یعقوب، از دو نوع حکمت صحبت می‌کند. حکمت دنیوی یا نفسانی و شیطانی، که میوۀ آن حسد تلخ و تعصب است و حکمت آسمانی، که سرشار از رحمت و ثمرات نیکو و بی‌غرض و بی‌ريا می‌باشد.‏