Do Sandomierza docierały wieści o deportacji Żydów do miejsc zagłady, ale Żydzi nie wierzyli. Pewnego dnia, latem 1942 r. Żydzi z getta zgromadzili się na ulicy Żydowskiej. Pośrodku stał chudy, blady i przestraszony chłopiec i opowiadał, że przyjechał z Lublina, i że pobliskich Żydów palono w piecach. Udało mu się uciec. Zdając sobie sprawę, że słuchacze nie ufają jego słowom, błagał: „Uwierz mi, mówię prawdę”. Nie wierzyli. Tu w Sandomierzu tak się nie stanie…

Przed wojną dwie trzecie ogółu mieszkańców Ożarowa to byli Żydzi. W większości biedni, kupowali śledzie na kawałki i jedną cytrynę w roku do bukietu na żydowskie święto Sukot. Szklanka oranżady kosztowała pięć groszy, a pół szklanki dwa grosze. Nikt nie kupował całej szklanki, zawsze dwie połówki. Jednak i w Ożarowie pojawili się Niemcy… Zbrodniarze uczestniczący w Akcji Reinhardt nie odpoczywali.

Zbrodnia nazwana Operacją Reinhardt trwała 21 miesięcy, ale jej szczyt przypadł na okres od sierpnia do października 1942 roku. Przy życiu pozostawiono tylko zdolnych do pracy. Zatrudniono ich do porządkowania żydowskich dzielnic i segregowania pozostawionego majątku, a potem do pracy w zakładach produkujących dla potrzeb niemieckiej armii. Byli darmową siłą roboczą, pracując za marne racje żywnościowe. Getto w Ostrowcu zostało zlikwidowane na początku kwietnia 1943 roku. Około dwóch tysięcy Żydów zamknięto w obozie, utworzonym niedaleko ostrowieckiej huty – w czasie wojny – Zakładach Ostrowieckich (Herman Goring Werke). Stamtąd chodzili do pracy w hucie, cementowni i cegielni.

Likwidacja getta w Ostrowcu Świętokrzyskim w ramach „Akcji Reinhardt” rozpoczęła się w nocy z 11-go na 12-ty października 1942 r. Policji żydowskiej wydano polecenie wypędzenia ludzi z domów na Rynek. Nadający się do pracy w ostrowieckich fabrykach mieli pozostać na miejscu. Pozostałych przeznaczono do wysiedlenia. W mieście pojawiły się oddziały Szaulisów. Tak nazywano Litwinów, będących na niemieckiej służbie, o fanatycznej wprost nienawiści do Żydów. Opisy ich okrucieństw przerażały.

Getto w Ostrowcu Św. powstało w kwietniu 1941 r. Ciągnęło się wzdłuż południowej pierzei rynku, obejmowało ulice: Bałtowską, Iłżecką, Polną, Siennieńską, Browarną, Starokunowską, Młyńską, Kościelną. Teren odgrodzono od reszty miasta drutem kolczastym. Po roku ostrowieckie getto zamieszkiwało już około 16 tysięcy ludzi.

Po żydowskim Ostrowcu została pustka. Tylko ulice jakby czekały na ruch i gwar, którego kiedyś nigdy im nie brakowało. Długo, długo po wojnie, w swoim domu w Toronto przy pianinie Leon Szpilman wspominał swojego ojca i stryja. Szpilmanowie byli muzykami, po studiach w Moskwie, ale w Ostrowcu mieli klezmerska orkiestrę. Jego ojciec Ruwen grał na skrzypcach, uczył muzyki. Młodszy brat ojca, Szmul, też muzyk i pedagog, wyjechał do Sosnowca. Syn Szmula, Władysław, przeżył w Warszawie, pracował w Polskim Radiu, komponował. To o nim był film "Pianista".
Leon przeżył wojnę w Ostrowcu. Jeszcze w getcie grał w orkiestrze. W obozie dla wysiedlonych skomponował rapsodię. Miała być świadectwem wojny i zagłady. Potem, gdy wyjechali do Kanady, zapomniał o tej rapsodii. Pół wieku przeleżała w szafie, aż Władysław, sławny już po sukcesie "Pianisty", opowiedział o swoim kuzynie w Muzeum Pamięci Holocaustu w Waszyngtonie. W 2000 roku odbyła się amerykańska premiera Rapsodii 1939-1945 Leona Szpilmana z Ostrowca. Po jego śmierci dzieci znalazły dzienniki z czasów wojny. Nigdy nie zapomniał swojego Ostrowca.
Niemcy zniszczyli Żydowski Ostrowiec. Wymordowali ludzi. Po wojnie Ostrowiec miał się stać miastem robotników, żydowskie ślady nie były potrzebne nikomu. Więc nie ma śladów.

Już 10 lipca 1940 r. Niemcy utworzyli we Włoszczowie getto. Zamknięto w nim blisko 4 tysiące osób, nie tylko Żydów z Włoszczowy, których w mieście było niecałe 3 tysiące, ale także mieszkańców Szczekocin, Przedborza i przesiedlonych z Włocławka, Łodzi i Wielkopolski. W zamkniętej dzielnicy było strasznie. Ci, którym udało się zachować trochę majątku mieli na jedzenie, inni musieli żebrać wyciągając przez płot ręce i błagając o kawałek chleba. Tak włoszczowskie getto trwało dwa lata, do czasu aż i tutaj dotarły komanda akcji Reinhardt.
12 września 1942 r. Niemcy zgromadzili na Rynku we Włoszczowie ponad 5 tys. osób, które następnie wpakowano do bydlęcych wagonów.

Jędrzejowskie getto istniało od wiosny 1940 r. do 16 września 1942 roku. Najpierw miało 3,5 tysiąca mieszkańców. Potem Niemcy przesiedlili tu Żydów z okolicznych miejscowości – Małogoszcza, Lelowa, Nagłowic, Nawarzyc, Prząsławia, Sobkowa. Na tym samym terenie, w tych samych domach, musiało zmieścić się 6 tysięcy ludzi. Było coraz trudniej żyć. Ludzie nękani byli ciągłymi aresztami, rewizjami. Szerzył się tyfus plamisty.

W czasie wojny w Szydłowie, Żydzi żyli dość spokojnie, choć jak wszędzie poddawani byli represjom i dotkliwym ograniczeniom narzucanym przez okupanta. 1 stycznia 1942 roku władze niemieckie ogłosiły, że za getta uważają wszystkie małe miasteczka o przewadze ludności żydowskiej. Getto w Szydłowie funkcjonowało do ostatnich dni września 1942 roku, kiedy to policja granatowa oraz żandarmi z Chmielnika przeprowadzili wysiedlenie, wyciągając z domów wszystkich Żydów. Zostali oni pognani do Chmielnika. Z Chmielnika w dwóch transportach wywieziono ich do obozu śmierci w Treblince. Pozostałych w mieście 200 osób, 7 listopada także ustawiono w kolumnę i pognano do Staszowa. Stamtąd następnego dnia zostali wywiezieni transportem do Treblinki.

Do Nowej Słupi szybko dotarła groza wojny. W 1942 roku Niemcy utworzyli w Nowej Słupi getto, zlokalizowane w centrum miasteczka w obrębie ulic Staszica, Opatowskiej, Radoszów i Bodzentyńskiej. Granice getta, do którego przesiedlono także Żydów z okolicznych wsi oznaczono słupami z gwiazdami Dawida. Kiedy Żydzi w Nowej Słupi pozbawieni zostali już wszystkiego, wtedy także do tego miasteczka dotarł niszczący walec akcji Reinhardt. Tu też nie mieli prawa żyć. Najpierw furmankami wywieziono ich do Bodzentyna, a potem na stację Suchedniów i do obozu śmierci w Treblince.