พระคุณและการงานที่สำเร็จแล้วของพระคริสต์

เนื้อหาสำคัญของคำเทศนานี้คือพระคุณของพระเจ้า (God's Grace) ซึ่งหลั่งไหลมาสู่มนุษยชาติที่หลงหายผ่านการสิ้นพระชนม์ของพระเยซูคริสต์บนไม้กางเขน การงานของพระองค์นั้นสำเร็จแล้ว ปาฏิหาริย์และการเยียวยารักษาเกิดขึ้นได้ขณะที่พระวจนะกำลังถูกประกาศ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง "พระคำของพระคริสต์" (Word of Christ) เพราะการได้ยินเกี่ยวกับพระเยซูจะนำมาซึ่งปาฏิหาริย์และความเชื่อ

เมื่อเราได้รับความรอดแล้ว เราจะรอดอย่างถาวรชั่วนิรันดร์ ความชอบธรรมของเรานั้นมาจากการเชื่อฟังของพระเยซูคริสต์แต่เพียงผู้เดียว (The Obedience of one man) ไม่ได้มาจากความพยายามหรือการเชื่อฟังของเรา เราเป็นคนบาปเพราะการไม่เชื่อฟังของอาดัม และเราเป็นผู้ชอบธรรมเพราะการเชื่อฟังของพระเยซู การเชื่ออย่างถูกต้อง (believe right) จะนำไปสู่การดำเนินชีวิตอย่างถูกต้อง (live right)

การปฏิเสธพระคุณและคำพยากรณ์ยุคสุดท้าย

การกลับใจ (Repentance หรือ Metanoia) ที่แท้จริงคือ การเปลี่ยนความคิดต่อพระเจ้า (change your mind towards God) โดยเชื่อว่าพระองค์ทรงอยู่ฝ่ายเรา ไม่ใช่เพียงแค่ความรู้สึกสำนึกผิด การปฏิเสธพระคุณถือเป็นบาปที่ร้ายแรงกว่าบาปของเมืองโสโดม

พระเจ้าทรงกำลังนำการปฏิวัติแห่งพระคุณ (Grace Revolution) ในยุคปัจจุบัน ซึ่งสอดคล้องกับการที่ชาวอิสราเอลกลับคืนสู่แผ่นดินของตนจากนานาประเทศ ในยุคนี้ พระเจ้าจะตั้งศิษยาภิบาล (Shepherds) ที่จะ "เลี้ยงดูและไม่เฆี่ยนตี" พวกเขา และข่าวสารที่จะถูกเทศนาคือ "พระผู้เป็นเจ้าคือความชอบธรรมของเรา" (Jehovah Tsidkenu) ซึ่งจะทำให้ผู้คนไม่หวาดกลัว ไม่ท้อแท้ และไม่ขาดแคลน

เปาโลกล่าวเตือนว่า การเทศนาพระกิตติคุณอื่นที่ไม่ใช่พระคุณของพระคริสต์ (a different gospel) จะนำมาซึ่งคำสาปแช่งสองเท่า (double curse) เพราะการกระทำดังกล่าวเป็นการขัดขวางการเผยแผ่พระกิตติคุณและทำร้ายผู้คน

พระธรรมมาลาคีบันทึกเหตุการณ์ประมาณ 100 ปีหลังอิสราเอลกลับจากการพลัดถิ่นบาบิโลน. แม้พระวิหารจะสร้างเสร็จ แต่ความหวังถึงอาณาจักรพระเมสสิยาห์และความยุติธรรมยังไม่สำเร็จ. ประชากรยังคง ไม่ซื่อสัตย์และเต็มไปด้วยความสงสัย ในความรักของพระเจ้า.

พระธรรมนี้ถูกออกแบบเป็น ชุดข้อพิพาท 6 ข้อ. ข้อพิพาทเปิดเผยถึงปัญหาหลัก ได้แก่: การ ดูถูกพระวิหาร ด้วยเครื่องบูชาที่มีตำหนิ; การ หักหลังพระเจ้าและคู่สมรส ผ่านการกราบไหว้รูปเคารพและการหย่าร้าง; การ ไม่ถวายสิบลด; และความเชื่อว่า การรับใช้พระเจ้านั้นเปล่าประโยชน์.

ประชากรสงสัยในความยุติธรรมของพระเจ้า. พระเจ้าทรงตอบโดยสัญญาว่าจะส่งผู้ส่งสารมาเตรียมทางสำหรับการมาของพระองค์ใน "วันแห่งองค์พระผู้เป็นเจ้า". วันนั้นจะเป็นเหมือนไฟที่ ชำระคนชั่วร้าย แต่เป็น แสงแห่งการเยียวยา สำหรับ คนสัตย์ซื่อกลุ่มน้อย. มาลาคีเน้นว่าการพลัดถิ่นไม่ได้เปลี่ยนใจอิสราเอลเลย พวกเขายังใจแข็งกระด้าง.

บทสรุปของมาลาคีไม่เพียงปิดท้ายพระธรรมเล่มนี้ แต่ยัง ปิดท้ายหมวดโทราห์และผู้เผยพระวจนะ. พระคัมภีร์ให้ความหวังถึงอนาคตที่พระเจ้าจะทรงส่งผู้เผยพระวจนะใหม่ (เหมือนโมเสสและเอลียาห์) มา ฟื้นฟูจิตใจ ประชากรและนำความยุติธรรมที่เยียวยารักษามา. นี่คือของขวัญจากพระเจ้าที่เชิญชวนให้เราอ่านและอธิษฐาน.

พระธรรมเศคาริยาห์ บันทึกเหตุการณ์ช่วงที่ชาวอิสราเอลกลับสู่เยรูซาเล็มหลังการพลัดถิ่นในบาบิโลน. เศคาริยาห์ท้าทายและผลักดันให้พวกเขาสร้างพระวิหารอีกครั้ง และแสวงหาพระสัญญาของพระเจ้าเรื่องการฟื้นฟูอาณาจักรของพระองค์และการปกครองโดยพระเมสสิยาห์. ช่วงเวลา 70 ปีที่พยากรณ์ไว้กำลังจะจบลง แต่พวกเขายังไม่เห็นพระสัญญาใดสำเร็จ.

พระธรรมนี้มีโครงสร้างเป็นสองส่วนหลัก: เริ่มด้วยคำนำ, ชุดภาพนิมิตขนาดใหญ่ในความฝันของเศคาริยาห์ (บทที่ 1-8), และบทสรุป จากนั้นตามมาด้วยชุดบทกวีและการพยากรณ์อีกสองชุด (บทที่ 9-14). นิมิตแรกถึงสุดท้ายเป็นเรื่องของคนขี่ม้าสี่คน, เขาของสัตว์และช่างฝีมือ, การวัดขนาดและการสร้างเยรูซาเล็มใหม่ที่บริสุทธิ์, ภาพของโยชูวาผู้มหาปุโรหิตที่ได้รับการชำระบาป, และต้นมะกอกสองต้นที่เป็นสัญลักษณ์ผู้นำที่เจิมไว้. นิมิตเหล่านี้รวมถึงการมมอบมงกุฎให้โยชูวา ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของพระเมสสิยาห์ในอนาคต. นิมิตจะสำเร็จได้ต่อเมื่อผู้คนสัตย์ซื่อต่อพระเจ้าและเชื่อฟังพันธสัญญา.

ส่วนหลังของพระธรรมพยากรณ์ถึงการมาของกษัตริย์ผู้ถ่อมใจที่ขี่ลาเข้าเยรูซาเล็ม แต่พระองค์จะถูกปฏิเสธโดยประชากรของพระองค์เอง. บทสุดท้ายชี้ว่าเยรูซาเล็มใหม่จะเป็นสถานที่ที่ประชาชาติมารวมกัน และเป็นเสมือนสวนเอเดนใหม่. โดยรวมแล้ว พระธรรมเศคาริยาห์เชิญชวนให้มองพ้นจากความวุ่นวายและหวังในอาณาจักรของพระเจ้าที่กำลังจะมาถึง ซึ่งนำไปสู่ความสัตย์ซื่อในปัจจุบัน. สาระสำคัญคือ อาณาจักรพระเมสสิยาห์จะมาถึงเมื่อประชากรของพระเจ้าสัตย์ซื่อต่อพันธสัญญา.

พระธรรมฮักกัยเป็นพระธรรมเล่มเล็ก ๆ ที่บันทึกเรื่องราวประมาณ 500 ปีก่อนคริสตกาล หรือเกือบ 70 ปีหลังจากการถูกกวาดต้อนไปบาบิโลน. ผู้เผยพระวจนะฮักกัยเริ่มต้นด้วยการกล่าวโทษประชากรที่กลับมายังเยรูซาเล็มว่าให้ความสำคัญผิดที่ โดยพวกเขาใช้เวลาและทรัพยากรสร้างบ้านของตนอย่างอลังการ ในขณะที่พระวิหารยังคงเป็นซากปรักหักพัง. ฮักกัยชี้ว่าการละเลยนี้เทียบเท่ากับการละเมิดพันธสัญญา ซึ่งเป็นเหตุให้แผ่นดินไม่เกิดผลและพบกับความหมดหวังและความแห้งแล้ง.

เมื่อประชากรเริ่มสร้างพระวิหาร พวกเขาท้อแท้เพราะพระวิหารใหม่ไม่โอ่อ่าเท่าพระวิหารของโซโลมอน. ฮักกัยจึงย้ำเตือนถึงพระสัญญาอันยิ่งใหญ่เกี่ยวกับอาณาจักรแห่งอนาคตของพระเจ้าที่เยรูซาเล็มใหม่และพระวิหารจะเป็นศูนย์กลางแห่งสันติสุข และเรียกร้องให้ทำงานด้วยความหวัง. เขาเน้นย้ำว่าความพยายามในการสร้างพระวิหารจะส่งผลให้พระเจ้าประทานพระพรก็ต่อเมื่อพวกเขากลับใจและสัตย์ซื่อต่อพันธสัญญาเท่านั้น.

พระธรรมฮักกัยจบลงด้วยข้อสรุปแห่งความหวังถึงอาณาจักรของพระเจ้า ที่เยรูซาเล็มใหม่จะเป็นศูนย์กลางอันทรงเกียรติ และพระองค์จะทรงเผชิญหน้าและเอาชนะความชั่วร้ายทั้งปวง. พระสัญญาของพระเจ้าต่อดาวิดจะสำเร็จผ่านเชื้อสายของดาวิดคือเศรุบบาเบล และพระธรรมทิ้งคำถามท้าทายให้คนอิสราเอลเลือกว่าจะสัตย์ซื่อต่อพระเจ้าหรือไม่ เพราะความสัตย์ซื่อของประชากรเป็นส่วนหนึ่งของวิธีที่พระเจ้าเลือกจะทำให้พระประสงค์ของพระองค์สำเร็จบนโลกนี้.

พระธรรมเศฟันยาห์กล่าวถึงผู้เผยพระวจนะเศฟันยาห์ ผู้ซึ่งมีชีวิตอยู่ในช่วงทศวรรษสุดท้ายของอาณาจักรยูดาห์ใต้ที่เต็มไปด้วยการกราบไหว้รูปเคารพและความอยุติธรรม แม้กษัตริย์โยสิยาห์พยายามปฏิรูป. เศฟันยาห์พยากรณ์ถึง "วันแห่งพระผู้เป็นเจ้า" ซึ่งเป็นการพิพากษาที่จะมาถึงยูดาห์ เยรูซาเล็ม และชนชาติโดยรอบ. เขาบรรยายภาพที่โลกกลับสู่ความไร้ระเบียบ เพื่อสื่อถึงการล่มสลายของสถาบันศาสนา ผู้นำที่ฉ้อฉล และศูนย์กลางเศรษฐกิจที่เอารัดเอาเปรียบ. แม้กองทัพที่พระเจ้าทรงใช้คือบาบิโลน แต่เศฟันยาห์เน้นย้ำถึงบทบาทของพระเจ้าในการกำหนดชะตาเมือง.

อย่างไรก็ตาม การพิพากษาครั้งนี้ไม่ได้มีไว้เพื่อทำลาย แต่เพื่อชำระ. พระธรรมเล่มนี้จบลงด้วยความหวังในการรื้อฟื้นเยรูซาเล็มและชนชาติทั้งปวง ประชาชาติผู้ดื้อรั้นจะกลับใจมาเป็นครอบครัวเดียวกันและร้องเรียกพระนามของพระเจ้า. พระองค์จะประทับอยู่ท่ามกลางประชากรที่ถ่อมตนลงและได้รับการเปลี่ยนแปลง. เศฟันยาห์เน้นย้ำว่าความยุติธรรมและความรักของพระเจ้าจะนำมาซึ่งความหวังในอนาคต สำหรับโลกที่ทุกคนสามารถอยู่ร่วมกันอย่างปลอดภัยและมีสันติสุข.

พระธรรมฮาบากุกเล่าถึงผู้เผยพระวจนะฮาบากุกผู้มีชีวิตอยู่ในช่วงทศวรรษสุดท้ายของอาณาจักรอิสราเอลใต้ที่เต็มไปด้วยความอยุติธรรมและการกราบไหว้รูปเคารพ. เขาต่างจากผู้เผยพระวจนะคนอื่นตรงที่เขาไม่ได้กล่าวโทษอิสราเอล แต่ทูลต่อพระเจ้าเป็นการส่วนตัวถึงข้อกังวลของเขา.

การคร่ำครวญแรกของเขาคือสภาพที่เลวร้ายในอิสราเอลซึ่งธรรมบัญญัติถูกละเลยนำไปสู่ความรุนแรงและอยุติธรรม. พระเจ้าทรงตอบว่าพระองค์จะใช้บาบิโลนมานำความยุติธรรมมาสู่พวกเขา. ฮาบากุกโต้แย้งว่าบาบิโลนเลวร้ายยิ่งกว่า ไร้ศีลธรรม และยกอำนาจทหารเป็นเหมือนพระเจ้า. เขาตั้งคำถามว่าเหตุใดพระเจ้าผู้บริสุทธิ์จึงทรงใช้ชนชาติชั่วร้ายเช่นนี้.

พระเจ้าทรงตอบให้ฮาบากุกบันทึกนิมิตอนาคตที่แม้จะมาช้าแต่จะมาถึงแน่ โดยผู้ชอบธรรมจะดำรงชีวิตด้วยความเชื่อ. พระองค์จะคว่ำบาบิโลนและชนชาติที่กระทำแบบเดียวกัน เพราะการกดขี่สร้างวงจรแห่งการแก้แค้น. คำสัญญาของพระเจ้าขยายความด้วยชุด "วิบัติทั้งห้า" ที่อธิบายถึงการกดขี่ข่มเหงที่แพร่หลายในชาติพันธุ์ต่างๆ เช่น การค้าที่เอาเปรียบ แรงงานทาส ผู้นำที่ไร้ความรับผิดชอบ และการกราบไหว้รูปเคารพ (เงินทอง อำนาจ รัฐ).

บทที่ 3 คือคำอธิษฐานของฮาบากุกขอให้พระเจ้าทรงกระทำในปัจจุบันเหมือนที่เคยพิชิตอาณาจักรฉ้อฉลในอดีต. เขาบรรยายถึงการเสด็จมาของพระเจ้าผู้ทรงฤทธิ์คล้ายกับการอพยพครั้งใหม่และการพิชิตความชั่วร้ายของฟาโรห์และบาบิโลนในอนาคต ซึ่งพระองค์จะนำความยุติธรรมและช่วยผู้ถูกกดขี่. ฮาบากุกสรุปด้วยการสรรเสริญแห่งความหวัง เชื่อมั่นในพระเจ้าแม้โลกจะแตกสลาย กลายเป็นแบบอย่างของผู้ชอบธรรมที่ดำรงชีวิตด้วยความเชื่อ.

พระธรรมนาฮูม เป็นพระธรรมขนาดเล็กของผู้เผยพระวจนะที่ประกาศถึง การล่มสลายของอาณาจักรอาซีเรียและนีนะเวห์ เมืองหลวงที่โหดร้ายและกดขี่ อาซีเรียเป็นหนึ่งในอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่กดขี่อิสราเอลและชนชาติอื่นๆ อย่างรุนแรง ทำลายอาณาจักรเหนือและกวาดต้อนผู้คนไปเป็นเชลย กองทัพของพวกเขาก็โหดร้ายอย่างไม่เคยมีมาก่อน การล่มสลายของนีนะเวห์เกิดขึ้นในปี 612 ก่อนคริสต์ศักราชโดยชาวบาบิโลน

อย่างไรก็ตาม พระธรรมเล่มนี้ไม่ใช่เพียงแค่งานเขียนที่เกรี้ยวกราดต่อศัตรู แต่เริ่มต้นด้วยการบรรยายถึง การปรากฏอันทรงพลังและยุติธรรมของพระเจ้า พระเจ้าทรงกริ้วช้า แต่มีฤทธานุภาพยิ่งใหญ่ และ จะไม่ทรงปล่อยให้คนผิดลอยนวล

สาระสำคัญคือ การล่มสลายของนีนะเวห์ถูกใช้เป็น ตัวอย่างของการที่พระเจ้าทรงทำงานในทุกยุคสมัย พระองค์จะไม่ทรงยอมให้อาณาจักรที่โหดร้ายและหยิ่งผยองดำรงอยู่บนโลก ประวัติศาสตร์มนุษย์เต็มไปด้วยการกดขี่และการหลั่งเลือดผู้บริสุทธิ์ พระธรรมนี้แสดงให้เห็นว่า พระเจ้าทรงทุกข์ใจกับการตายของผู้บริสุทธิ์ และความดีและความยุติธรรมของพระองค์ผลักดันให้พระองค์ต้องนำผู้กดขี่ลง การพิพากษาความชั่วร้ายนี้คือ "ข่าวดี"

พระธรรมจบลงด้วยความหวังว่า องค์พระผู้เป็นเจ้าประเสริฐและทรงเป็นที่ลี้ภัยในยามยากลำบาก สำหรับผู้ที่วางใจในพระองค์ นาฮูมจึงเชิญชวนให้ผู้อ่านถ่อมใจลงต่อหน้าความยุติธรรมของพระเจ้า และเชื่อว่าในเวลาของพระองค์ พระองค์จะทรงโค่นล้มผู้กดขี่ในทุกที่และทุกยุคสมัย

พระธรรมมีคาห์ นำเสนอคำเตือนถึงการพิพากษาและความหวังในการรื้อฟื้น มีคาห์เป็นผู้เผยพระวจนะในยูดาห์ ร่วมสมัยกับอิสยาห์ เขาเทศนาในช่วงที่อิสราเอลและยูดาห์ละเมิดพันธสัญญาของพระเจ้าอย่างรุนแรง โดยเฉพาะ ผู้นำที่ฉ้อฉล ไม่ยุติธรรม และกดขี่ข่มเหงคนยากจน ซึ่งละเมิดกฎของพระเจ้าอย่างชัดเจน มีคาห์เตือนว่าพระเจ้าจะนำการพิพากษามาผ่านอัสซีเรียและบาบิโลน ซึ่งจะทำลายอาณาจักรเหนือและเยรูซาเล็มกับพระวิหาร

อย่างไรก็ตาม ท่ามกลางคำเตือนเหล่านั้น ก็มี ถ้อยคำแห่งความหวัง ปรากฏอยู่เสมอ ความหวังนี้รวมถึงการที่พระเจ้าจะทรงรวบรวมประชากรที่เหลืออยู่ของพระองค์ และรื้อฟื้นเยรูซาเล็มให้เป็นศูนย์กลางที่ประชาชาติทั้งหลายจะมาหาพระเจ้าเพื่อสันติสุข จะมี กษัตริย์เมสสิยาห์ จากเชื้อสายดาวิด เกิดที่เบธเลเฮม มาปกครอง ผู้ที่สัตย์ซื่อจะเป็นพระพรแก่ประชาชาติ

สาระสำคัญของสิ่งที่พระเจ้าทรงประสงค์จากประชากรของพระองค์คือ การประพฤติอย่างเที่ยงธรรม รักความเมตตา และดำเนินอย่างถ่อมใจไปกับพระเจ้า เหตุผลที่ยังมีความหวังอยู่ได้นั้นมาจาก พระลักษณะของพระเจ้า ผู้ทรงเปี่ยมด้วยเมตตาและให้อภัยบาป และจาก พระสัญญาที่ทรงทำไว้กับอับราฮัม ว่าประชาชาติจะได้รับพระพรผ่านครอบครัวของเขา พระเมตตาและพระสัญญาของพระเจ้าทรงพลังยิ่งกว่าความชั่วร้ายของมนุษย์ เป้าหมายสุดท้ายของพระองค์คือการช่วยกู้ ไม่ใช่การทำลาย พระองค์ทรงยินดีในความรักพันธสัญญา จะแสดงความเอ็นดูสงสาร เหยียบย่ำความชั่วร้าย และโยนบาปลงทะเลลึก

พระธรรมโยนาห์สอนเราเกี่ยวกับ พระเมตตาอันกว้างขวางของพระเจ้าที่ท้าทายมุมมองในใจเรา

โยนาห์เป็นผู้เผยพระวจนะที่ "กบฏที่เกลียดพระเจ้า เพราะทรงรักศัตรูของเขา" และพยายามหนีจากพระเจ้า เรื่องราวนี้เน้นที่ตัวโยนาห์ และแสดงความขัดแย้งที่น่าตลกระหว่าง ความเห็นแก่ตัวของโยนาห์ กับ การถ่อมตัวกลับใจของคนต่างชาติ ทั้งลูกเรือที่ถ่อมใจและหันมาหาพระเจ้า และชาวนีนะเวห์ ซึ่งเป็นศัตรูตัวฉกาจ

แม้คำเทศนาของโยนาห์จะสั้นและแปลกประหลาดมาก แต่ชาวนีนะเวห์ทั้งเมืองรวมทั้งกษัตริย์และวัวก็กลับใจไว้ทุกข์ ทำให้พระเจ้าทรงยกโทษให้และไม่ทำลายเมืองนั้น สิ่งนี้ทำให้โยนาห์ "โกรธจัด" เพราะเขารู้ว่าพระเจ้า "เปี่ยมด้วยความเมตตา" และจะให้อภัยศัตรู เขาถึงกับขอให้พระเจ้าฆ่าตนเอง ดีกว่าอยู่กับพระเจ้าผู้ยกโทษศัตรูของเขา

พระเจ้าทรงสอนโยนาห์ผ่านเรื่องต้นไม้เล็กๆ ถามว่าชีวิตมนุษย์ไม่มีค่ายิ่งกว่าต้นไม้หรือ และพระองค์ไม่ควรห่วงใยชาวนีนะเวห์นับแสนที่หลงทางรวมทั้งฝูงวัวด้วยหรือ

พระธรรมจบลงด้วยคำถามของพระเจ้าที่ไม่ได้ตอบ แต่กำลังถามผู้อ่านว่า เราโอเคไหมกับความจริงที่ว่าพระเจ้ารักศัตรูของเรา หนังสือเล่มนี้ยกกระจกส่องให้เห็นด้านที่ไม่น่ารักของเราในตัวโยนาห์ กระตุ้นให้เราถ่อมใจและขอบคุณพระเจ้าที่รักแม้กระทั่งศัตรูของพระองค์ นี่คือข่าวประเสริฐถึงพระเมตตาอันกว้างขวางของพระเจ้า

พระธรรมโอบาดีย์เป็นพระธรรมที่สั้นที่สุดในพันธสัญญาเดิม มีเพียง 21 ข้อ เป็นชุดบทกวีเกี่ยวกับการพิพากษาของพระเจ้าต่อ เอโดม ซึ่งเป็นชนชาติเพื่อนบ้านของอิสราเอลที่มีบรรพบุรุษร่วมกันคือ เอซาวและยาโคบ แต่มีความสัมพันธ์ที่ตึงเครียด

ความผูกพันทางครอบครัวนี้ถูกทำลายลงเมื่อเอโดมฉวยโอกาสในช่วงที่บาบิโลนทำลายกรุงเยรูซาเล็ม พวกเขาปล้นเมืองต่างๆ จับผู้ลี้ภัย และถึงกับฆ่าชาวอิสราเอล พระธรรมกล่าวโทษผู้นำเอโดมโดยเฉพาะเรื่อง ความหยิ่งจองหองและการยกตัวเองขึ้น ซึ่งนำไปสู่การเข้าร่วมในการทำลาย พระเจ้าประกาศว่าเอโดมจะถูกนำลงมาจากที่สูงและถูกทำลาย สิ่งที่พวกเขาทำกับอิสราเอลก็จะเกิดกับพวกเขาเอง

พระธรรมขยายภาพจากเอโดมไปสู่ "วันแห่งองค์พระผู้เป็นเจ้าสำหรับมวลประชาชาติ" โดยมองว่าความหยิ่งและการล่มสลายของเอโดมเป็น ภาพตัวอย่าง ของวิธีที่พระเจ้าจะเผชิญหน้าและจัดการกับชนชาติที่หยิ่งและโหดร้ายทั้งหลายในวันนั้น อย่างไรก็ตาม การพิพากษาของพระเจ้าไม่ใช่จุดจบ พระธรรมจบลงด้วยความหวังว่าพระเจ้าจะ รื้อฟื้นราชวงศ์ดาวิด และสร้างอาณาจักรอิสราเอลขึ้นใหม่ ซึ่งจะรวมถึงเอโดมและนานาชาติด้วย อาณาจักรแห่งการรักษาและสันติสุขของพระเจ้าจะขยายออกไปจากเยรูซาเล็มใหม่ พระธรรมนี้เน้นความยุติธรรมและความสัตย์ซื่อของพระเจ้า และความหวังในการเยียวยาและการสร้างสิ่งใหม่