Brukselskie gobeliny z XVIII wieku zdobią nie tylko ściany tego salonu, także obicia krzeseł wykonano z tych cennych tkanin. Gobeliny ścienne pokazują sceny rodzajowe na targu i w porcie, a na obiciach foteli przedstawiono dwanaście miesięcy roku oraz znaki zodiaku. Sąsiedni gabinet arcyksiężnej Zofii (numer 34) należał do prywatnych apartamentów rodziców Franciszka Józefa, arcyksięcia Franciszka Karola i arcyksiężnej Zofii, zamieszkujących tutaj w XIX wieku. Ambitna Zofia nie tylko zrealizowała z powodzeniem plan osadzenia swego syna na tronie habsburskim, lecz była także jego najważniejszym politycznym doradcą, dlatego nazywano arcyksiężną „jedynym mężczyzną na wiedeńskim dworze”. Stosunek arcyksiężnej do Elżbiety, dla której była nie tylko teściową, ale również ciotką, był pełen napięć, co w efekcie w znaczny sposób uniemożliwiło cesarzowej zadomowienie się na wiedeńskim dworze. Elżbieta często narzekała na ustawiczną kontrolę i kuratelę ze strony teściowej.

Widzą tu Państwo portrety habsburskich cesarzy, poczynając od końca XVIII wieku. Z lewej strony znajduje się obraz syna Marii Teresy, Leopolda II, następcy brata, Józefa II, obok widzimy portret syna Leopolda, Franciszka, ostatniego cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. W 1806 roku, zmuszony sytuacją polityczną spowodowaną wojnami napoleońskimi, Franciszek II oficjalnie rozwiązuje Święte Cesarstwo Rzymskie i proklamuje cesarstwo Austrii, przyjmując jako pierwszy austriacki cesarz imię Franciszka I. Zgodnie z habsburską maksymą „Niech inni prowadzą wojny, ty, szczęśliwa Austrio, zawieraj związki małżeńskie”, swoją pierwszą córkę, Marię Luizę, Franciszek I wydał za Napoleona Bonapartego, drugą, Leopoldynę - za cesarza Brazylii. Portret Leopoldyny ustawiono na sztalugach. Pozostałe portrety pokazują cesarza Ferdynanda i jego małżonkę Marię Amalię. Ferdynand był najstarszym synem cesarza Franciszka, a poddani nadali mu przydomek „Dobrotliwy”, co było swoistym eufemizmem, ponieważ cierpiał on na epilepsję i był niezdolny do sprawowania rządów. W okresie panowania Ferdynanda rządy sprawował faktycznie kanclerz Metternich, zwany „woźnicą Europy”, ponieważ zręcznie i dyplomatycznie kierował przez wiele lat europejską polityką.

Tak zwany „Pokój bogaty“ otrzymał swą nazwę od jedynego zachowanego paradnego łoża wiedeńskiego dworu. Łoże to ukończono niedługo po ślubie Marii Teresy. Znajdowało się ono pierwotnie w prywatnych komnatach cesarzowej w wiedeńskim Hofburgu. Jest ono pokryte kosztownym czerwonym aksamitem, wyhaftowanym złotem i srebrem. Całość uzupełniają częściowo zachowane, imitujące pilastry haftowane pasy aksamitu, którymi ozdabiano ściany sypialni.

Pokój ten, jak i sąsiedni salon, zamieszkiwany był w XIX wieku przez arcyksięcia Franciszka Karola, ojca Franciszka Józefa. Wiszące tu obrazy przenoszą nas z powrotem w czasy panowania Marii Teresy. Na znanym zbiorowym portrecie rodzinnym pędzla Martina van Meytensa widzimy cesarską parę, Franciszka Stefana i Marię Teresę, w otoczeniu licznego potomstwa. Z tego związku urodziło się szesnaścioro dzieci - jedenaście córek i pięciu synów, ale tylko jedenaścioro osiągnęło wiek dojrzały. Brak tu dwojga dzieci, urodzonych już po namalowaniu tego obrazu, oraz trójki zmarłych wcześniej potomków. Do najważniejszych zadań pary cesarskiej należało wydanie na świat jak największej liczby następców tronu, aby zabezpieczyć przetrwanie dynastii. Po przeciwnej stronie widzą Państwo wizerunki dwóch wysoko urodzonych dam, które odegrały znaczącą rolę w życiu Marii Teresy. Po prawej stronie - portret matki cesarzowej, Elżbiety Krystyny, a po lewej - hrabiny Fuchs, wychowawczyni i późniejszej powiernicy monarchini. Z rozkazu Marii Teresy zmarłą hrabinę pochowano jako jedyną nie-Habsburżankę w krypcie kapucynów, przeznaczonej dla pochówku członków dynastii, a było to wyrazem wielkiego szacunku i przywiązania cesarzowej do tej zaufanej osoby.

Habsburgowie byli namiętnymi myśliwymi - także rodzice Marii Teresy, Karol VI i jego małżonka Elżbieta Krystyna, których portrety w strojach myśliwskich znajdują się po lewej stronie. Pomiędzy nimi - wizerunek Franciszka Stefana, późniejszego męża Marii Teresy, w wieku chłopięcym. Również Franciszek Józef znany był ze swojej łowieckiej namiętności - już jako dziecko z powodzeniem polował na wróble i gołębie w pałacowym parku w Schönbrunnie. Na jednym z wiszących tu obrazów przedstawiono na drugim planie widok pałacyku myśliwskiego Schönbrunn, jaki zbudował Fischer von Erlach.