Op 11 september 2001 -jawel, 9/11- verscheen ‘Birthmarks’, het derde album van Ozark Henry. Die datum was op zijn zachtst gezegd niet de beste keuze voor een flitsende start. Het album was bovendien al ontstaan uit een andere gebeurtenis die evengoed het einde van zijn carrière had kunnen betekenen. Maar alles kwam goed, ‘Birthmarks’ markeerde de échte start van het succes voor Ozark Henry, en dat komt niet in het minst door ‘Sweet Instigator’, een liedje voor zijn muze en voor zijn muziek.

In 2015 maakte The Me in You hun tweede album. Dat deden ze niet in een studio maar gewoon thuis, op aanraden van hun producer Gaëtan Vandewoude van Isbells. Dat was een goeie zet, want het maakte van dat album een pareltje en het kreeg een heel eigen geluid mee. Dat hoor je misschien wel het beste in 'Winter', het lied dat aan bod komt in deze episode van Mastertrack.

In 1998 bracht Zita Swoon een album uit: I Paint Pictures on a Wedding Dress. Een mooie lange albumtitel, die bijna een verhaal op zich is, en dat geldt ook voor de song My Bond with You and Your Planet: Disco! Stef en zijn toenmalige band trokken naar New Orleans voor de opnames van het album, om er te werken met producer Malcolm Burn. Die producer voegde op een avond zonder medeweten van de band een boel samples toe aan Disco! en maakte er een unieke song van. De rest is geschiedenis.

Peter Revalk en Wim Tops hebben als Wizards of Ooze in vijf jaar tijd drie platen gemaakt: The Dipster in 1994, Bambee! in 1996 en Almost... Bikini in 1999. Het werd destijds Acid Jazz genoemd, maar het gaat veel verder terug dan dat. Hun drie platen zijn nu, in 2017, opnieuw verschenen op vinyl, samen met een EP waar demo's en outtakes op staan. Oozology heet die verzamelbox, en ze is de perfecte aanleiding om met Peter en Wim over de Wizards te praten.

In 2010 verscheen 'Synrise', het tweede album van de Kortrijkse band Goose. Met die tweede zetten ze zichzelf definitief op de kaart, vier jaar na hun debuutplaat, én acht jaar na hun overwinning op de Rock Rally. Het was vooral de single 'Words' die hen succes opleverde, maar vandaag is het titelnummer van het album 'Synrise' dé song waar iedereen zit op te wachten tijdens de Goose-concerten.

In 2013 verscheen het tweede album van Marble Sounds, 'Dear me, look up', en het scheelde niet veel of ze was verschenen zonder 'Leave a light on' erop. Het was helemaal niet de bedoeling dat het nummer geschreven zou worden, "per ongeluk, toevallig ontstaan" zegt Pieter Van Dessel daarover, een eenvoudig pianoriedeltje dat er plots was.

In 2000 verscheen 'The Magnificent Tree', het derde album van Hooverphonic. Het is de plek waar 'Jackie Cane' voor het eerst een verschijning maakt. Jackie was een getalenteerde zangeres die ten onder ging aan haar succes en de vele verleidingen die dat meebracht, het verhaal is zo tragisch dat Hooverphonic er twee jaar later een hele themaplaat aan zou wijden. Fictie, jawel, maar dat heeft Jackie Cane niet tegengehouden om een plek in ons collectief geheugen te veroveren.

Frederik Sioen is 15 jaar bezig als muzikant, een feestelijk jubileum dat hij viert met 'Too good to be true', een verzamel-cd en een reeks concerten met special guests. Eén van Sioens eerste singles was 'Cruisin', verschenen in 2003 en in datzelfde jaar ook terug te vinden op zijn eerste album 'See You Naked'. Pieter-Jan De Smet was de producer, Renaud Ghilbert speelde het typerende viooltje, en een Koreaanse reclamespot lanceerde een hele Oost-Aziatische parallelcarrière. Verhalen genoeg?

In 1992 bracht Noordkaap hun tweede album uit. Hun debuut was met grote middelen opgenomen na hun winst in de zevende Rock Rally in 1990. Noordkaap voelde destijds overigens ook de druk van Gorky. Luc De Vos en de zijnen hadden op dezelfde Rock Rally de derde plaats gehaald, maar hun debuutalbum was van een zodanige klasse in het genre van de Nederlandstalige rock, dat Noordkaap "een tandje moest bijsteken".

Hannelore Bedert schreef in 2012 een liedje op vraag van Radio 1, in een radioreeks die Kleur in E-mineur heette. Een nieuw lied, geïnspireerd door kunst, dat was de opdracht Hannelore schreef over een schilderij, maar meteen ook over het verdriet voor haar doodzieke nicht Catherine. Het resultaat was een goudeerlijke song die het universele gevoel van gemis perfect wist te vatten.