Yine yağmurlu bir akşamda

İçinde sen geçiyor tüm şiirlerin

Pembe fili düşünme diyorum

Pembe fili düşünme

Cafe de Flore’da Sartre’nin oturduğu

Aşk’a komşu bir masadan dışarı bakıyorum

Sakladığı haylaz kelimeler göz kırpıyor

Sonra birdenbire

Aklıma yine gülüşün geliyor

Cılız bir keşkeye tutunmaya çalışan

Ayçiçeği tarlası gibi renkli gülüşün.

Ve bağırarak ama içimden!

Burada olsa diyorum

Kendime göre sadık bir aşkın

Kendine göre özgür dudaklarına

Kendimce bir özlem koysam

Herkes kalkıyor sonra

Sanki hiçbir şey olmamış gibi

Pembe fil hiç yokmuş gibi

Birer birer ve hep beraber

Renkli fincanlarını bırakıp

Siyah beyaz ve tatsız hayatlarına koşuyorlar yavaş yavaş.

Yine sana yazılmayan bir şiir buldum bugün

Oturmuş kahvaltı masamdaki yoklukla beslenirken

Arkadan hiç bilmediğim bir şarkı çalıyor

Ve soğuk çay bardağımın yanında

Seninle alakası olmayan mısralar dans ediyor

Sana yazılmayan diğer yüzlerce şiir gibi

Bu da yanına bile yaklaşamıyordu yine

Bir bulmama halidir gidiyordu

Aramaya başladığım her şey gibi

Yarım kalan diğer kavuşamama hikayeleri gibi

Geçici kırıntılar serpiştirip yollara

Benim olmayan patikaları takip ediyor

Tanımadığım buğulu pencerelerden içeri bakıyordum

Aidiyet kavramınını anne karnından çıktıktan hemen sonra yitirip

Kendi özgürlüğümü ellerimle teslim etmiştim nüfus memuruna

Adım sanım yazılıp dünya üzerinde tanınmaya başladığım andan itibaren de görevim aramak olmuştu

Neyi bulamıyorsam ona doğru bir yolculuğa çıkıyordum

Kimin kim olduğunu bilmediği saatlerde

Bir sandalye çekip yanına oturuyor

O belirsizlikten yararlanıp kendime benzeştiriyordum diğerlerini

Ertesi güne uyanıp kahvesini içene kadar  onlar, yüzler oluyorduk

Başklarının aradıklarını bulup sevinçlerini paylaşıyorduk

Sonra herkes ayrılırken bu oyundan

Ben yine pencere yanında kendi yolculuğuma devam ediyordum

Bir gün

Kendi de hüzün anlamına gelen segah makamında

Ben hangi sorunun yanlışıyım diye düşünürken

Sana haddim olandan biraz fazla yaklaşıp

Aklımın derinlerdeki bir yerine saçından bir tel koymuşum

Anlamaya üşendiğimden değil

Korktuğumdan belki

Bulursam ne yapacağımı bilmediğimden hep sana ait olmayan şiirler okumuşum

Bulmanın kendisiyle yüzleşmeyi hayal bile edemediğimden devam etmişim bu çocuk oyunuma

Bir gün

Kaybedecek hiç birşeyimin kalmadığı

Zerre hazır olmadığım bir anda

Sana ait olan bir şiirde

Çay koyarım belki kendime

Oturur sevmediğim şeylerden konuşuruz

Belki nihavend makamında buluşuruz

Tüm yaşanmışlıkları halının altına süpürüp

Normale en yakın gülüşünü koymuşsun önüme

Ben hiç tanımasam seni

Sen resimler çizmesen mesela

Uzaktan uzaktan baksak öyle

Asansöre binip konuşacak bir şey bulamasam

İnanırdım herhalde hiç üzülmediğine

Ama öyle değil

İçinde hüzünlü bir plakçı var senin

Biliyor musun tüm plakçılar hüzünlüdür aslında

Herkesin unuttuklarına

Geçmişte bıraktıklarına tutunmaya çalışırlar

İşte bu yüzden

Ne zaman gülsen bana

Ben derince çekip içimi

Eskilerden bir hatıra koyarım cebime

Sen gülersin

Ben dinlerim

Bazı şarkılar sadece bu yüzden var

Şimdi sen buna da inanmazsın ama

Gülüşünü duymak diye bir şey var

Görmek gibi, dokunmak gibi değil

Gülüşünü duymak diye bir şey

Aslında beyaz sever tüm renkleri

Kirletiyor diye belki de

Hiç birini sevmez diye düşündüler hep

Ne kaybediyorsak bu önyargıdan

Bu kadar abartmasaydık içimizde

Nietzsche bile daha kolay yazılabilirdi

Ne diyordum?

Gülüşünü duymak diye bir şey var

Bir kapı aralığından

Bir telefonun ucundan

Kalabalığın arasından

İçi rengarenk balonlarla dolu

Cennetin varolduğuna şahit olmak

Durup dururken icat ettiğimiz hüzünleri bir bir kovmak

Gülüşünü duymak

İnce belli çay bardağına tavşan kanı şiirler koymak

İçimdeki çocukları bahçeye çıkarmak

Ne kaybediyorsak bu duygusallıktan

Bu kadar abartmasaydık içimizde

Ben bu kadar anlatmasaydım mesela

Sen bu kadar güzel gülmeseydin

Dünya mecburen dönseydi

Herhangi biri kağıda bakmadan Nietzsche yazabilseydi

Öyle alelade olsaydı her şey

Her renk gri

Her kalp atması gereken aralıkta atsaydı

Freud kafa karıştırmasaydı

Yetişmeye çalışmadan

Heyecansız

Canlı ama cansız

Yaşasaydık

Ne diyordum?

Gülüşünü duymak diye bir şey var.

Bir şiire teşebbüs edip

Yalınayak bir şeyler geveliyorum kimsesiz sahillerde

Gözlerin geliyor derinlerden

Doludizgin,

İçi dolu kocaman okyanuslar

Öyle bakmasana hem

Eylül’ü konuşuyoruz

Yaz soyunuyor ağaçlardan.

Bugün teslimiyet,

Bugün sonbahar,

Bugün özgürlük,

Bugün tamirci çırağı bir ağustos

tulumunu asıyor duvara.

Eylül diyorum eylül!

Ama gözlerin bir Turgut Uyar şiiri

Öyle bakma

Şimdi deniz kenarında,

Sen yanımda

Çakıl taşlarının arasından dolunaya selam yollamak vardı

Hafif hafif eserken rüzgar

Eylül’e sarılmak

Biraz denize biraz birbirimize bakıp

Susarak anlaşmak.