شعرم سرود پاک مرغان چمن نیست 

تا بشکفد از لای زنبق های شاداب 

یا بشکند چون ساقه های سبز و سیراب 

یا چون پر فواره ریزد روی گل ها 

خوشخوان باغ شعر من زاغ غریب است 

نفرینی شعر خداوندان گفتار 

فواره ی گل های من مار است و هر صبح 

گلبرگ ها را می کند از زهر سرشار 

من راندگان بارگاه شاعران را 

در کلبه ی چوبین شعرم می پذیرم 

افسانه می پردازم از جغد 

این کوتوال قلعه ی بی برج و بارو 

از کولیان خانه بر دوش کلاغان 

گاهی که توفان می درد پرهایشان را 

از خاک می گویم سخن ، از خار بدنام 

با نیش های طعنه در جانش شکسته 

از زرد می گویم سخن ، این رنگ مطرود 

از گرگ این آزاده ی از بند رسته 

.....

منوچهر آتشی. https://www.instagram.com/invites/contact/?i=pm1npjur1z8l&utm_content=192reh3