proksów. I czy tylko wówczas jesteśmy w stanie funkcjonować bez konfliktów? Ile korzyści, a ile bezpowrotnych strat daje taki sojusz? 

Opowiadam trochę o tak naprawdę pierwszym kontakcie z tą powieścią. Jest to trzecia książka autora i w miarę możliwości mam zamiar zasilić swoją domową bibliotekę o więcej pozycji Zajdla właśnie. Przedstawione sytuacje, wersje zdarzeń i obserwacje jakie można poczynić są intrygujące i raczej rzadko jednoznaczne, co dobitnie pokazuje, że jesteśmy jednak rasą nietuzinkową. Niekiedy nieprzewidywalną, ułomną, innym razem sprytną, niedoskonałą, skazaną na zagładę (przed samych siebie również), jednocześnie zdolną do przetrwania w najniebezpieczniejszych scenariuszach. Wszystko zaczyna się od słów "zależy od..."

Miłego odsłuchu!
Arkadiusz

Zaglądajcie na mój profil na instagramie oraz YT @manwenat

Tak, kolejna zalegająca od kilku lat na mojej półce gra została wrzucona do czytnika. Prey to gra, która była mi cierniem (nie jedynym, być może kiedyś odgrzebię się z nich wszystkich). Bardzo chciałem w nią zagrać, ale nie żałuję, że wziąłem się za nią dopiero teraz. Poznając zagadki stacji kosmicznej Talos, jej załogi, samego głównego bohatera nie mogłem tak łatwo zakończyć sesji z tą grą. A może jeszcze sprawdzę to pomieszczenie, a jeśli uda mi się dokończyć to zadanie poboczne będę mógł wykupić kolejną umiejętność, no dobra to może jeszcze zrobię to i tamto... I tak dalej. 

Eksploracja, dokonywanie trudnych wyborów, zróżnicowany rozwój bohatera, ciekawy upgrade ekwipunku, a przede wszystkim zagadkowa fabuła i dające do myślenia zakończenie dodające grze regrywalności to składowa Prey. 

Więcej oczywiście w samym odcinku. Miłego odsłuchu.

Zaglądajcie na mojego instagrama @manwenat oraz kanał na YouTube o tej samej nazwie.

Wszystkiego fantastycznego, 
Arkadiusz

W ostatnim odcinku pierwszego sezonu krótko podsumowuję poprzedni rok, ale również gry, w które mi się jeszcze udało pod koniec roku ograć. Nie są to tytuły najnowsze, ale teraz przynajmniej nie zalegają zafoliowane na półce, więc podwójnie cieszę się, że mogłem podsumować moje doświadczenia z nimi.

Koniec roku to też dłuższy urlop i czas wyciszenie, zebrania myśli i uporządkowania małych postanowień (z wielkimi lepiej nie zaczynać).  Wciąż szukam, rozmyślam w którą stronę pójść, pracując nad regularnością. Niemniej bardzo dziękuję, że jesteś ze mną.

Życzę Wam spełnienia swoich małych i wielkich postanowień w tym nowym roku, niech będą to atrakcyjne i aktywne miesiąc tak jak sobie tego zażyczycie. Na swoich warunkach.

Miłego odsłuchu i oczywiście zapraszam Was do zaglądania na mój profil instagramowy @manwenat

Pozdrawiam
Arkadiusz

Czy "Niezwyciężony" Stanisława Lema to dobry materiał na grę? A jeśli tak to na jaką? Symulator chodzenia zdaje się dobrym wyborem, a rozczarowani mogą być tylko ci z wygórowanymi oczekiwaniami. Eksploracja planety Regis III i stopniowe odkrywanie jej tajemnic to doświadczenie, które każdy fan science fiction powinien przeżyć. Podejście inne niż w znanych space operach, bo skupiające się bardziej nad maleńkością człowieka w kosmosie i sprawdzeniu swoich sił w konfrontacji z nieznanymi formami egzystencji.  Powolne, senne stąpanie głównej bohaterki po planecie wycisza, wprawia w zadumę i potęguje wrażenie osamotnienia.

Osamotniona Yasna nie jest przekonana co do nadgorliwej ingerencji naukowców w każdy dostępny zakamarek galaktyki. Wraz z nią gracz niejeden raz zastanowi się nad poruszanymi dylematami nad jakimi będzie się głowić, by znaleźć sposób, aby przetrwać surowy klimat planety.

The Invincible to jedna z nielicznych gier, w które chciałem zagrać jak najszybciej, przy okazji wesprzeć ten projekt kupując grę w pełnej cenie. To gra nietuzinkowa i jeśli nie będziemy wspierać takich gier to cóż nam pozostanie? Gra studia Starward wbrew pozorom oferuje przygodę, w którą warto zagrać, nawet jeśli się nie jest fanem twórczości Stanisława Lema. Dla mnie świetne przypomnienie jednej z moich ulubionych książek tego autora, do której wróciłem lecz tym razem w formie słuchowiska. Zapraszam do podcastu, mojego podsumowania przygody na Regis III.


Miłego odsłuchu, wszystkiego fantastycznego!

Arkadiusz


Zapraszam również, by dołączyć do mnie na instagramie @manwenat

Growe zaległości? A co to takiego? Chciałbym móc tak powiedzieć. Zrobiłem jednak kolejny krok i zmniejszyłem liczbę nieruszonych pudełek. W końcu zagrałem w Observera, cyberpunkowy thriller, który operowaniem niepokojącymi dźwiękami potrafił zmusić mnie do przerwy, Można go było przebiec, ale zdecydowałem się na powolną eksplorację krakowskiej, futurystycznej kamienicy. Nie dziwi ostrzeżenie przed epilepsją fotogenną, gra momentami strzela barwami na wszystkie strony, zmieniając scenerię, kształty, mieszając rzeczywistości. Ale to historie ludzi uwikłanych w ten świat odgrywają tu główną rolę. Nie inaczej jest z Danielem Lazarskim, którego znakomicie wykreował Rutger Hauer. Observer System Redux to odświeżona wersja tej gry, poprawiona, ładniejsza i wciąż wciągająca.

Po napięciu jakie generowała przygoda Observera miałem ochotę tylko na relaks. Znakomicie sprawdziła się logiczna gra Gorogoa, z rysunkami stworzonymi przez Jasona Robertsa. Dwie godziny kombinowania i odprężenia zregenerowały mnie na tyle, że mógłbym podjąć inne wyzwanie.

Stało się jednak tak, że studio DON'T NOD wypuściło Jusant, a ja, no cóż, nie będę ukrywać, że bardzo kibicuję twórcom Remeember Me oraz Life is Strange. Francuzi stworzyli grę o zmianach klimatycznych i problemach cywilizacyjnych, społecznych jakie ze sobą niosą. Zbierając resztki wspomnień dni minionych tajemniczą postacią z jeszcze bardziej tajemniczym towarzyszem przyszło mi się wspinać na nieznany szczyt w poszukiwaniu. No właśnie czego? Więcej napisać nie mogę, bo mógłbym zdradzić za dużo. Jusant przyniósł refleksję i oczywiście oczekiwany relaks. 

Dla porządku, jeśli chcesz posłuchać o wybranej grze poniżej czas, kiedy zaczynam ją wspominać:

Observer - 02:20 (Tak, sam początek)
Gorogoa - 27:40
Jusant - 36:30

Nie pozostaje mi nic innego jak życzyć przyjemnego odsłuchu.
Wszystkiego fantastycznego!

Arkadiusz

W tym odcinku wracam do książek, które poznałem właściwie na początku tego roku. Zasługują jednak na to, by chociaż pokrótce je opisać i oczywiście polecić. Może się wydawać, że traktują o czymś zupełnie innym, ale czy na pewno? Czy kiedykolwiek zastanawialiście się jacy naprawdę są Wasi znajomi, z jak wielu elementów są ukształtowani? "Cudze słowa" Wita Szostaka są pierwszą książką tego autora w mojej kolekcji i z pewnością nie ostatnią. Opowiadają o życiu Benedykta spisanego słowami jego najbliższych oraz tych, którzy go po prostu znali. Jak wiele z tych opowieści jest odwzorowanych zgodnie z prawdziwymi wydarzeniami, możemy się tylko domyślać. Pozostają emocje, wzmocnione samym opowiadaniem, co nie oznacza przecież, że nie są prawdziwe, prawda? 
 
 "Starość Aksolotla" Jacka Dukaja porusza temat człowieczeństwa nieokreślonego czyimiś słowami, ale kodem zapisanym w sieci. Co właściwie znaczy być sobą i jak bardzo zmienimy się po przeniesieniu naszych myśli do androida, pozbywając się ludzkiej powłoki? Jaki byt wówczas wykreujemy? Czy człowiek jest rzeczywiście tak ważny dla planety?  Czy po apokalipsie jest możliwe odbudowanie cywilizacji? Być może, ale jak bardzo będzie ona inna od tej, którą znamy nie sposób przewidzieć. Czy człowiek pokonany jest w stanie znów zaistnieć, uratować się poprzez schowanie się w struktury maszyny? 
 
 Opowiadam trochę o moich wspomnieniach związanymi z tymi dwoma pozycjami i takie ćwiczenie przypominania sobie książek już przeczytanych uważam za potrzebne. O tych powieściach ciężko mi było zapomnieć, co świadczy o tym jak zakorzeniły się w moich myślach.
 
 Zachęcam do obserwowania mojego instagrama @manwenat, który oficjalnie zaczyna funkcjonować jako tzw. bookstagram. 
 
 Miłego odsłuchu, 
 Arkadiusz

Czasem mawiamy, że życie jest dziwne. Dlaczego i w jakich sytuacjach? O niektórych z nich opowiadają gry z serii Life is Strange zapoczątkowanej przez studio DON'T NOD. Za True Colors odpowiedzialna była ekipa Deck Nine i muszę przyznać, po kiepskiej w mojej opinii dwójce, stworzyła produkcję całkiem udaną.
Nim jednak przejdę do moich doświadczeń z najnowszą częścią, nie mogłem nie wspomnieć o pierwszej części, której końcówka potrafiła rozerwać niejedno serduszko. Są związane z tymi wspomnieniami spoilery, więc wszystkim zainteresowanymtylko True Colors polecam przewinąć do podanej niżej minuty.

17:35 - Life is Strange: True Colors

To tyle i aż tyle. Chciałem podsumować doświadczenia związane z tą produkcją. Zabieram się za Observer System Redux i jakąś grę z odświeżonych klasyków Atari.
W międzyczasie dogrywam gry na PS VR 2, by wrócić jeszcze w tym roku na łamach podcastu do tego tematu.

Wbijajcie do mnie na mój profil instagramowy @manwenat 
Znajdziecie mnie również na facebooku, na stronie Manwenatrium.

Wszystkiego fantastycznego!
Arkadiusz