گاهی وقتا ممکنه وقتی فعالیتی رو تو جامعه‌ خودمون شروع می‌کنیم، با امکانات مختلف و هیجان‌انگیزی رو به رو بشیم که ما رو به طرف خودشون جذب می‌کنن به طوری که دیگه نمی‌تونیم روی اون فعالیتی که می‌کردیم متمرکز باقی بمونیم و دچار این وسوسه می‌شیم که فعالیت قبلی رو کنار بذاریم و به این فعالیت‌های جدیدتر و جذاب‌تر بپردازیم.

آقای ابیضی: خدا قوت. شنیدم دیشب داشتین با همسایه‌ها لیست تهیه می‌کردین برای توزیع بسته‌های حمایتی. 
اشکان: عجیب نیست؟ من که اصلا با این بسته‌ها مخالف بودم، حالا شدم جزو اون پنج نفری که باید ترتیب توزیع این بسته‌ها رو بدم. مثل این که قرار نیست این بسته‌ها دست از سرم بردارن. 
آقای بهرامی گفته اگه ظرف یکی دو روز آینده نریم بسته‌ها رو بگیریم، ممکنه برنامه کنسل بشه و بدن به یه گروه دیگه. 
آقای ابیضی: یعنی هنوز دو سه روز دیگه وقت می‌خواد؟ 

شاید بتونیم بگیم مشورت بزرگ‌ترین و قوی‌ترین ابزاری هست که آدما در ارتباط با هم دیگه دارن. برای آگاهی و هوشیاری بیشتر، برای به بلوغ رسیدن و ظاهر شدن خرد آدمی، برای رسیدن به توافق، برای تعیین روش مشترکی برای عمل، برای پیدا کردن درک بالاتری از حقیقت و برای رسیدن به سطح بالاتری از تفاهم و وحدت.

«هر عضوی از جامعه بشری نه تنها حق آن را دارد که از یک تمدن مرفه و شکوفایی مادی و معنوی بهره‌مند گردد، بلکه موظف است که به ساختن آن تمدن نیز کمک کند.» بله، همه باید در ساختن اون تمدن مرفه و شکوفایی مادی و معنوی کمک کنن، نه فقط به این خاطر که جز تک تک ما آدما کس دیگه‌ای برای ساختن اون تمدن وجود نداره، بلکه به خاطر این که برای شکل گرفتن اون تمدن آدما باید دارای خصائل و منش‌ها و قابلیت‌هایی باشن که در همین جریان و فرایند ساخت تمدن پرورش پیدا می‌کنن.

کارهای مثبت و سازنده می‌تونن خیلی بزرگ باشن یا خیلی کوچیک، ممکنه سال‌ها طول بکشن یا در عرض چند روز انجام بشن، اما همه‌شون مهم هستن و همه‌شون قدم‌های کوچیک و بزرگی هستن در مسیر سازندگی. اما این قدم‌ها محتاج پاهای کسانی هستن برای برداشته شدن.   
اون کسان چه کسانی هستن؟ اونایی که قراره مشکلات رو حل کنن، عدالت بیشتری فراهم کنن، شرایط رشد و شکوفائی رو برای همه فراهم کنن و  به زندگی رنگ شادتری بدن، چه کسانی هستن؟ مال کجان؟ 

کار اصلاح عالم و بنای یه تمدن جدید از جای بزرگ و دور از دسترسی مثل «جهان»  شروع نمی شه، از همین محله‌های کوچیکی شروع می‌شه که توش زندگی می‌کنیم. 
با تلاش برای حل مشکلات کوچک و بزرگی که آدمای همین محله‌ها باهاش رو به رو هستن. به این کار می‌گیم جامعه سازی. جامعه سازی همراه با ارائه روش جدیدی برای زندگیه، روش جدیدی که همراه با  احترام به شخصیت و حقوق همه مردمه. 

آقای ابیضی: به این فکر کن که با این کارت داری چه خدمتی به امیر و نوجوونایی مثل اون می‌کنی. داری کمک‌شون می‌کنی که خودشون راهشون رو تو زندگی پیدا کنن و با هر مد تازه‌ای که باب می‌شه و با هر موجی به طرفی کشیده نشن. رسانه‌ها رو که دیدی چطور به دلخواه خودشون با روح و روان آدما بازی می‌کنن و به خصوص نوجوونا چقدر در مقابل‌شون آسیب‌پذیرن.

ببینین هیچ دلیل اخلاقی، عملی و یا بیولوژیکی برای توجیه عدم تساوی زن و مرد وجود نداره.  این قضیه خیلی ساده و روشنه.  سالهاست می خوان برتری مردا رو توجیه علمی کنن، اما علم  قاطعانه و بدون هیچ تردیدی ثابت کرده که تبعیض‌هائی که علیه زنان اعمال می‌شه، هیچ مبنای بیولوژیکی و علمی نداره.