دست‌هایت را میبینم

طرح و نقشه‌ات را هم میدانم

اما باز من بی‌تابم

مثل یک بید من لرزانم

سایه‌ات را می‌شناسم

طلوعت را بارها و بارها دیده‌ام

در غروبت، من جای تو ستاره روی هم چیده‌ام

من اینگونه ظلمت را برچیده‌ام

با آنکه زندگی را از تو میدانم

داستان بودت را دایم در سر پرورانده‌ام ‌ ‌

اما این‌بار از تو می‌خواهم که بگویی من چه کنم

با راز مرگ‌هایی که از دردش جگر لای دندان می‌فشارم

هر صورتی به شکل یک فرشته

هر ناله‌‌ جان دستور کشتن دیوی با ضربت دشنه

مثل تمام قصه‌های دیو و پری

پایان این قصه‌ هم شیرین مثل خود زری

منم منم آمده‌ام

خاطره‌ها، فاصله‌ها پشت سرم نهاده‌ام

پشت در ایستاده‌ام

باز کن، جنت و آب زم‌زم‌ام

گرچه هنوز خسته‌ام

پیر و پینه بسته‌ام

باز توشه‌‌ سفر بسته‌ام

طرح سفر برای عمر بسته‌ام

حال در پی یک همسفرم ‌

در پی تو، تو ای هم ‌نفسم

نشان تو در شب تار جسته‌ام

ز ماه و ستاره‌ها کمک جسته‌ام

حال پشت درت رسیده‌ام

به این پیر، پشت درت نشسته‌ام

بی این نشان که قفل و دخیل بسته‌ام

ای نفسم، ای همه هستیم

با آنکه بی‌پر و بال گشته‌ام‌

سرگشته‌ ز خیالت‌ گشته‌ام‌

اما هنوز نشکسته‌ام

چون ‌جز تو به کسی دل نبسته‌ام

ای تو پایان همه غم و قصه‌ام

در این جهان دگر مکان ندارم

ز ساعت و زمان دگر خبر ندارم

جز این سفر دگر آرزویی ندارم

بی همسفر دگر سفر نمیروم

این سفر حتما با تو میرویم‌

همسفر تو بودن تنها آرزو که دارم

از مغرب شروع می‌کنیم

تمام راه آینه و شمعدان میکنیم

از مشرق دوباره طلوع می‌کنیم

با خورشید روبوسی‌ میکنیم

شب عزم شمال می‌کنیم

کمی عشق و حال می‌کنیم

سپس قصد جنوب می‌کنیم

قصه‌مان‌‌‌‌‌‌ را شعر و کتاب می‌کنیم

پایانش شیرین تمام میکنیم

از این حالمان سکه ضرب می‌کنیم

فردا را پول یک سکه میکنیم

به گذشته‌‌‌‌مان رجوع می‌کنیم

در قونیه رقص با مولانا میکنیم

شمس را ساقی جمع می‌کنیم

مست شده غوغا می‌کنیم

دنیا را پاک فراموش میکنیم

آخرت را باد هوا میکنیم

قسم به پیر، به این پیک و پیمان

در این دیار شیران

در صف این عاشقان

تا صبح روز آخر

تا ختم شور یاران

جشن و پایکوبی می‌کنیم

ای که به کعبه میروی‌

ترسم که خطا میروی

کعبه مقصود در تو

و تو خوشحال که میروی

پیچ زلف‌ یار در دستت

تو پی حض کجا میروی

کاسه وجودت چنان تنگ

که به اشاره‌‌‌ای سر میروی

کنار ساحل دریا نشسته

ولی به درونش نمیروی

ز دیدن طلیعه صبح غافل

پی آب تا ماه‌ میروی

دوست خانه دیوار به دیوار

چرا راه دور میروی

جهان بیابان است و زندگی شن

گر تقلا کنی، فرو میروی

پشت سرم سایه‌ای می‌آید

بر‌میگردم و نگاهش میکنم

در دستش یک سبد است با دو سیب قرمز

می‌گویم‌: سیب می‌خواهم

سیبی بر‌میدارد و گاز میزند

می‌گویم: اما من سیب خواستم!

با تعجب نگاهم میکند

با انگشتش به خودش و بعد به من اشاره میکند

یعنی من آینه ضمیر تو هستم

می‌پرسم: خودت هوس سیب نکرده‌ای؟

صورتش گل می‌اندازد

مثل کسانی که اولین‌بار عاشق شده‌اند

سیبی برمیدارد و این‌بار آن را به من می‌دهد

گاز میزنم، شیرین است

او آب دهانش راه می‌افتد

حالا همه نگاهش به سیب خوردن من است

من اما همچنان دنبال سیب او هستم، همان سیبی که او گاز زده است

با ترس و لرز و کمی خجالت می‌پرسم: میتوانیم سیب‌هایمان را عوض کنیم؟

از شنیدن حرفم چهره‌اش می‌شکفد ‌

بدون اینکه حرفی بزند به من نزدیک‌تر می‌شود

حالا می‌توانم ضربان قلبش را بشنوم

مرا محکم در دربر می‌گیرد

حالا دیگر خبری از او‌ نیست

اما در هر دو دستم یک سیب قرار دارد

یکی از سیب‌ها اما خوشمزه‌تر از دیگریست

زورقی کوچک بر روی دریا‌ سوی کرانه‌ها روانه بود

پشتش ساحل خط لبی باریک به رنگ گل لاله بود

رفتم و گفتم ای شیخ کجا، نگرانم که تو بیراهه روی

ای دریا چنان بیکران است که تو براحتی طعمه شوی

عمق این بحر نه آن است که در خیال خام توست

قبل تو کسان بلیعده هنوز نتوان نشانی آنها جست

در دل تاریکی بی فانوس شدن کو نشان قهرمانیست

نه هر که قایقی ساخت، تاخت و او بحر را شکافت

به یک زلف‌ پریانی‌ عمری مجاهدت زاهدان بر فنا شد

هر که مدعی شد بدان او اولین کشته این میدان شد

قیاس خوشه انگور با زن همزادی گوز و شقیقه دارد

او که جز سرشاری ندید بدان این رشته‌ سررشته‌ دارد

پشت دریا شهر کجا بود شیخ، به این گواه این آب هم نیست

جز او که کسی نیست، آن چه بینی هم انعکاسی بیش نیست

با گفتن شعر کی کس تواند صاحب آب و روشنی شود

سوختن باید تا که شخص شمع خرد و معرفت شود

نه هر که به کردار بی‌خردان نگریست لقمان شد

نه هر که جام زهر جبار زمان نوشید سقراط شد

هر که قایقش تندتر راند تنها ز ریشه خود دورتر ماند

او که ایستاد و با دل به جان گوش داد، او جاودان ماند

تو هم ای غلام مبادا جز سکوت در این بیشه پیشه کنی

کز شتاب و هیاهو تنها گرای خود به درندگان فاش کنی

می‌بینی؟! هوا دوباره سرد شده

آب در برکه یخ بسته، چمن‌زار خالی از چنگ شده

شاخه‌ها خشک و ترد، شبیه استخوان‌های قبلِ مرگ شده

برگ‌ها روی زمین ریخته و ریز ریز شده، انگار که چند بار چرخ شده

دوباره باز زمستان شده، برف آمده، همه ‌جا سفیدپوش شده

شهر هم سوت و کور و مردمانش سیاه‌پوش، انگار نه انگار که شعری هم اختراع شده

خانه را نگفتم! چه سرد شده، سکوتش از قبل هم سنگین‌تر شده

چهار دیواری‌اش‌ مرده، زمین‌اش سرِ شده، مشتی خشت بی‌روح شده

روحی در این خانه نیست که سرگردان نگشته، از بس جای خالیت پررنگ‌‌‌‌‌تر شده

یک آغوش گرم، تنها چیزیست ‌که در این خانه گم شده

دل هم به هوایش تیره و تار مثل یک شب بی‌مهتاب شده

شنیدن دوباره صدای تو و پیچیدن دوباره عطر تو حالا یک حسرت بی‌پایان شده

تصور یک سفره‌ کوچک که به دست تو پهن شده

با بوی نان تازه و چای لاهیجانی که در قوری دم شده

و دو فنجان چای که با چند حبه قند شیرین شده

وسواسیست که این روزها فکرم بدجور دچارش شده

آه از آن دو چشمی که از من دریغ شده

شروع من از لحظه‌ای است‌ که نگاه تو در من خیره شده

دیدن برق چشمانی که از شوق دیدار لبریز شده

اگر بهار بیاد و تو نیامده باشی چه؟

بهاری که تو گل سرسبدش نباشی

مثل زمستانی‌ست که مستمر شده

می‌بینی؟! هوا دوباره سرد شده

آب روی برکه یخ بسته، چمن‌زار خالی از چنگ شده

شاخه‌ها خشک و ترد، شبیه استخوان‌های آماده مرگ شده

برگ‌ها روی زمین ریخته، ریز ریز شده، مثل گوشتی که چندین بار چرخ شده

دوباره باز زمستان شده، برف آمده، همه ‌جا سفید پوش شده، شهر سوت و کور و مردمش سیاه‌پوش، انگار نه انگار که هنوز شعر اختراع شده

خانه را نگفتم! چه سرد شده، سکوتش از قبل هم سنگین‌تر شده

چهار دیواری‌اش‌ مرده، زمین‌اش سرِ شده، یک مشت خشت بی‌روح شده

روحی در این خانه نیست که سرگردان نشده، از بس که جای خالیت پررنگ‌‌‌‌ شده

یک آغوش گرم، تنها چیزیست ‌که در این خانه گم شده

دل هم به هوایش تیره و تار مثل یک شب بی‌مهتاب شده

شنیدن دوباره عطر و صدای تو در راه‌روهای خانه حالا تبدیل به یک حسرت بی‌پایان شده

تصور سفره‌ کوچکی که به دست تو پهن شده

با بوی نان تازه و چای لاهیجانی که در قوری دم شده

و دو فنجان چای که با چند حبه قند شیرین شده

وسواسیست که این روزها فکرم بدجور دچارش شده

آه از آن دو چشمی که از من دریغ شده

شروع من از لحظه‌ای است‌ که نگاه تو در من خیره شده

دیدن برق چشمانی که از حادثه عشق لبریز شده

اگر بهار بیاد و تو نیامده باشی چه؟

بهاری که تو گل سرسبدش نباشی

مثل زمستانی‌ست که مستمر شده

درحالیکه که موهایم را شانه میکنم، بر‌میگردم و به جاده‌ای که از آن آمده‌ام خیره می‌شوم‌. جاده‌ای که هزاران ساعت در اعماق زمان کشیده شده است و می‌رود و می‌رود تا می‌رسد به کوچه‌ها‌

ای صدای‌های خاموش شده در عصارها

در من رسوب کرده آن نجواها

یخ بسته در من جادوی آن تصویرها

دیدن آنهمه شگفتی‌‌ از پشت دوربین‌ها

صدای مداوم زنگوله‌ها تا سرحد کوه‌ها

آن خانه‌های زیبا، آن منظره‌ها آن رنگ‌ها

قله‌های سپید پوش شده بر فراز ابرها

بازی و شیطنت‌ هم سن ما‌ها در حجم سبزها

خنده‌های صورت‌ها و قهقه‌های صورتک‌ها

آسمان همیشه آبی و گاهی آراسته‌شده با ابرها

خروج ‌روح از بدن برای ساعت‌ها و روزها

چه کرده با ما آن لحظه‌ها، آن خیال‌ها، این خاطره‌ها

قلب شده در ما معنی‌ خیلی از واژه‌ها وجمله‌ها

گیر کرده سوزن کودکی‌مان در میان کاه‌های آن مزرعه‌ها

گم شده معنای زندگی ما معمولی‌ها در لابلای آن تصویرها

شانه را بر روی زمین می‌گذارم و به خودم در آینه نگاه می‌کنم. تکه‌هایی از من در اعماق زمان جا مانده است‌‌. کاش میشد بروم بردارم و برگردم. اما خیلی دیر شده است، حواسم باشد نفر بعدی یادش نرود.

من هرگز ندیده‌ام یا نشنیده‌ام که کسی مرده باشد. آنهایی هم که از قطار زندگی جا‌مانده‌اند تنها از انتخاب کردن باز ایستاده‌‌اند و مشعل‌شان را به دست دیگری سپارده‌اند.

هر کدام از ما انباشتی از انتخاب‌های‌ بازایستادگان از روز اول آفرینش هستیم. و زندگی چیزی نیست جز انتخاب میان دو. انتخاب بین پوشیدن شلوار بلند یا کوتاه، دوست‌داشتن ساینا‌ یا آیدا، دادزدن و یا سکوت کردن به وقت دعوا‌. و این انتخاب‌هایمان هستند که تار و پود فرش زندگی‌مان را در بستر زمان می‌گسترانند.

اگر میلیون‌ها سال پیش در زیر دریا برای تک‌یاخته‌ای‌‌ سبزه‌های روشن‌تر‌ و برای رفیقش سبزه‌های تیره‌تر به دهانشان شیرین‌تر نبودند امروز آن یکی فیل و این‌ یکی آدم نبودند.

تمامی جنگ‌ها، دعواها، اختلاف‌ها و کشمکش‌ها میان دو فرد، دو قوم، دو مذهب و دو کشور همه بر سر این است که انتخاب چه‌کسی درست‌تر است. غافل از اینکه جوهری‌ترین، ذاتی‌ترین و قویترین نیرو و کشش موجود در عالم هستی همین میل به مخیل بودن است. در اصل همین میل به مخیل بودن بوده است که در نهایت منجر به آفرینشی شده است که ما آن را تجربه می‌کنیم و نبودش به معنی مرگ، نیستی و پایان همه زیبایی‌هاست.

آزادی هم چیزی نیست جز مخیل گذاشتن آدمی میان انتخاب دو. چه آن دو لباس باشد، دسته باشد، مذهب باشد و یا لذت. لذت خواندن کتاب یا رفتن به خواب. و چه کسی می‌تواند اثبات کند که لذت یک انتخاب بیشتر از دیگری است.

باید عاشق باشی تا جهان را آنگونه که بایست ببینی، درک کنی و باز خلق کنی. ایمان بیاوری که این ما هستیم که تعیین می‌کنیم لذت هر انتخاب چقدر باشد نه اینکه چیزی از پیش مقدر شده باشد. و این یعنی امکان داشتن همه‌چیز در عین نداشتن هیچ‌چیز، امکان خلق همه چیز از هیچ‌ چیز، امکان ذره‌ بودن و در عین حال خداگونه بودن، یعنی حلاج بودن.

میخواهم رها شوم در باد

از بال و پر زدن برای لحظه‌ای دست بکشم، بیاندازم خودم را در دامان باد تا ببرد مرا هر جا که دلش خواست و من کمی در خود گم باشم

میخواهم که اکسیژن‌ در هوا باشم‌

پر شوم در سینه پیرزنی تنها ، بدانم که دلیل کاهش سرفه‌هایش و طولانی شدن نفس‌هایش من باشم

میخواهم که گرد و غبار باشم

بنشینم در لابلای موهای دخترکی که پیچیده از تاب، و با او بالا و پایین بپرم هر وقت که او می‌دود و من کمی شاد و خندان باشم

می‌خواهم که خط سیاهی چشم باشم

بیافتد چشم هر رهگذری در من، به نظر بی‌همتا و ناب باشم و بدانم که دلیل آب و لوچه دهانشان و حسرت در نگاهشان من باشم

میخواهم که رنگ شرابی لب باشم

غرق در بوسه شوم هر وقت در آغوش یار اولین هدف باشم، و سرمست از اینکه مزه شیرینی دهان و رقیب شکر من باشم

میخواهم که آهنگ باشم

جاری شوم در لالایی‌ مادران در کنار گهواره کودکانشان، مثل رودی که میریزد در جام کوچکشان، و آرامش جان باشم

میخواهم که آه سوزناک دلی باشم

بدمند‌ مرا به آرامی در نی‌‌ای تنگ که بریده شده از سر ذوقی، و در آن هنگام چشم‌هایم را ببندم و برای دقایقی گریان باشم

می‌خواهم که ناز و کرشمه باشم

روان شوم در کوچه و خیابان به خرامان، و با افتادن هر چشمی بر من رویم را برگردانم و کمی خجل باشم

می‌خواهم که آزاد و رها باشم

بروم به گوشه‌ای دنج در این دنیای واهی و برای مدتی محو باشم. ولی بدانم که لااقل دو دختر عاشق دارم که مایه تنگی دلشان من باشم. و غرق در این احساس شیرین آماده دادن جان باشم