فرمانده‌‌ در انتهای تونل عجیبی قرار دارد؛

او به سربازان خود دستور می‌دهد تا از آن پیروی کنند اما...

عامل زمان همه چیز را برملا می‌سازد و بسیاری از پدیده‌ها عریان می‌شوند.

شاید چشم‌هایمان به دیدن بدسلیقگی‌ها، تجملات و... عادت کرده است.

شاید نمی‌توانیم «کیفیت‌ها» را تشخیص دهیم، شاید هم به دیدن آن‌ها عادت نداریم... ما قادر هستیم روزمره خود را با کیفیت بهتری بسازیم، این توانایی را داریم تا برای خود رفاهی بسازیم تا در آن رفاه «شعور» وجود داشته باشد.

رم یک شبه ساخته نشد.

چقدر به مفهوم این جمله توجه کرده‌ایم؟

در این دنیای پرشتاب، میل داریم آن‌چه می‌خواهیم زود فراهم شود و بدست آوریم.

می‌خواهیم هرچه زودتر به اوج برسیم...

ریشه این خواستن‌های آنی کجاست؟

نتیجه چه خواهد بود؟

چه کسانی را انتخاب می‌کنید تا مخاطب صحبت‌هایتان قرار بگیرند؟

انتخاب شنونده حائز اهمیت است زیرا شاید مخاطب شما میل به شنیدن و میل به تاثیرپذیری نداشته باشد.

اگر باور داشته باشید که صبحت‌های شما توانایی اثرگذاری دارد، مخاطبی که گوش شنونده نداشته باشد، در بهترین حالت با بی‌تفاوتی از گفته‌های شما عبور خواهد کرد.

تحمیل خاطره چیست؟ چرا آگاهی از این مسئله مهم است؟ فرض کنیم یک سری خاطراتی هستند که گفتمان در آن‌ها ثابت است،

ممکن است شما آن را قبول داشته باشید و روی آن شکل بگیرید، نتیجه چه خواهد شد؟

تا به حال چندبار نظاره‌گر طلوع خورشید بوده‌ایم؟

چرا دیدنِ طلوع خورشید مهم است؟

زندگی ترکیبی از خوبی‌ها و بدی‌هاست.

سختی‌های زندگی همیشه بوده است و همیشه خواهد بود. هنر؛ ندیدن سختی‌ها نیست، هنر ساختن ذرات کوچک رضایتمندی در زندگی روزمره است.

من در مقابله با سختی‌ها چه می‌کنم؟

وقتی شخصی برای ما مهم باشد، چگونه به او «نشان می‌دهیم» که برایمان مهم است؟

چرا فراموش‌ می‌کنیم به آن‌ها نشان دهیم که برایمان مهم هستند؟

پروفسور مجتبی صدریا درباره «روابط انسانی» صحبت می‌کند.

در جامعه‌ای که ایدئولوژی حاکم، ایدئولوژی حرص و طمع است، گرایش آدم‌ها به سمت «خواستنِ بهترین‌ها» است.

آیا همه‌ی بهترین‌ها را فقط برای خودمان می‌خواهیم؟ آیا حاضر به تقسیم آن با دیگران هستیم؟