Με αφορμή το πρώτο επιχειρηματικό συνέδριο The Big P., τρεις επαγγελματίες - άνθρωποι της αγοράς, συνομιλούν για το επαγγελματικό τους γίγνεσθαι.

Ο Γιάννης Τριανταφύλλης, αντιπρόεδρος της World Union of Wholesaler Markets, μιλά για τις αγορές τροφίμων του κόσμου. Ο ιδρυτής της εταιρείας επικοινωνίας The Kompany Κώστας Τσολάκης και αντίστοιχα του ψηφιακού περιοδικού Τhe Total Business Νίκος Γαλανόπουλος, συζητούν με τον Νίκο Βερβερίδη για την επαγγελματική τους εκκίνηση, την πορεία και τους προβληματισμούς τους και δίνουν ραντεβού στις 16 Μαΐου στο Ωδείο Αθηνών.

Στο Β' μέρος του podcast «Πήραμε τα βουνά...», o Νίκος Βερβερίδης συζητά με τους Γιάννη Αποστόλου, Νίκο Πετράκη, Κωνσταντίνο Τζώρτζη, Κώστα Σουρμελή και Πέτρο Σοφικίτη για τον κόσμο των βουνών αλλά και για τον υπεράνθρωπο άθλο του Πανάγου Δεληγιάννη να ανέβει στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο με αμαξίδιο και συνοδεία πιστών φίλων - μια ιστορία θάρρους, έμπνευσης και ανθρώπινης υπέρβασης.

Ο Πανάγος Δεληγιάννης πάσχει από σπαστική τετραπληγία. Έχει σπουδάσει οικονομικές επιστήμες στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάζεται στον τομέα του digital marketing και τη διαχείριση των social media. Από τα φοιτητικά του χρόνια έχει εμπλακεί με τα κοινά και τις εθελοντικές δράσεις σε συλλογικότητες με στόχο να συμβάλει με τις γνώσεις και την εμπειρία του στην υποστήριξη των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων και των νέων.

Ακούστε το Mέρος Α' της συζήτησης.

«Όταν έκανα το πρώτο μου trek στην Ευρώπη στις Άλπεις, στο τέλος αυτής της εμπειρίας κατάλαβα ότι το βουνό σε κάνει να εκτιμάς περισσότερο τον εαυτό σου», μοιράζεται ο Γιάννης Αποστόλου με τον Νίκο Πετράκη να συμπληρώνει: «Το συναίσθημα όταν ανέβηκα στον Όλυμπο, δεν θα το ξεχάσω σε όλη μου τη ζωή, ήταν λες και πετούσα. Νιώθεις σίγουρα ότι μπορείς να κάνεις πολλά περισσότερα από όσα νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις».

Ο Κώστας Σουρμελή αναφέρει: «Αν κάποιος αγαπήσει το βουνό το αγαπάει μάλλον για πάντα... Τελειώνοντας ένα βουνό συνήθως αυτό που θέλεις να κάνεις μετά είναι να προγραμματίσεις το επόμενο».

«Δεν θα κατέτασσα καμία εμπειρία ως λιγότερο ή περισσότερο σημαντική, δεν έχει σημασία να μπεις σε αυτή τη σύγκριση, διότι κάθε ανάβαση είτε είναι αποστολή είτε είναι απλή ανάβαση, σου δίνει κάτι διαφορετικό, γνωρίζεις τον εαυτό σου, γνωρίζεις την ομάδα με την οποία είσαι και ξεπερνάς συνεχώς πράγματα», σημειώνει ο Κωνσταντίνος Τζώρτζης.

«Φτάνοντας πάνω λες "εντάξει άξιζε όλο τον κόπο"», λέει ο Πέτρος Σοφικίτης. «Η επιστροφή είναι ένα δύσκολο κομμάτι. Μου παίρνει μια μέρα αλλά με το που τελειώσει η ταλαιπωρία και φύγουν οι πόνοι, λες τι κάνουμε μετά;».

Ακούστε το Mέρος Β' της συζήτησης με τον υπεράνθρωπο άθλο του Πανάγου Δεληγιάννη να ανέβει το Κιλιμάντζαρο σε αμαξίδιο.

«Ακόμα και στα πιο συμβατικά μου δεν ήμουν και πολύ συμβατική. Τώρα έχω ελευθερωθεί σαφέστατα πολύ παραπάνω»: Η Τάμτα στην καλύτερη και πιο απελευθερωμένη φάση της καλλιτεχνικά, μιλάει στον Στέλιο Παρρή για τη «μετάβαση» από τα μπουζούκια και τις μουσικές σκηνές σε ένα από τα πιο βερολινέζικα club της Αθήνας, βάζοντας στον χάρτη της νυχτερινής διασκέδασης κάτι διαφορετικό, που εύχεται να εμπνεύσει και άλλους καλλιτέχνες.

Στο "safe space" του SMUT παρτάρει πιο πολύ από ότι έχει παρτάρει ποτέ στη ζωή της και για δεύτερη χρονιά παρουσιάζει ένα εντυπωσιακό show - mix της καλλιτεχνικής πορείας της, κάνοντας αναδρομή στα πρώτα της τραγούδια, από το «Φταις» στην "Identity Crisis" και "the Villain" φάση της, από τα pop στα πιο dark και electro μονοπάτια της.

«Μπορεί να ακουστεί κάπως αυτό, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν αναζητώ και πολύ την αποδοχή στο συγκεκριμένο πράγμα που κάνω. Οι καλλιτέχνες λένε είμαστε περίεργα πλάσματα και συμφωνώ, μας αρέσει να κάνουμε αυτό που θέλουμε, όπως το θέλουμε, καμιά φορά αυτό που θέλουμε όμως δεν είναι πολύ κατανοητό για πολύ κόσμο αλλά θέλουμε και πολύ κόσμο. Καμιά φορά δεν πάνε μαζί αυτά», αναφέρει.

«Στη προκειμένη περίπτωση έχει βοηθήσει το ότι εγώ προέρχομαι από ένα διαφορετικό background, την πιο λαϊκή επιτυχία την έχω ζήσει, το έχω αισθανθεί, το έχω πάρει, έχει γεμίσει η ψυχή μου με αγάπη του κόσμου. Αυτή τη στιγμή είμαι συνειδητοποιημένη ότι σε κάποιους θα αρέσει και σε κάποιους δεν θα αρέσει».

Στο podcast η Τάμτα, με φόντο τη σημερινή κατάσταση στη Γεωργία, ανατρέχει στα παιδικά και εφηβικά της χρόνια εκεί, την πρώτη της επαφή με τη μουσική, το κόλλημα με τον Michael Jackson, τα παιδικά πάρτυ και το αίσθημα της επιβίωσης που κουβαλάει από τότε.

«Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά που κάνω που να μην έχει concept. Χωρίς αυτό δεν δουλεύει το κεφάλι μου... Επίσης είμαι αυτός ο χαρακτήρας, αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο καλλιτέχνης που δεν θέλω να μου βάλεις όρια, δεν θέλω να μας βάλεις σε ένα κουτί, με ταμπέλες», παραδέχεται μιλώντας για τις διαφορετικές πτυχές της που αγκαλιάζει, ενώ μιλώντας για τη νέα της δουλειά που αναμένεται να κυκλοφορήσει αυτή την άνοιξη με τίτλο "The Heroine", αποκαλύπτει ότι θα φέρει στην επιφάνεια το "iner child" της.

«Μεταμόρφωσε την Όπερα, από ένα παλιό μουσειακό είδος, σε μια τέχνη που αφορά ξανά τους ανθρώπους»: Ο Βασίλης Λούρας το πρόσωπο πίσω από την ιδέα, την έρευνα, το σενάριο αλλά και τη συν-σκηνοθεσία (με τον Μιχάλη Ασθενίδη) μιλάει στον Στέλιο Παρρή για την απόλυτη σοπράνο και τα σπάνια ντοκουμέντα στο ντοκιμαντέρ της Εθνικής Λυρικής Σκηνής «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας», το οποίο συνεχίζει για 2η εβδομάδα να προβάλλεται στους κινηματογράφους από το Cinobo.

«Είχαμε την τεράστια τύχη να βρούμε την τελευταία σωζόμενη ηχογράφηση που έκανε τον Αύγουστο του ’77 στο σπίτι της με την πιανίστα Βάσω Δεβετζή, όπου προβάρει μια άρια από τη Δύναμη του Πεπρωμένου. Και αυτό το ντοκουμέντο είναι σημαντικό για δύο λόγους, γιατί αφενός διαψεύδει αυτόν το μύθο ότι η Κάλλας πέθανε μέσα στην κατάθλιψη, με κατεβασμένες τις κουρτίνες, με ραγισμένη την καρδιά από τον Ωνάση, δεν έβγαινε έξω κτλ. Δεν ισχύει αυτό. Η Κάλλας μέχρι τελευταία μέρα έκανε πρόβες, δούλευε και έκανε αυτό που έκανε απ’ την αρχή της ζωής της, καθημερινά δούλευε πάνω στη μουσική και στο τραγούδι. Και το άλλο νομίζω πολύ σημαντικό, είναι ότι εδώ η φωνή της είναι όντως πολύ καλύτερη απ’ ότι ήταν στην περιοδεία του 1973/74 και ως εκ τούτου θα είχε ελπίδες -αν είχε ζήσει παραπάνω- να επιστρέψει κάνοντας κάποιες ηχογραφήσεις ενός προσεκτικά επιλεγμένου ρεπερτορίου».

Στο podcast o Βασίλης Λούρας μιλάει για τα τοπόσημα που συνδέονται με τη ζωή της Κάλλας στην Αθήνα, την Πατησίων – έναν δρόμο που περπατούσε καθημερινά- ενώ μιλάει για τα πρώτα χρόνια της στην Αθήνα τονίζοντας πόσο διαμόρφωσαν το φαινόμενο Μαρία Κάλλας. Μοιράζεται στο podcast:

«Θέλαμε αυτή τη “μαύρη τρύπα” που υπήρχε στη διεθνή βιβλιογραφία για τα ελληνικά χρόνια της Κάλλας να τη γεμίσουμε ούτως ώστε τώρα να υπάρχει και αυτό το δεδομένο».

«…H ίδια η Κάλλας ξεκαθαρίζει σε συνεντεύξεις της όταν την ρωτούσαν: Η πρώτη σας καριέρα ήταν στην Ιταλία; Λέει όχι. “Η πρώτη μου καριέρα δεν ήταν στην Ιταλία. Η πρώτη μου καριέρα ήταν στην Αθήνα. Στην Ιταλία είναι η δεύτερη καριέρα”. Όντως από την Ιταλία το ’47 από τη Βερόνα ξεκίνησε η μεγάλη καριέρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προηγήθηκε κάτι άλλο. Αν δεν είχε προηγηθεί αυτό που έγινε στην Αθήνα εκείνα τα οκτώ χρόνια, δεν θα ήταν τόσο έτοιμη για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της μεγάλης της καριέρας».

«Είναι ένα θαύμα της θέλησης…»: Για την “soprano assoluta”, ο Βασίλης Λούρας επισημαίνει στο podcast τις φήμες που συνεχίζουν να «κακοποιούν» το όνομά της, «ανυπόστατες», τονίζοντας και τις δύσκολες συνθήκες μέσα από τις οποίες κατάφερε να γίνει η απόλυτη σοπράνο, η “La Callas” όπως την αποκαλούν οι Γάλλοι:

«Εμείς λέμε σε κάποια σημεία στο ντοκιμαντέρ και νομίζω αυτή είναι η γραμμή που ενώνει τη ζωή της, ότι η Κάλλας πάντα ισορροπούσε μεταξύ θριάμβου και τραγωδίας. Δηλαδή αυτό που κατάφερε στη λυρική τέχνη δεν υπάρχει, ποτέ κανείς δεν έφτασε αυτή την κορυφή που έφτασε η Κάλλας. Αλλά την ίδια στιγμή συνέβαινε πάντα μια τραγωδία στη ζωή της. Είχε αυτή την πυξίδα και μελετούσε από το πρωί μέχρι το βράδυ και κατάφερε να κάνει τον εαυτό της αυτό που θέλησε η ίδια, δηλαδή να τον αλλάξει όπως εκείνη αποφάσισε».