گفت عاشقم

گفتم در عاشقی زیرکی رسم نیست

در خرابات گفتن دوستت دارم شرم نیست

ناباوران را که به کوی دل راه نیست

چشم‌ها دو حلقه‌چاه نیست

گوش‌ها در و دروازه شهر نیست

در غبغبه‌ها‌جریان باد آیین زار نیست

شب‌‌ها جز دلتنگی و حسرت دیدار نیست

چون پیر هست، پی فال و بخت و اقبال نیست

بر لوحِ دِلش جز عکس رخ یار نیست

گفت دیوانه‌ام

گفتم دیوانگی را هشیاری جزو آداب نیست

در مرامش خواندن کتاب و قیل و قال نیست

در دلش ترس و هراس روز حساب نیست

دایم در رقص و آواز و این عار نیست

رنجش گنج‌اش و دردش شادی ‌است

کافر است و همیشه پای ساغر است

می‌نخورده مست لایعقل است

مسیحش شمس و نمازش بیقراری است

در جستجوی اکثیر شیدایی بهر رهایی است

معراجش در سماع با ضرب پیاله است

برای خاطر تو آمده‌ام

برای دیدنت کوههای بلند را پیموده‌ام، قله‌های پنهان‌شده زیر چتر ابر را، صخره‌های روشن‌شده از تابش خورشید را، گردنه‌های پیچیده در همهمه باد را، دشت‌های مملو از برف را، رودهای‌ در خود فرو برده قامت ماه را.

برای شنیدنت از آب‌های عمیق گذشته‌ام، دریاهای مواج را طی کرده‌ام، با گرداب‌های سهمگین درافتاده‌ام، در حسرت وزیدن نسیمی روزها نشسته‌ام، ساعت‌ها‌ به افقها چشم‌ دوخته‌ام، از ترس و وحشت سرگردانی گریسته‌ام، برای دیدن خط خشکی بارها مرده و زنده‌ شده‌ام.

برای بوییدنت زیر باران‌ رقصیده‌ام، بر روی چمن‌زارها قلطیده‌ام، بین گل‌های سرخ لمیده‌ام، میان پروانه‌ها به هر سویی دویده‌ام، بی‌آذوقه در بیابان‌‌‌ها پا گذاشته‌‌ام‌، پی آب سوی هر سرابی روان‌شده‌ام، روی شن‌های داغ خوابیده‌ام، بین ستاره‌ها ماه خود را جسته‌‌ام، هر شب با رویای تو به خواب رفته‌ام.

برای چشیدنت خواب را بر دیده‌گانم حرام کرده‌ام، سیاهی‌ها را پس زده‌ام، تاریکی‌ها را درنوردیده‌ام، از روی پرتگاه‌ها پریده‌ام‌، درون غارها خزیده‌ام، به قهقه‌های شیاطین خندیده‌ام، با دیو‌های دو سر جنگیده‌ام، گلوی‌ فرشتگان‌ مرگ را دریده‌ام، خونشان را سرکشیده‌ام، به یک رویین‌تن جانی بدل گشته‌ام.

اما حالا که به تو رسیده‌ام، چرا آغوشت برای من باز نیست، زبانت جز به انتقاد و نگاهت‌ جز دو آتشبار نیست. می‌خواهی این راه را صد بار دیگر بروم و برگردم؟ تنها بگو دلت با من است و این امتحانی جز برای رسیدن به آن رویا نیست.

صدای زوزه گرگ در باد می‌آید

از دور شبهی‌ می‌بینم ‌

سایه ترس و وحشت می‌آید

با قدم‌هایی رقص‌کنان خنده‌هایی مست‌کنان

صنمی می‌آید

و چه با جنم می‌آید

با زولف‌هایی پریشان، چشمانی درخشان

ابلیس بزرگ می‌آید

برای دیدن من می‌آید

چرا اما بدون رخش می‌آید

چهره‌‌اش عبوس است

از اینش‌ بدم می‌آید

حالا چه کنم؟

سلامش کنم یا نفرینش؟

پژواک صدایم در گوشش چه طربی می‌اندازد؟

نگاه‌کن عفریته را!

چه نگاه نافذی دارد

ببین چه لرزه‌ای بر اندامم می‌اندازد

گرد و خاکی هم بلند کرده

دلم را بدجور هوایی کرده

خدا کند ملعون اینبار خوش‌ خبر می‌آید

حالا دور من می‌چرخد

سنگ آسیابم مگر من

مرا چرا هی دور خود می‌چرخاند

کفشای سهراب کو

یکی باید نثارش کنم

شاید دست از سر من بردارد

نقشه چاه به من می‌دهد

راه عذاب را به من نشان می‌دهد

حرامزاده جدی‌ است، شوخی هم ندارد

حالا سرم را در چاه کرده

تا گردن آن را پر آب کرده

کسی اما از این داستان خبر ندارد

باید جار بزنم، داد بزنم

کسی باید در این شهر باشد که بیدار باشد

یا مثل من خواب و خوراک نداشته باشد

آهای، کسی صدای مرا می‌شنود؟

کسی علی‌کوچلو را می‌شناسد؟

نشان ماهی خوابش یا نشانی حوض آبش را دارد؟

پلکهایم، کسی فشارشان می‌دهد!

دست‌هایت را بردار لعنتی!

چشمانم دگر توان خواب بیشتر از این ندارد

باز بختک بر سرم افتاده بود

نکبت چرا دست از سرم برنمی‌دارد

چرا کابوس‌‌های آدم‌ها هیچ‌وقت تمامی ندارد

باز خوابم می‌آید، چه کنم؟ نخوابم؟

مگر دیدن رویاها راهی‌ جز خواب دارد؟

یا کسی چاره‌ای برای این دردهای بی‌درمان دارد؟

جمعه عصر بود، خسته، کلافه و دلتنگ بودم. مثل همیشه کولم رو انداختم رو دوشم و زدم به کوه. چند ساعتی راه رفتم تا رسیدم به یه گردنه بسیار زیبا تا اومدم بشینم یهو یکی به من گفت سلام! برگشتم و دیدم یه گل سرخ بی‌نهایت زیباست که هنوز کامل باز نشده بود و غنچه بود گفتم: سلام، تو حرف میزنی؟! پرسید: من کجام؟ گفتم: کجا می‌خواستی باشی، وسط یه دشت پای یه کوه گفت: من چرا تنهام! گفتم: تنها نیستی، دوروبرت رو نگاه کن پر گلان گفت: اما اونا که حرف نمیزنن اینو راست میگفت، گل‌ها که حرف نمی‌زنند گفتم: خب تو چرا حرف میزنی؟ در جوابم پرسید: من تا کی اینجام؟ گفتم: اگر منظورت رو درست متوجه شده باشم، نه خیلی زیاد و چشاش پر اشک شد چند لحظه تو سکوت گذشت. بعد دوباره ازم پرسید: بعدش چی میشه؟ گفتم: چی می‌خواستی بشه؟ همینطور که همیشه میشده، همینطور که تا دیروز می‌شده؛ یا یکی می‌خورتت، یا یکی می‌برتت، یا می‌افتی زمین و خاک میشی  با شنیدن این حرفم رفت تو فکر عمیق یه کم که گذشت برگشت و گفت: من میترسم! گفتم: ترس نداره. تا بوده همین بوده. لااقل تو مثل آدم‌ها نباش پرسید: آدما چی میشن؟  گفتم: اونا مثل تو، همینطور که تا دیروز می‌شدن، همینطور که قبل از اینکه اونا هم مثل تو بیدار بشن میشدن  گفت: این تلخ نیست؟ گفتم: تلخیش ولی به شیرینی بیداری چند روزه‌اش می‌ارزه، نمی‌ارزه؟ جوابم رو نداد. داشت به بقیه گلها نگاه می‌کرد بعد رو کرد به من و گفت: میتونی یه چیزی بگی آرومم کنه؟ گفتم: حتی اگه دروغ باشه؟ گفت: اشکال نداره گفتم: اگه قول بدی که گل خوبی باشی، میری یه دنیای دیگه، یه جایی که خیلی قشنگ‌تر از اینجاست بعد به صورتش نگاه کردم. یه لبخند تلخی رو گوشه لبش نقش بسته بود. مطمئن نبودم این حرفم کمکی به آروم شدنش کرده باشه بعد دوباره پرسید: آدم‌ها چی؟ اونا هم واسه آروم‌شدن به شنیدن این حرف‌‌‌ نیاز دارن؟ گفتم: فقط اون دسته‌ای که توانایی دیدن شگفتی‌های این جهان رو ندارند، لااقل اینجوری یه دلخوشی کوچیکی واسه خودشون دارن بعد ازم پرسید: میتونی کمکم کنی یه کم بیشتر بمونم؟ گفتم: حیف نیست که لذت بیداری چند روزه‌ات رو با اضطراب شمردن روزای باقی مونده‌ات عوض کنی؟! یه کم فکر کرد ، بعد به من لبخند زد. اینبار اما لبخندش تلخ نبود. بعدش هم خودش رو کامل باز کرد و همه زیباییش رو به رخ من کشید بعدش هم گفت: حالا تو یه چیزی از من بپرس گفتم: اسمت چیه؟ قبل از اینکه جوابم رو بده خودم گفتم ببخشید اصلا حواسم نبود تو اسم نداری. آخه اسم رو یکی دیگه رو آدم میزاره. مخصوصا اونی که از همه بیشتر دوستش داره با شنیدن این حرفم زل زد توی چشام، منظورش رو گرفتم گفتم: اسمت رو میزارم .. رویا گفت: دوستش دارم، اما چرا رویا؟ گفتم: آخه رویا ساخته و پرداخته ذهن خود آدماست، اینجوری من حس میکنم که تو جزیی از منی و همیشه هم با منی بعدش گفتم: راستی تولدتم مبارک! یه کم سرخ و سفید شد و گفت: من که امروز از خاک در نیومدم گفتم: دل هر آدمی مثل یه سرزمین جدید میمونه و هر بار که عشقت تو دل کسی جوونه میزنه اون روز میشه روز تولدت تو اون سرزمین جدید، و  اینم گفته باشم که این یکی دیگه مرگ نداره‌ گفت: یعنی من دیگه نمیمیرم گفتم: نه تو سرزمین من و نه تا وقتی که من زنده هستم این رو که شنید یه لبخند پرمعنایی تحویلم داد دیگه هوا داشت تاریک می‌شد، و من باید برمیگشتم تا اومدم بهش بگم خودش گفت: وقتش رسیده، درسته؟! منتظر جواب من هم نموند و ادامه داد: میتونی به من یه یادگاری بدی، چیزی که باهاش تنهایی‌هام رو پر کنم، چیزی که منو به یاد تو بندازه و از حجم دلتنگیم کم کنه خم شدم و پیشونیش رو بوسیدم. گفتم این بهترین چیزی هست که میشه به یکی هدیه داد، و هیچ کس تو دنیا هم نمیتونه اون رو ازت بگیره گفت: من چی بهت بدم؟ گفتم: راستش رو بخوای وقتی داشتم میبوسیدمت خودم یواشکی یه چیزی وراشتم پرسید: چی؟ گفتم: بوی عطر تنت رو بعد کوله‌ام رو انداختم رو پشتم و راه افتادم. نمیدونم کوله‌ام سنگین شده بود یا دلم، اما پاهام قدرت راه رفتن نداشت تو راه، به نخستین آدمی فکر کردم که برای اولین بار بیدار شده ولی کسی نبوده ازش بپرسه من کجام، یا بعدش چی میشه. واسه همین هر کی بعدش اومده نه میدونه کجاست و نه میدونه بعدش چه میشه بعد به این فکر کردم که چی ممکنه باعث شده باشه این گل‌ سرخ هم بیدار شه؟ و آیا گلهای سرخ بعد اونم ممکنه همینطور بیدار به دنیا بیان؟ در مورد آدم‌ها لااقل میدونیم که اینجوری شده برای گرفتن جواب این سوالم باید یه جمعه بعد از ظهری که دوباره خیلی دلتنگ شدم برگردم اونجا فقط امیدوارم تا اون روز هیشکی رویای منو نخورده باشه یا نبرده باشه. آخه خیلی دوستش دارم، عاشقش شدم

اوشاقلیق ( این شعر به زبان آذری است)

I feel motions, flatters of a silent bird flying over far oceans

As our bird presses the air down, the sound of her wings travels miles beyond before entering my body and making my imagination to shine

She doesn’t take a rest, I know this, because the vibrations never ends or bends. Someone tell me what is the purpose of all this tense?

She flies as if she is unaware of borderlines, why then the fools go to wars to guard these abstract lines? Why to fight to lock yourself up, yes that’s true, and if you believe in devils, tune your ears to hear the load sound of hoofs striking the floor when they are chanting and dancing and their nails and fingers when clinching

I’m so worried about our bird, by the time she may need to stop for a rest she may not find any safe place to make a nest

What needs to be done to undone? Can’t we simply think like a bird?

If only one could see dims of a twinkling diamond in every bird, he would never fail to remember to look after the birds

شرُشرُ ناودون

تو از من از شرُشرُ ناودون بپرس، اینکه آب بارونه یا برفه هیچ مپرس

تو دل فقط به دریا بده، سفارش فال به هر کی حسود و رمال نده

آخه کدوم یک از اینا حباب زندگی رو دور پای عنکبوت زیر آب دیده

تو چشمای آهو خیره شده تمام راز هستی‌و تو برق نگاش دیده

کدوم یک از اینا شب تا صبح تو جنگل راه رفته زندگی‌و زیر نور ماه دیده

با درخت‌ها دست داده، ‌قصه و غصه‌شون‌و به شکل آواز دیده

کدوم یک از اینا با بارون حرف زده و تو هر کلمه‌اش موج دریا دیده

با چشمای باز زل زده به نور آب دریا تو شب‌و خواب دیده

آخه کی گفته اگه یکی زبونش رنگ میده باید تواسشو با چوبه دار بده

یا اگه یکی به تو نارو زده، یکی دیگه باید تاوانش‌و پس بده

کی گفته اگه یکی با یکی تفاوت فاز داره، حتما جنس ذاتشم مشکل داره

یا اگه کسی تغییر فاز داده، شانس طلوع فراداشم از دست داده

کی گفته هر کی شمایل آدم داره، حتما نسبتی با صاحب کاینات داره

یا اونی‌ که داد میزنه از اونی که دم نمیزه درد و غصه بیشتری داره

تو به من بگو جان بده، اما رو موج قصه و غصه دیروز  گاز نده

عاشق بمون همیشه بمون مثل بارون بیابون به زندگی از نو جان بده

رقص قاصدک

اگر انتظار تو مرا نکشد، تمنای شکستن سکوت شبم با ضرب‌‌های آهنگین صدای تو همچون بادی که در گوش قاصدک آواز می‌خواند، هر روز ذهن مرا را چنان به وجد خواهد آورد که تکه تکه‌های ‌افکار ‌آشفته‌ام‌ را تا بلندی‌های بادگیر با خود خواهد برد.

سنگینی بار این خواهش‌‌ها و نتوانست‌های دل است که قطار افکار آدمی را هر نیمه‌شبی از ریل مدار عقل خارج می‌کند و او را در دره‌های به غایت عمیق نیاز با دیوارهای تا به فلک سر کشیده از جنس ضعف و بندگی محبوس می‌سازد.

آنچه اما باید در این میان از آن دوری جست سیر کردن در خاطرات گذشته است که می‌تواند آدمی را به دام خود ا‌ندازد که مرور هر خط‌اش تبدیل به ریسمانی از افسوس، پشیمانی و  حسرت گشته و او را در کلافی سردر گم بپیچد که در نهایت تبدیل به پیله‌‌ تنهایی او شود. و این پیله به مرور زمان چنان تنگ و سخت گردد که تنها تصویر مرده‌ای‌ از جسم ثابت و ذهن ‌صامت او ارایه کند.

بی‌شک تنها این معجره عشق است که قادر است چرخ زمان را به عقب براند تا آدمی فرصت تازه‌ای پیدا کند تا سرشت خود را یکبار دیگر با دستان خویش رقم زند، اینبار نه با آب راکدی بدبو بلکه با آب زلالی که از سرچشمه‌های نور می‌جوشد و از کوهسار‌های شوق جاری می‌شود، آبی که در آن می‌توان انعکاس رایحه مست‌کننده‌اش را دید و حتی منبعش‌ را چشید و آیینه دل با آن چنان شصت که بعد از این طراوت هر شبنم گلبرگی، قطره بارانی، خس‌خس برگی، رقص شاپرکی و یا حتی لبخند رهگذری نورافکنی از شوق و امید و زندگی در درون آدمی بیافروزد که دیگر نیازی به کورسوهای خورشیدها و مهتاب‌های گذری جهان بیرونی نباشد.

برای خیلی‌ها این رویا ممکن است دست‌نیافتنی‌‌ به نظر آید، مثل رویای سفر به یک سیاره‌ دور یا ساختن خانه‌ای بر روی آب تماما از جنس بلور، و همیشه در حد همان رویا باقی ‌بماند. اما برای من این رویا می‌تواند جلوه‌ای بیرونی از یک حقیقیت به غایت ساده اما ناب از جنس صدا داشته باشد که با گذر زمان و پشت‌سر گذاشتن طوفان‌های سهمیگن زندگی به رنگ ترنم باران بهاری درآمده است. رویایی که هر ارتعاشی از آوایش در من قادر است رقص سماعی ایجاد کند. و این ممکن نبود اگر قصه وجود یک همزاد تنها یک افسانه بود.

رویای بر روی آب

از که بگویم از چه بگویم

از کجا شروع کنم کجا تمام کنم

این قصه که نه آغازی دارد نه پایانی

تو فقط تصور کن که خوابی و می‌پرسند بیداری؟!

اما این بار خواب نبود من دیدمش

با همین دو چشم خود دیدمش

روی آب راه میرفت با یک ساز میرفت

گیسوانش بلند بود، زحمت شانه‌اش با باد بود

روبرویش مهتاب، دلبری کامل بود

پشت سرش اما سایه‌‌ نبود

آخر این چگونه ممکن بود

یا نکند که تنها خیال من از بوی او پر بود؟

هنوز نمیدانم که خوابم یا بیدار

تو صدایم میکنی؟ داد اما نه، تنها ناز

کاش لااقل سرش را برمیگرداند

شاید هم نه، چون اگر او نبود چه؟!

همینجور که نمی‌شود در دل گمان زد

با خیال شاید بشود سر کرد اما با حسرت نه

ببین! مهتاب! مهتاب دارد میرود

الان باز تاریکی همه جا را فرا می‌گیرد، حالا چه؟

یعنی او بود؟ فکر می‌کنی برمیگردد؟

اما دگر ردپایی هم نمانده

برگردد هم حتما در دریاچه گم می‌شود

این دریاچه نفرین شده است

یا که خواب من سبک شده است؟

تو خوابی یا بیدار؟

مگر نگفته بودم بیدارم نکنی؟

تو همیشه این کار را با من میکنی

فقط می‌خواهی دریاچه را از من جدا کنی

چون میدانی من چقدر عاشق این دریاچه‌‌ام

این دریاچه، بوم نقاشی رویای من است

تازه با تنهایی شبش خو کرده بودم

و این قصه باز ناتمام می‌ماند

حالا شاید شبی دیگر و پرسه‌ای دیگر

بالاخره این قصه باید پایانی داشته باشد

میگویی نه؟ نه یعنی نه یا در این جهان نه؟

اما اگر جهان دیگری در کار نباشد چه؟

تو خوابی یا بیدار؟

گفتم داد نه! تنها ناز آنهم آهسته

در تو می‌بینم نفسم را

حرف‌های حبس کرده در قفسم را

کلید رهایی کجاست

مرز زندگانی از کجا تا به کجاست

برق چشمانت، این ابدیت چرا بی‌انتهاست

میشنوی ترانه‌های حزن‌انگیز آزادی را

التماس‌های گاه و بیگاه زندانیت را

این صدای پرنده‌ایست که در چال صورتت‌ افتاده

که سیاهی‌ اسارتش سرخی لبانت را تیره ساخته

دل پرنده برای لبخندهای تو تنگ شده

حس پرواز در او در حد مرگ لبریز شده

پس چرا نگشایی لبانت را

این درفش کاویانی ارغوانیت را

رهاکنی این نماد آزادی زیباییت را

تا حس پرواز پرونده از سرش نیافتاده

زیبایی صورتت با حبس پرنده سرد شده

دل پرنده برای پرواز ماهی تنگ شده

تمام ترس‌ها و امیدهایش باهم همرنگ شده

این پرنده تویی که در صورتت دفن شده

پس باز بخند تا خیلی دیر نشده

دلم برای لبخندت تنگ شده