Za czasów Marii Teresy w salonie lustrzanym odbywały się uroczystości w rodzinnym gronie, między innymi kameralne koncerty. To właśnie tutaj w 1762 roku zaledwie sześcioletni Mozart zagrał po raz pierwszy przed cesarzową. W zapiskach dumnego ojca Mozarta czytamy, że po występie „Wolfi wdrapał się na kolana cesarzowej, objął ją za szyję i dał jej słodkiego buziaka.”

Pokój ten, podobnie jak i dwa następne, zawdzięcza swoją nazwę pejzażyście Józefowi Rosie. Pierwszy obraz tuż obok drzwi wejściowych przedstawia zamek Habichtsburg w szwajcarskiej Argowii, rodowe gniazdo Habsburgów. Tutaj również widzą Państwo portret Marii Teresy pędzla nadwornego malarza Martina van Maytensa. Maria Teresa była niezwykle energiczną kobietą. Po śmierci ojca obroniła podczas tzw. austriackiej wojny sukcesyjnej habsburskie dziedzictwo, mając za przeciwnika niemalże pół Europy. To właśnie ona rządziła dziedzicznymi krajami habsburskimi, podczas gdy jej małżonek, Franciszek Stefan Lotaryński, był cesarzem Świętego Cesarstwa Rzymkiego Narodu Niemieckiego. Franciszek I Stefan poświęcał się prywatnym zainteresowaniom, naukom przyrodniczym i finansom, a politykę pozostawiał żonie.

W Wielkiej Galerii, znajdującej się w samym sercu pałacu, cesarska rodzina wydawała bale, przyjęcia i uroczyste bankiety. Wielka Galeria o długości ponad 40 metrów i szerokości sięgającej prawie 10 metrów stanowiła idealną oprawę dla dworskich uroczystości. Kryształowe lustra, pozłacane stiuki i freski sufitowe składają się na to arcydzieło rokokowej architektury. Twórcą fresków sufitowych, gloryfikujących rządy Marii Teresy, był włoski malarz Gregorio Guglielmi Na środkowym fresku tronuje cesarska para, Franciszek Stefan i Maria Teresa, w otoczeniu personifikacji cnót władców oraz alegorii ziem koronnych monarchii. Każdy z dwóch wielkich drewnianych, pozłacanych żyrandoli mieścił po 70 świec, których płomienie rozjaśniały Wielką Galerię aż do 1901 roku, kiedy to w pałacu założono instalację elektryczną. Od czasu ogłoszenia Austrii republiką w Wielkiej Galerii odbywają się koncerty, zaś w 1961 roku to właśnie tutaj miało miejsce legendarne spotkanie prezydenta USA Johna F. Kennedy’ego z Nikitą Chruszczowem. Sąsiednia Mała Galeria położona jest po stronie pałacowego ogrodu. Z Małej Galerii, w której obchodzono imieniny i urodziny członków cesarskiej rodziny, roztacza się wspaniały widok na pałacowy park i pawilon Gloriettę, wzniesiony na przeciwległym wzgórzu jeszcze za panowania Marii Teresy. Podczas ostatnich prac restauratorskich Małej Galerii przywrócono polerowaną białą boazerię, która zdobiła tę salę w XIX wieku.

Po bokach Małej Galerii widzą Państwo dwa chińskie gabinety: po lewej stronie owalny, po prawej - okrągły. Maria Teresa fascynowała się przedmiotami sztuki chińskiej i japońskiej, hołdując powszechnej wówczas modzie na dalekowschodnie kosztowności. W obu gabinetach ściany pokrywa biała drewniana boazeria, inkrustowana drogocennymi płytkami z laki w pozłacanych ramach, z których niejako wyrastają małe stoliki przyścienne, konsole, na których stoją przedmioty z niebiesko-białej porcelany. Godnymi uwagi są także parkiety z kunsztownymi intarsjami. Oba gabinety służyły jako pokoje do gier towarzyskich oraz były także miejscem dworskich narad. W okrągłym gabinecie Maria Teresa konferowała potajemnie ze swoim kanclerzem, księciem Kaunitzem.

Pokój karuzeli zawdzięcza swoją nazwę wielkiemu olejnemu obrazowi, wiszącemu po lewej stronie. Obraz ten przedstawia karuzelę dam, rodzaj barokowego turnieju, podczas którego panowie powozili małymi kolaskami, a siedzące w nich damy musiały wykazać się zręcznością. Taką dworską zabawę Maria Teresa urządziła w 1743 roku w Zimowej Szkole Jazdy Konnej w Hofburgu na cześć odbicia Pragi z rąk wrogich wojsk podczas austriackiej wojny sukcesyjnej. W budynku Zimowej Szkoły Jazdy Konnej, zwanej obecnie Hiszpańską Dworską Szkołą Jazdy Konnej, odbywają się także i dziś pokazy umiejętności ogierów lipicanów. Pośrodku wspomnianego obrazu widzimy Marię Teresę dosiadającą białego ogiera lipiańskiego prowadzącą kadryl konny na czele dam dworu. Z lewej strony pokoju widzą Państwo portret Karola VI, ojca cesarzowej, w kosztownej hiszpańskiej szacie.

Za czasów Marii Teresy w sali ceremonialnej urządzano kameralne rodzinne uroczystości jak chrzty czy śluby. Zdobiący tę salę cykl malowideł przedstawia uroczystości zaślubin najstarszego syna Marii Teresy i jednocześnie następcy tronu Józefa z pochodzącą z rodu Burbonów parmeńską księżniczką Izabelą. Do tego cyklu obrazów włączono także niemal najbardziej znany portret monarchini, na którym „pierwsza dama Europy” nosi kosztowną suknię z brabanckich koronek klockowych. Natomiast największe malowidlo w tej sali przedstawia uroczysty wjazd Izabeli jako panny młodej ze świtą złożoną z 98 powozów, a wszystkich obecnych gości czyli całą europejską arystokrację można rozpoznać po herbach rodowych umieszczonych na poszczególnych kolasach.

Niebieski salon chiński zdobią ręcznie malowane tapety z papieru ryżowego, wykonane w XVIII wieku.Na początku X!X wieku tymi tapetami pokryto ściany tego pokoju, gdzie do dziś można je podziwiać Obecnie znajdują się Państwo w pomieszczeniach o wielkim znaczeniu historycznym. To właśnie w tym salonie prowadzono pertraktacje z ostatnim cesarzem Austrii, Karolem I, zakończone podpisaniem przez niego rezygnacji ze sprawowania rządów 11 listopada 1918 roku. Dzień później proklamowano Republikę Austrii i tym samym przypięczętowano koniec panowania Habsburgów, trwającego nieprzerwanie przez sześćset lat. Karol nie zamierzał jednak abdykować, czego konsekwencją było opuszczenie przez niego wraz z całą rodziną Austrii i udanie się na emigrację. Zmarł w 1922 roku w wieku zaledwie trzydziestu pięciu lat na Maderze, natomiast jego małżonka Zita zmarła dopiero w 1989 roku i została uroczyście pochowana jako ostatnia austriacka cesarzowa w wiedeńskiej krypcie kapucynów.

Po nieoczekiwanej śmierci ukochanego małżonka Franciszka Stefana w 1765 roku Maria Teresa przekształciła ten pokój w miejsce poświęcone jego pamięci. Sprowadzone z Pekinu płytki z czarnej laki osadzono w boazerii z drewna orzechowego i ozdobiono pozłacanymi ramami. Po śmierci męża Maria Teresa przywdziała wdowie szaty, z którymi nie rozstała się do końca życia. Po śmierci cesarzowej znaleziono w jej modlitewniku kartkę papieru, na której Maria Teresa zapisała, ile czasu trwało jej małżeńskie szczęście. Notatka ta nie pozostawia wątpliwości, że darzyła ona męża wielką miłością. Maria Teresa zleciła także wykonanie trzech obrazów, przeznaczonych do wystroju tego miejsca pamięci. Po środku widzą Państwo portret Franciszka Stefana pędzla Pompeo Batoniego, który jest również autorem namalowango w 1769 roku w Rzymie obrazu przedstawiającego Józefa II i jego brata Leopolda. Na stole przed stojącym z prawej strony Józefem leży egzemplarz rozprawy Monteskiusza „O duchu praw”, jednego z najważniejszych dzieł epoki oświecenia, co ma symboliczną wymowę, gdyż planom i reformatorskim poczynaniom młodego cesarza przyświecały właśnie oświeceniowe idee.salon chiński zdobią ręcznie malowane tapety z papieru ryżowego, wykonane w XVIII wieku.Na początku X!X wieku tymi tapetami pokryto ściany tego pokoju, gdzie do dziś można je podziwiać Obecnie znajdują się Państwo w pomieszczeniach o wielkim znaczeniu historycznym. To właśnie w tym salonie prowadzono pertraktacje z ostatnim cesarzem Austrii, Karolem I, zakończone podpisaniem przez niego rezygnacji ze sprawowania rządów 11 listopada 1918 roku. Dzień później proklamowano Republikę Austrii i tym samym przypięczętowano koniec panowania Habsburgów, trwającego nieprzerwanie przez sześćset lat. Karol nie zamierzał jednak abdykować, czego konsekwencją było opuszczenie przez niego wraz z całą rodziną Austrii i udanie się na emigrację. Zmarł w 1922 roku w wieku zaledwie trzydziestu pięciu lat na Maderze, natomiast jego małżonka Zita zmarła dopiero w 1989 roku i została uroczyście pochowana jako ostatnia austriacka cesarzowa w wiedeńskiej krypcie kapucynów.

Pokój Napoleona przypomina o cesarzu Francuzów, który dwa razy zdobywał Wiedeń, w 1805 i 1809 roku i właśnie w tym pokoju - dawnej sypialni Marii Teresy, rezydował. Zawarte w 1810 roku małżeństwo Napoleona z Marią Luizą, córką cesarza Franciszka II/I, wnuka Marii Teresy, miało przypieczętować pokój pomiędzy oboma władcami. Po obaleniu Napoleona Maria Luiza przejściowo powróciła wraz ze swoim synem na wiedeński dwór. Kongres wiedeński obradujący w latach 1814/15 przyznał jej księstwo Parmy pod warunkiem, że pozostawi syna, księcia Reichstadtu, w Wiedniu. Mały książę, nazywany przez Polaków i Francuzów „orlątkiem”, przez wiedeńskich dworzan zwany był po prostu „księciem Franiem” i zgodnie z wolą europejskich mocarstw miał jako syn Napoleona pozostać w cieniu wielkiej polityki i dorastać w izolacji pod opieką swojego dziadka. Zgodnie z tradycją Habsburgów wymagającą, aby każdy męski przedstawiciel tego rodu opanował rzemieślnicze umiejętności, chłopca wyuczono praktycznego zawodu, stąd też znajdujący się w tym pomieszczeniu portret pokazuje go jako małego ogrodnika. Ten jedyny lprawowity syn Napoleona Bonapartego zmarł w wieku zaledwie 21 lat na suchoty. Popiersie pokazuje młodzieńca na łożu śmierci. Kolejny pokój (nr 31), zwany pokojem porcelanowym, przenosi nas z powrotem w czasy Marii Teresy, której pomieszczenie to służyło jako pokój zabaw i gabinet do pracy. Cały gabinet ozdobiony jest rzeźbionymi w drewnie i pomalowanymi na biało-niebiesko ramami, imitującymi porcelanę. W ramach umieszczono 213 rysunków, wykonanych niebieskim tuszem, których autorami byli Franciszek Stefan i niektóre z jego dzieci. Jedną z córek cesarza, Marię Krystynę, widzimy na porcelanowym medalionie. Była ona wielką ulubienicą cesarzowej, która tylko jej zezwoliła na małżeństwo z miłości - z księciem Albertem sasko-cieszyńskim.

Obecnie znajdujemy się w jednym z najkosztowniejszych pomieszczeń pałacu, w tak zwanym pokoju milionowym. Zawdzięcza on swą nazwę boazerii ściennej, wykonanej z nader rzadkiego drewna różanego, z osadzonymi w niej miniaturami z kręgu sztuki indyjsko-perskiej. Miniatury te pokazują sceny z życia prywatnego i dworskiego w czasach panowania Wielkich Mogołów w Indiach XVI i XVII wieku. Cesarska rodzina porozcinała te miniatury i skomponowała następnie rodzaj kolażu, tworząc w ten sposób nowe obrazy. Na ścianach pokoju zawieszono kryształowe zwierciadła, które wzajemnie odbijają się w sobie i w ten sposób stwarzają złudzenie nieskończonej przestrzeni.