حضرت باب می فرمایند: نیکو درجه ای است درجه ی علم اگر علم به من یظهره الله و رضای او باشد و الا بدترین درجات است عندالله و عند کل شیء.

حضرت باب می فرمایند: مَثَل حق را مَثَل شمس فرض کن و مَثَل مؤمن را مِثل مرأت. همینقدر که مقابل شد حکایت می کند از او. و مَثَل غیر مؤمن را مِثل هجر فرض کن که هر چه شمس بر او اشراق کند امکان تعکّس در او نیست.

حضرت باب می‌فرمایند: اَستَغفِرُكَ اللّهُمَّ مِن كُلِّ ذِكرٍ بِغَيرِ ذِكرِك وَ مِن کُلِّ ثَناءٍ بِغَيرِ ثَنائِك وَ مِن كُلِّ لَذَةٍ بِغَيرِ لَذَّةِ قُربِك وَ مِن كُلِّ راحَةٍ بِغَيرِ راحَةِ اُنسك.

حضرت باب می‌فرمایند: «بعد از کلام الله شرف به مناجات با خداست. هیچ مقامی در امکان از برای عبد فوق آن نبوده که روح مناجات در او به هم رسد».

حضرت باب می‌فرمایند: «سزاوار است که عبد بعد از هر صلوه طلب رحمت و مغفرت نماید از خداوند از برای والدین خود. که ندا می‌رسد من قِبَلِ الله که از برای تو است دو هزار و یک ضِعف از آنچه طلب نمودی از برای والدین خود. طوبی لمن یَذکُرُ اَبَوَی به ذِکر ربه.»

حضرت باب می‌فرمایند: «در ارض صاد که به ظاهر اعظم اراضی است و در هر گوشه‌ی مدرسه‌ی آن لایحصی عبادی هستند که به اسم علم و اجتهاد مذکور در وقت جوهرگیری، گندم پاک کن او قمیص نقابت را می‌پوشد این است سر کلام اهل بیت در ظهور که می‌گردد اسفل خلق اعلای خلق و اعلای خلق اسفل خلق.»

حضرت باب می‌فرمایند: «کل علم، علم اخلاق و صفات است که انسان به آن عامل باشد که به واسطه‌ آن علم بر نفس خود حزنی مشاهده نکند و بر نفسی حزنی وارد نیاورد.»

حضرت باب می‌فرمایند: «اَشَرِّ مردم در نزد ظهورمَن‌ یُظهِرُهُ‌ُ‌الله آن‌هایی هستند که خود را به علم مُعَزَز گرفته‌اند و حال آنکه اینقدر تعقّل نمی‌کنند که علم ایشان از برای فهم کلمات او بوده از قبل و در حین ظهور او چه احتیاج به تعلّم این علوم».

حضرت باب می‌فرمایند: خداوند دوست می‌دارد مطهرین را و هیچ شان در بیان، احبِ نزدِ خداوند نیست از طِهارت و لطافت و نظافت. و خداوند در بیان دوست نمی‌دارد که شاهد شود بر نفسی دونِ روح و ریحان را و دوست می‌دارد که کل با منت‌های طِهارتِ معنوی و صوری در هر حال باشند که نفوس‌ ایشان از خود ایشان کُره نداشته باشد

حضرت باب می‌فرمایند: و خداوند اذن فرموده که در هر ارضی هر شی نیکویی هست مومنین به بیان تحصیل نموده. لعلّ یوم ظهور حق، شیء به محضر مالک وجود خلق رسد که محبوب او افتد