Uzaylılarla konuşan kız

Bu bölümün en güzel yani sonu bence. Sonu derken sonda atilan o kahkaha! 

Bana en son ne zaman bu denli icten kahkaha attigimi düsündürüyor cünkü.

Uzun aradan sonra uzun capli, bir sürü konusun olan bir podcast bölümü oldu.

Bu yüzden ben kisa tutuyorum. Hem zaten neden buradayim kendimi sorgulamam lazim.

Cirakliktan ustaliga kadar ayni sirkette kalan ve kariyerini ayni sirkette yükselten bir adamin degisik ülkelerde yasadigi ufak tefek hikayeler.

Milletler, insanlar, dinler ve farkliliklar.

Ayni zamanda kendisi enistem olur.

Bu bölüme netlik getirmek gerekirse, cok bir sey yazmadan söyle diyebiliriz:

Bu bölümün konugu benim!

Evet. Baska konuklar ilginc olabiliyor ama seni de merak ediyoruz demislerdi.

Ben de bazen kendimi merak ediyorum. Nasilim acaba? Iyi miyim ya ben? Kim gibi degil de, nasilsin iyi misin gibi.

Bana özellikle Esra Esirci sorular yöneltsin istemistim, cünkü degisik sekilde soru sorma kabaliyeti var. 

Bayildim. Bayiliyorum. Tesekkür ediyorum.

Her nedense sanatçılarla ilgili hep dramatik bir başarı hikayesi duymak isteriz. Sanki bir şeyleri başarmanın yolu hep bu zorlu yollardan geçiyormuş gibi. Yani zaten bir şeyi başarmak gerçekten bu yollardan geçiyor biraz da. Sonuçta bir işin ehli olmak zaten amatör olmaktan başlıyor biraz da. Fakat birisiyle ilgili bir bilgi veya haber yaydığımızda/okudugumuzda olay hep dram dolu yoldan geçiyor, ben de başlıkları böyle atıyorum o halde.

Cansu, şahane bir arp sanatçısı. Kahkaha dolu sen sekrak sohbetinin arkasında kanlı parmaklarla dolu bir hikaye var. O her ne kadar enstrüman sanatçısı olsa da, taşıması gerektiği ağırlıklar var meslek hayatında. Siz arp çalmayı belki beyaz kanatlı meleklerin uçarak yaptığı sanatsal etkinlik zannetseniz de, 40-60 kiloluk arp'i taşırken hiçte kanatlı bir melek olmadığınızı fark ediyorsunuz. 

Cansu'nun ağırlıklarla gelen bir boyun fıtığının ardından, tembellik kaldırmayan bir enstrüman tercih etmiş olması, biraz da aileden gelen bir durum. Nasıl? Yeterince dram dolu oldu mu? Güzel de bir başlık bulursam bence gazeteye manşet bile olabilir. Hatta Cansu kendisi bile hikayesinin bu kadar aci dolu oldugunda sasirir. Arp sanatçısı olmayı ve arp'i geniş geniş konuştuk.

Podcastin başında ve sonunda ufak bir sürpriz var.

Bu standart bir Vildan-Aylin muhabbeti.

Anlayabilmek icin, Vildan'la cektigim ilk bölümü (No. 10 - Dert bakiyeniz dolmustur) hatirlamanizi veya eger henüz dinlemediyseni dinlemenizi tavsiye ederim.

Yoksa bazi kisimlar bos ve anlamsiz kalabilir, hos kalsa bile, belki bazen öyle gerekir.

Konu cok. Soru cok. Cevaplar her zamanki gibi iddiali ve 2 ay sonra bütün bu iddialarin ne kadar asilsiz oldugunu dahi konusabiliriz.

Anlik. Cünkü hayat biraz da böyle bir sey. Hele ki bu zamanda.

Bu kadar. 

Bir yıl önce Türkiye'den Almanya'ya yerleşen komşumla "göç" hakkında uzunca sohbet ettik. Göç sebebi, Galatasarayın maçlarından vazgeçişi, zorluklar, kolaylıklar...

Doğuda mı, batıda mı derken nihyaet güney Almanya'da yaşadığımıza kanaat getirdik. İstanbul'dan 1200 nüfuslu bir köye yerleşmenin ne demek olduğunu bolca anlattı. Ben de kendi dilini kutsallaştırmış bir köyde neler olup bitiyor anlattım biraz.

Hem Almanlar hakkında, hem Türkler hakkında ileri geri konuştuk. E haksızlık olmasın şimdi.

Sonuç olarak şu kanıya vardık, az biraz cahil olunca, daha da keyifli oluyor hayat.

Eskiden beri takip edenler ezberledi, yeni takip edenler için söylüyorum. Mesleğimin en sevdiğim yani sürekli yeni insanlarla tanışıyor olmak. Bazen bu yorucu olsa dahi, bana kazandırdığı dostluklar ve arkadaşlıkları paha biçilmez.

#uzaylılarlakonuşankiz 33. Bölümde ayak üstü sohbet edip tanistigim bir kadin var. Yillar icinde aramızda sessiz, sakin ve usulca olusan bir arkadaslik bizimkisi. Esra. Moda Tasarımcısı olan bu şahane kadın, defilelerde neden abuk sabuk, asla giyilmesi mümkün olmayan şeyler olduğunu anlattı bana. Bu tuhaf defileleri sevmeye başladım sayesinde. Moda'da aşırı zayıflikten ve kilolu olmaktan konuştuk biraz. Biraz selülit, biraz filtreler, photoşoklanmış hayaller ve neticede medyadan dolayı çoğalan estetik ameliyatlarından bahsettik.

En çok ama kadınlardan. Erkek kadın eşitliğinden. Seksapelin yüksek olduğu kıvrımlardan. Kadınlıktan. Erkeklikten. Hatta feministlerin memelerinden ve erkeklerin de penislerinden.

Konular derin ama konular çok gerçek.

#uzaylılarlakonuşankiz yeni bölümü profilde linkte.

Ayrıca Apple Podcast + Spotify + Android Podcast App'lerden dinleyebilirsiniz.

Vitrü, Vitir, Vitaş ve hatta veni vidi vici deseniz bile, bir gün ağzınıza yerleşiyor bu isim. Vitruvius. Birden hop diye söyleyebiliyorsunuz. Üstelik sadece mimarların veya tasarımcıların değil, herkesin tanıması gerektiği ve hayatına uygulamasını gerektiği felsfefesini benimsemenizi öneriyorum: Utilitaş - Firmitaş - Venustas yani Kullanışlılık - Sağlamlık - Güzellik (estetik).

Ben bölümleri hazırlarken tamamen hazırlıksız yakalıyorum herkesi. Kendimi dahil. Aklımda kurduğum bir kaç soru olsa da, normal bir sohbet gibi aksın istiyorum. Akıyor da çoğu zaman. Mesela Seda'ile "sadece" kurdukları kombucha atölyesini konuşmak istemiyordum. Bizim bir sürü manyak manyak tespitlerimiz oluyor. Fakat o gün aslında nasıl başladıklarıyla ilgili merakım oluştu. Kombucha konusu bana yabancı değil. Çocukluğumun bir parçası. Annemin bana zorla içirdiği bu zengin içecek, zamanla vazgeçemediğimiz bir şey olmustu ve bir gün uzun bir tatilden döndükten sonra mantarimizi hayatina son vermisti.

Sevdiğim iki insan da kombucha üretmeye başlayınca, teeee çocukluğum geldi aklıma. 

Tasarım sürecinden, benim çektiklerimden ve Seda'nın kendini sorgulamasindan konuştuk. Ayrıca iki mimarın, bambaşka bir ürünle meşgul olup, yine de kendi imzalarını nasıl attıklarını dinledim.

Ne diyeyim Seda, giybet dolu tespitlerimizi bir başka bölüme saklıyorum o halde.

Ayrica bu bölüm reklam bölümü gibi oldu.

Keşke öncesinden para isteseydim. Hiç bilmiyom bu işleri.