Στην αρχή της ζωής μας επικρατούσε απόλυτη αναρχία. Βάζαμε τα χέρια μας στις πρίζες, σπάγαμε πράγματα για να δούμε εάν όντως σπάνε και γλείφαμε πατώματα. Σταδιακά μπήκαν οι απαγορεύσεις και το σενάριο ότι πρέπει να πάρουμε άδεια για να κάνουμε κάτι. Θα έπρεπε να πάρουμε άδεια για να φάμε και δεύτερο παγωτό, για να μείνουμε στον καλύτερο μας φίλο ή για να γυρίσουμε μια ώρα αργότερα από το προβλεπόμενο.

Μπορεί στην ενήλικη ζωή μας να μην χρειάζεται να πάρουμε άδεια πλέον αλλά ένα αρχαϊκό μέρος του νου μας περιμένει να λάβει ακόμη έγκριση για πολλά από τα σχέδια που θέλουμε να κάνουμε.

Άρα βλέπει κανείς ότι χρειαζόμαστε μια νέα φιλοσοφία για τις αποφάσεις μας και αυτή η νέα φιλοσοφία θα μπορούσε να εμπεριέχει τα εξής:

να ακούσουμε την εσωτερική μας κασέτα έτσι ώστε να δούμε τι είναι αυτό που μας κρατάει πίσω,

να κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά την ρίζα της αναβλητικότητας μας,

να μάθουμε να ακούμε το ένστικτό μας.