Słowiańskie Demony

Wielu z was czytało o nich w książkach o mitologii, demonologii i słowiańskich wierzeniach. Inni spotkali je zarywając noce przy pierwszym Wiedźminie CD Projektu. Nieliczni mogli usłyszeć o nich od dziadków. Prawdopodobnie nikt nie może pochwalić się spotkaniem ich na żywo, gdyż mało kto wychodził z takich spotkań cało. Dzisiaj przyjrzymy się bliżej jednym z najbardziej znanych słowiańskich poczwar, demonom polnym zwanym potocznie południcami.

Literatura:

Baranowski B., W kręgu upiorów i wilkołaków, Łódź 1981

Moszyński K., Kultura Ludowa Słowian, cz. II - Kultura duchowa, Kraków 1934

Pełka L., Polska demonologia Ludowa, Warszawa 1987

Wszystko co nas otacza ma swój początek, tak samo jak my sami. Nasze początki leżą w naszych przodkach. Tych bliższych, o których pamiętamy składając im znicze na grobach bądź zwyczajnie patrząc na ich zdjęcia w albumie rodzinnym oraz tych dalszych, niejednokrotnie zapomnianych. To właśnie oni, zapomniani przodkowie byli źródłem tak popularnej wśród dawnych Słowian wiary w domowe bóstwa opiekuńcze, które strzegły niemal każdej chaty.

Literatura:

Baranowski B., W kręgu upiorów i wilkołaków, Łódź 1981

Moszyński K., Kultura Ludowa Słowian, cz. II - Kultura duchowa, Kraków 1934

Pełka L., Polska demonologia Ludowa, Warszawa 1987

Ich wycie przeszywało grozą serca nawet najodważniejszych junaków. Nie jeden z naszych przodków kilkakrotnie rozważył konsekwencje ewentualnego spotkania z tym półdemonem, zanim ruszył do mrocznej puszczy. Wilkołaki są znane każdemu z nas, nawet dzieciom, zaludniając baśnie, legendy, kino od tanich horrorów klasy xyz aż po wysokobudżetowe hollywoodzkie produkcje. Po wampirach, które przeżyły niesamowity renesans w ostatnich latach, wilkołak jest prawdopodobnie najbardziej znaną istotą z pogranicza jawy i snu. Koszmarnego snu.

Literatura:

Baranowski B., W kręgu upiorów i wilkołaków, Łódź 1981

Jęczmyk L., Nowe średniowiecze, Poznań 2013

Moszyński K., Kultura Ludowa Słowian, cz. II - Kultura duchowa, Kraków 1934

Pełka L., Polska demonologia Ludowa, Warszawa 1987

W dawnych czasach gęsta, nieprzerwana puszcza pokrywała większą część środkowej i wschodniej Europy. Lasy były domem licznych dziko żyjących zwierząt, na które polowali nasi przodkowie. Ludzie czerpali wiele korzyści z leśnych ostępów pozyskując owoce, opał i dziczyznę. Musieli się jednak liczyć z wszelkimi niebezpieczeństwami czyhającymi na nich w głuszy. Wbrew pozorom spotkanie zbójców czy rozjuszonego tura nie było najgorszym co mogło przytrafić się im wśród dziewiczych kniei. Las od zarania dziejów był bowiem siedzibą licznych istot z pogranicza snu i jawy. Nieliczne były ludziom przychylne, inne lękały się człowieka, większość jednak, jak przystało zdrowemu na ciele i umyśle demonowi chciała przysporzyć naszym przodkom jak najwięcej kłopotów.

Słowianie jak każdy lud stojący na dość prymitywnym stopniu rozwoju kulturalnego tłumaczyli sobie zjawiska atmosferyczne sposobami, których na pewno nie nazwalibyśmy mianem naukowych. Huragany zrywające dachy były wywołane gniewem kapryśnego demona tak samo jak piorun czy ulewa. Niejednokrotnie pewne zjawiska atmosferyczne miały swojego własnego patrona, który zajmował się tylko i wyłącznie ich realizacją. Społeczeństwa starożytne i średniowieczne były niemal w całości złożone z rolników, którzy stanowili ponad 90% całej populacji. Ktoś kiedyś powiedział, że historią ludzkości nazywamy przygody najbogatszego 1% populacji, podczas gdy cała reszta pracowała w polu. Nie trudno jest więc zrozumieć, że dla tych ludzi, żyjących bez supermarketów, chłodni, nawozów sztucznych kluczowe znaczenie miało kiedy, w jakiej ilości i gdzie spadnie deszcz.

Literatura:

Baranowski B., W kręgu upiorów i wilkołaków, Łódź 1981

Moszyński K., Kultura Ludowa Słowian, cz. II - Kultura duchowa, Kraków 1934

Pełka L., Polska demonologia Ludowa, Warszawa 1987

Ostatnio opowiadałem o topielcach, wodnikach oraz innych wariacjach tych wodnych demonów, z których przynajmniej jednego miałem okazję spotkać na własne oczy w Bieszczadach. Dzisiaj wyjdę z głębin jezior i stawów aby skupić się na demonach zamieszkujących brzegi zbiorników wodnych.

Literatura:

Baranowski B., W kręgu upiorów i wilkołaków, Łódź 1981

Moszyński K., Kultura Ludowa Słowian, cz. II - Kultura duchowa, Kraków 1934

Pełka L., Polska demonologia Ludowa, Warszawa 1987

Życie naszych przodków nie należało do najłatwiejszych. Otoczeni z każdej strony przez złośliwe, bezlitosne i krwiożercze demony często musieli odczuwać lęk przed tym co przyniesie najbliższa przyszłość. W polu mogła ich zadusić południca, w lasach i bagnach grasowały biesy i czarty, po zmroku dzieci płakały przez nocnice, bezkost wysysał krew z wszystkiego co żyje, a nawet niewinna libacja w gronie rodziny i przyjaciół mogła skończyć się wizytą upierdliwego gnieciucha. A to tylko skromny wycinek potencjalnych zagrożeń. Nie opowiadałem jeszcze o demonach żyjących w zbiornikach wodnych, które bardzo chętnie przygarniały żyjących do swego królestwa. Najlepiej na stałe. Zapraszam do świata topielców i wodników.

Literatura:

Baranowski B., W kręgu upiorów i wilkołaków, Łódź 1981

Moszyński K., Kultura Ludowa Słowian, cz. II - Kultura duchowa, Kraków 1934

Pełka L., Polska demonologia Ludowa, Warszawa 1987

Babę Jagę pamiętają prawdopodobnie wszyscy z nas jako jedną z postaci jakie licznie zaludniały świat bajek i dobranocek. W słowiańskim folklorze przetrwała jako mądra, sprytna, stara i odrażająca wiedźma, najczęściej trudniąca się działalnością z pogranicza zielarstwa, czarnej magii i dręczenia małych dzieci. Tradycja chciałaby widzieć ją mieszkającą w leśnej gęstwinie w domku na kurzej stopce otoczonym płotem z ludzkich kości i leśnymi zwierzętami żyjącymi w bliskiej komitywie z bądź co bądź odpychającą staruszką. Baba Jaga jest znana na całej Słowiańszczyźnie chociaż niejednokrotnie pod innymi imionami, wykazuje także liczne podobieństwa do innych postaci z wierzeń ludów germańskich, węgierskich czy nawet mongolskich. Najczęściej spotyka się ją jednak na wschodzie Europy, gdzie w folklorze Rosji, Ukrainy i Białorusi do dzisiaj zajmuje jedno z czołowych miejsc.

Opracowanie i narracja - Michał Kuźniar.

Źródła:

“Baba Jaga - Tajemnicza postać słowiańskiego folkloru” - Andreas Johns

“Od matriarchatu do patriarchatu” - Zygmunt Krzak

“Morfologia bajki magicznej” - Władimir Propp

Subskrybuj i komentuj na YouTube Patroni: Mateusz, Jagoda, Piotr B., Piotr A., Damian, Bartosz, Aleksandra, Krzysztof, Sebastian, Kasia, Paweł, Apolonia, Róża, Maciej, Przemek, Rafał, Michał, Iga, Maczka, Łukasz, Marcin, Agnieszka, Arkadiusz, Filip, Piotr W., Andrzej, Agata, Anna, Mateusz, Krzysztof, Barbara, Miłosz, Jakub, Maciej, Patrycja, Konrad, Ola, Norbert, Bartek, Dawid.

W poprzednim odcinku poznaliśmy garść legend i podań trwale związanych z dawnym Krakowem, królewskim miastem pełnym historii, bliższej i odleglejszej. W tym epizodzie poznamy kilka kolejnych miejsc spowitych mrokami tajemnic.

Źródła:

“Archeologia Polski wczesnośredniowiecznej” - Andrzej Buko

“Kurhany chwały. O kopcach krakowskich, podkrakowskich i nie tylko” - Bartłomiej G. Sala

“Mistyczny Kraków - Michał Rożek

Subskrybuj i komentuj na YouTube Patroni: Mateusz, Jagoda, Piotr B., Piotr A., Damian, Bartosz, Aleksandra, Krzysztof, Sebastian, Kasia, Paweł, Apolonia, Remy, Róża, Maciej, Przemek, Rafał, Michał, Iga, Maczka, Łukasz, Marcin, Agnieszka, Arkadiusz, Filip, Piotr W., Andrzej, Agata, Anna, Mateusz, Krzysztof, Barbara, Miłosz, Jakub, Maciej, Patrycja, Konrad, Ola, Norbert.

Kraków, dawna stolica Polski pełna jest nie tylko historii. Ulice, kamienice i parki noszą w sobie echo dawnych opowieści, legend a wiele z nich jeszcze do niedawna zamieszkiwały istoty jakich nie spotyka się podczas codziennego spaceru. W dzisiejszym odcinku udamy się na przechadzkę ulicami królewskiego miasta poznając jego najskrytsze tajemnice.

Źródła:

Mistyczny Kraków - Michał Rożek

Duchy polskich miast i zamków - Witold Vargas, Paweł Zych

Subskrybuj i komentuj na YouTube

Patroni: Mateusz, Jagoda, Piotr B., Piotr A., Damian, Bartosz, Aleksandra, Krzysztof, Sebastian, Kasia, Paweł, Apolonia, Remy, Róża, Maciej, Przemek, Rafał, Michał, Iga, Maczka, Łukasz, Marcin, Agnieszka, Arkadiusz, Filip, Piotr W., Andrzej, Agata, Anna, Mateusz, Krzysztof, Barbara, Miłosz, Jakub, Maciej, Patrycja, Konrad, Ola, Norbert.