آقای ابیضی: خدا رو شکر. چرا که نه؟ تو هم حسابی برادری می کنی برای بچه هاشون
راستی برنامه شهرداری رفتن چی شد؟ 
اشکان: قرار شد چهارشنبه صبح بریم، برای شما خوبه؟ 
آقای ابیضی: خوبه، جورش می کنم. به آقای اعلمی هم می‌گم که قرارمون چهارشنبه صبح شده. 
اونم گفت می‌یاد. اتفاقا یه آشنایی هم تو شهرداری داره. 

اگه من صد مرتبه جمله‌ای رو تکرار کنم، پاداشش اینه که خدا قانون طبیعت و گردش ابر و باد و مه و خورشید و فلک رو به هم بزنه تا من یکی به آرزوهام برسم؟ اگه صد مرتبه دعائی رو خوندیم و اون چه می‌خواستیم نشد، چی؟ 
یعنی اگه دعا خوندن به بخشی از زندگی اجتماعی ما تبدیل بشه، معنی‌اش اینه که بشیم یه جامعه سست و بی حال که دست روی دست می‌ذاره تا  امدادات غیبی امورش رو سر و سامون بده؟ 
همون جامعه‌ای که نهایت کاری که می‌کنه اینه که دعا کنه خداوند شر بلاها و مشکلاتی رو که خودش واسه خودش درست کرده از سرش کم کنه؟ 

دنیا رو ما می‌تونیم درست کنیم. 
ما میلیون‌ها و میلیاردها آدم روی این کره زمین، چون دنیا درست از همون جایی که ما هستیم شروع می‌شه و درست از همون جا هم درست می‌شه. 
درسته که ما آدمای معمولی پول یا جایگاه مهمی در سلسله مراتب سیاسی یا اجتماعی نداریم، از نفوذی هم که شهرت برای آدما می‌یاره نسیبی نبردیم. 
اما مگه قدرت چیه؟ 

شما چند تا از همسایه‌هاتون رو می‌شناسین؟ 
یکی، دوتا، پنج تا؟ چند تا؟ 
فکر می‌کنین تو کوچه‌تون یا تو محله‌تون چند تا خونواده زندگی می‌کنن؟ 
دلیلش چیه مایی که کنار هم زندگی می‌کنیم و از یه خیابون رد می‌شیم و به یه پارک و مدرسه و ورزشگاه و غیره می‌ریم، 
و از یه نانوایی و قصابی و سوپری و لبنیائی  خرید می‌کنیم، چرا این قدر کم همدیگه رو می‌شناسیم؟

شاید این جمله مؤسس آئین بهائی رو شنیده باشین که
«امروز انسان کسی است که به خدمت جمیع من علی الارض قیام نماید.» 
این از اون حرفاست که کسی مخالفتی باهاش نمی‌کنه، 
مهم اینه که تا چه حد درکش می‌کنیم، بهش باور داریم یا بر اساس اون عمل می‌کنیم.  
در این جمله استاندارد خاصی از انسان بودن مطرح شده که استاندارد بالایی هم هست.   

اشکان: داشتم برای پروژه‌ای که داشتیم و مقاله‌ای که باید فرداش تحویل استاد می‌دادم، تند تند توی صفحات وب می‌گشتم که یه دفعه اینترنت قطع شد. 
روی صفحه لپ‌تاپ یه دایره کوچیک شروع کرد به چرخیدن و دیگه هیچی جلو نرفت. انگار یه لحظه دنیا از دویدن ایستاد. 
اون موقع بود که فهمیدم چقدر خسته‌ام و چشم‌هام از خیره شدن به صفحات مختلف چقدر درد گرفته.