Για σχεδόν έναν αιώνα τώρα, οι κοινωνίες έχουν ασχοληθεί εκτενώς με την προσπάθεια να προσφέρουν στα παιδιά καλύτερες παιδικές ηλικίες. Κατα πόσο έχουν ασχοληθεί όμως οι κοινωνίες με τις μαμάδες και για το πως μπορούν να έχουν μια καλύτερη εμπειρία με την μητρότητα;

Στο επεισόδιο αυτό θα δούμε μερικές από τις δυσκολίες και προκλήσεις της μητρότητας αλλά και μια μικρή απόπειρα αυτές να καμφθούν.

Ενοχή και απενοχοποίηση.

Ταυτότητα- απώλεια και αναγέννηση.

Μοναξιά και η δύναμη της κοινότητας.

Κανείς δεν μένει αλώβητος από την παιδική του ηλικία. Όλοι σε κάποιο βαθμό πληγωθήκαμε ως παιδιά. Η πραγματική ωριμότητα όμως ξεκινάει όταν νιώσουμε έτοιμοι να δούμε εκείνα τα χρόνια όχι μόνο ως αναμνήσεις αλλά και ως συναισθηματικά μοτίβα που συνεχίζονται ακόμη και σήμερα. Αν βρίσκεστε σε μια περίοδο που προσπαθείτε να αλλάξετε ή προσπαθείτε να απελευθερωθείτε από ορισμένα συναισθήματα ένας από τους καλύτερους τρόπους αλλαγής είναι να επιστρέψουμε πίσω, να γυρίσουμε νοητά στην παιδική μας ηλικία και να ρίξουμε μια ματιά.

Με άλλα λόγια, για να ξεχάσουμε … πρέπει πρώτα να θυμηθούμε.

Η ικανότητα μας να αλλάζουμε, να κλείνουμε κύκλους αλλά και να αντιμετωπίζουμε την αβεβαιότητα που τα συνοδεύουν είναι μια από τις πιο σημαντικές δεξιότητες για μια αυθεντική ζωή αλλά παράλληλα και μια δεξιότητα από τις πιο παραμελημένες.

Σε αυτό το επεισόδιο θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε μια πιο φιλοσοφική ματιά

στην αρχή και το τέλος αλλά…και στο τέλος και την αρχή.

Το να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε και να συμβιώσουμε με έναν άνθρωπο είναι αρκετά πιο πολύπλοκο από ότι φανταζόμασταν.

Εάν έχετε απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλον αλλά νιώθετε έτοιμοι να αρχίσετε να γεφυρώνετε αυτό το χάσμα που έχει διαμορφωθεί ανάμεσα σας, αυτό απαιτεί από εσάς, να ακολουθήσετε έναν διαφορετικό δρόμο από αυτόν που ακολουθούσατε μέχρι σήμερα.

Όλοι μας έχουμε ακούσει το εξής: η δεκαετία των 20 και κάτι είναι η πιο σημαντική δεκαετία της ζωής μας, είναι τα πιο ευτυχισμένα και δημιουργικά χρόνια- γεμάτα όνειρα, ενέργεια, διασκέδαση, ταξίδια, πάρτυ, έρωτες και ατέλειωτες δυνατότητες.

Για τους περισσότερους από εμάς όμως, η πραγματικότητα παρουσιάζει μια διαφορετική εικόνα.

Βρίσκουμε τον εαυτό μας να περιστρέφεται μέσα σε μια δίνη ανησυχίας, άγχους, κούρασης, φόβου και μοναξιάς.

Στο επεισόδιο αυτό θα δούμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ή τι θα μπορούσαμε να σταματήσουμε να κάνουμε έτσι ώστε όχι μόνο να επιβιώσουμε αλλά και να απολαύσουμε λίγο περισσότερο αυτή την δύσκολη και απαιτητική δεκαετία.

Αυτή η τόσο άκαμπτη και χωρίς φαντασία διάκριση που συμβαίνει μεταξύ φίλων και εραστών είναι ίσως μια από τις πιο μικρές τραγωδίες της κοινωνικής μας ζωής.

Για την ερωτική ζωή των ανθρώπων έχει χυθεί αρκετό μελάνι: Πως να βρούμε σύντροφο; Τι να κάνουμε στο πρώτο ραντεβού; Πως να διατηρήσουμε την φλόγα δυνατή; κ.ο.κ.

Παρατηρήστε όμως πόσα λίγα γράφονται για το: Πώς να πλησιάσουμε νέους ανθρώπους; Που μπορούμε να τους βρούμε; Πώς να μετατρέψουμε τις επαφές μας σε φιλίες;

Το επεισόδιο αυτό θα προσπαθήσει να βρει μερικές απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα.

Στην αρχή της ζωής μας επικρατούσε απόλυτη αναρχία. Βάζαμε τα χέρια μας στις πρίζες, σπάγαμε πράγματα για να δούμε εάν όντως σπάνε και γλείφαμε πατώματα. Σταδιακά μπήκαν οι απαγορεύσεις και το σενάριο ότι πρέπει να πάρουμε άδεια για να κάνουμε κάτι. Θα έπρεπε να πάρουμε άδεια για να φάμε και δεύτερο παγωτό, για να μείνουμε στον καλύτερο μας φίλο ή για να γυρίσουμε μια ώρα αργότερα από το προβλεπόμενο.

Μπορεί στην ενήλικη ζωή μας να μην χρειάζεται να πάρουμε άδεια πλέον αλλά ένα αρχαϊκό μέρος του νου μας περιμένει να λάβει ακόμη έγκριση για πολλά από τα σχέδια που θέλουμε να κάνουμε.

Άρα βλέπει κανείς ότι χρειαζόμαστε μια νέα φιλοσοφία για τις αποφάσεις μας και αυτή η νέα φιλοσοφία θα μπορούσε να εμπεριέχει τα εξής:

να ακούσουμε την εσωτερική μας κασέτα έτσι ώστε να δούμε τι είναι αυτό που μας κρατάει πίσω,

να κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά την ρίζα της αναβλητικότητας μας,

να μάθουμε να ακούμε το ένστικτό μας.

Κάθε σχέση κινδυνεύει από στιγμές απογοήτευσης και συγκρούσεων.

Κάποιοι από εμάς φωνάζουμε, χτυπάμε πόρτες, αποκαλούμε ο ένας τον άλλον φριχτά και ασυγχώρητα πράγματα.

Από την άλλη, κάποιοι από εμάς απομακρυνόμαστε, βράζουμε στο ζουμί μας και μετά κάνουμε την έκρηξη μας.

Ας κάνουμε μια παύση και ας δουλέψουμε για να καταλάβουμε τι συμβαίνει στις σχέσεις μας, τι κρύβεται πίσω από τους τσακωμούς μας αλλά και πως να διορθώνουμε τις εντάσεις μεταξύ μας.

Με κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις -όπως αυτές του Ιησού ή του Σωκράτη, η αντίληψη που διαμορφώνουμε για τον εαυτό μας εξαρτάται κατά πολύ από την εικόνα που έχουν οι άλλοι για εμάς. Δεν ωφελεί να συμπεριφερόμαστε σαν να μη μας ενδιαφέρει καθόλου τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς γιατί αυτό απλά δεν μπορεί να είναι αλήθεια.

Υπάρχουν όμως τρόποι που μπορούμε να μειώσουμε αυτό το βάρος.

Αν πιάνετε τον εαυτό σας να ανησυχείτε συχνά για τους άλλους, να προσπαθείτε να μη ταράξετε με την παρουσία ή την γνώμη σας ή ακόμη και να ζητάτε συγγνώμη χωρίς να φταίτε, τότε, αυτό το επεισόδιο είναι για εσάς.

Εάν θα μπορούσαμε να ενοχοποιήσουμε ένα και μόνο πράγμα για την δυσκολία που έχουμε στο να επικοινωνούμε και να συνδεόμαστε με τους άλλους, αυτό θα ήταν το σχολείο.

Τεχνικά, μπορεί να έχουμε αποφοιτήσει κάποιες δεκαετίες πριν, στα βάθη του μυαλού μας όμως βρισκόμαστε ακόμη στο δημοτικό.

Το επεισόδιο αυτό θα σας δείξει 4 καινούργια μαθήματα προς μελέτη που θα σας μάθουν πως να φέρνετε τον εαυτό σας στις ανθρώπινες σας σχέσεις, ουσιαστικά και αυθεντικά.

-Αποδόμηση της ντροπής

-Η σημασία της "ψιλής κουβέντας"

-Ακούστε για να καταλάβετε και όχι για να απαντήσετε

-Μετατρέψτε την κουβέντα σε σύνδεση

Εάν νιώθετε άγχος ακόμη και στην ιδέα ότι θα χρειαστεί να μιλήσετε... τότε, αυτό το επεισόδιο είναι για εσάς.