Er is veel onduidelijkheid over de mondkapjes de laatste tijd. Zijn ze nodig? is er een tekort of niet? En welke certificaten zijn nodig? In andere europese landen lijken deze vragen niet in de weg te staan van een oplossing maar in Nederland is het al weken behelpen. Hoe lossen we dit probleem op?

BNNVARA's Zembla publiceerde onlangs een ontluisterende reportage over Thierry Baudet. Het indrukwekkende staaltje onderzoeksjournalistiek presenteerde keiharde feiten; Baudet blijkt een Russische spion, net als Trump. Dit is geen sarcasme.

In de Volkskrant verscheen onlangs een stuk schijnheilig moralistisch gezever van Asha ten Broeke. Asha wil geen debat over de aanpak van een eventueel tekort aan IC-bedden voor mensen die met het coronavirus besmet zijn. Asha wil geen debat over wanneer men iemand "mag laten doodgaan. Dat is wreed." Asha kijkt liever weg.

De verstrekkende gevolgen van het coronavirus, maar vooral ook van de ingrijpende maatregelen van overheden, worden steeds duidelijker. Een goed voorbeeld: Nederlandse laboratoria hebben zich in de nesten gewerkt door benodigde materialen bijna uitsluitend van farmaceutisch bedrijf Roche af te nemen, dat de grote vraag niet aankan.

Op onze laatste aflevering over het coronavirus kregen wij wisselende reacties. Dit heeft ons aan het denken gezet over de hysterie, de eventuele motieven van verschillende partijen en vooral de extreme maatregelen die sommige landen nemen in een poging het virus te bevechten. Is dit extremisme terecht of moet men de gevolgen van het virus meer relativeren?

De lokale bevolking van Lesbos is de eindeloze toestroom van immigranten zat en neemt het heft in eigen handen. Staat de rest van Europa een soortgelijke nijpende toestand te wachten?

Is het coronavirus werkelijk zo ernstig als het lijkt? Is de reactie van overheden van over de wereld redelijk en proportioneel? Naast het coronavirus spelen er talloze dingen die een drastische invloed zouden kunnen hebben op het dagelijkse leven. Hoe dan ook, gaan wij met z’n allen voorlopig onzekere tijden tegemoet.

De aanloop naar het vierjaarlijkse circus dat de verkiezingen van de Verenigde Staten heet is weer alles behalve saai. De Democratische Partij maakt er een clowneske puinhoop van. Dit en meer, in deze eerste spontane beschouwing van Met het Hart op de Tong.

Elke keer denk je dat het niet gekker kan. Vervolgens doen de zelfhatende waardelozen er weer een schepje bovenop. Is het niet de regressieve politiek of sensatiegeile, manipulatieve media, dan zijn het wel bedrijven, die met hun inhoudsloze deugdrift de boel afbreken. Dit maal is het SAS Scandinavian Airlines, dat Scandinavië volledig wegcijfert in een troosteloze reclamespot.

De NPO is een publieke instantie, die met publiek geld wordt bekostigd. De NPO maakt televisie en reclame. Waarom? En zoals dat wel vaker bij publieke instanties het geval is, is de NPO niet de zuinigste of transparantste. Martin Bosma betoogt vlijmscherp; de schijnheilige nepoten van de NPO (en D66) zorgen dat het eigenbelang wordt bediend en de vriendenclique wordt voorzien.