Pytania tego typu są tak naprawdę radami, do których dodano znak zapytania. Chcesz zaproponować klientowi gotową odpowiedź, ale przypominasz sobie, że jesteś coachem, i dlatego udzielasz rady w formie pytania.

Pytania zamknięte ograniczają możliwość rozwinięcia myśli i refleksji. Uczestnik coachingu może udzielić jednowymiarowej odpowiedzi "tak" lub "nie", co nie sprzyja głębszemu zrozumieniu i eksploracji tematu. Dlatego podczas sesji coachingu, głównie korzystamy z pytań otwartych, które dają klientowi swobodę i możliwość rozwinięcia swojej wypowiedzi. Pytania tego rodzaju pozwalają klientowi na zarysowanie szerszego kontekstu, dłuższą odpowiedź oraz odkrywanie nowych możliwości i wniosków. Otwarte pytania stawiają klienta w centrum uwagi, umożliwiając mu głębsze zanurzenie w temacie i samodzielne docieranie do rozwiązań.

Pytania „Dlaczego?” powodują zwykle zamykanie się rozmówcy w sobie. Mogą sugerować zakwestionowanie motywów jego działania. Gdy zadajesz tak postawione pytanie, zmuszasz klienta do obrony i usprawiedliwiania swojego postępowania. Nie dziw się więc, jeśli przyjmie postawę obronną. Dlatego warto przeformułować pytanie, rozpoczynając je od innego słowa, tak aby nie wywoływało ono niepotrzebnych emocji.

Wszyscy chcemy być wysłuchani, kiedy mamy coś do powiedzenia. Niezależnie, czy chcemy akurat podzielić się osiągniętym sukcesem, czy też jest nam akurat trudno i mamy gorszy dzień. Od naszego rozmówcy oczekujemy wówczas empatii, zrozumienia, zainteresowania, ciekawości, po prostu bycia z nami. W komunikacji bardzo często nie chodzi przecież o wymianę informacji, ale o nawiązanie kontaktu emocjonalnego.

Głównym narzędziem w coachingu są pytania. Czy jednak zastanawiałeś się nad tonem swojego głosu i szybkością, z jaką wypowiadasz pytania? Na to także warto zwrócić uwagę, czego przykładem może być pewna obserwacja z egzaminu, który prowadziłem dla uczestników kursu coachingu.

Przestrzeń osobistą możemy sobie wyobrazić jako bańkę powietrza otaczającą każdego z nas. Stanowi ona nasze osobiste terytorium, którego nie należy przekraczać. Przekonałem się o tym podczas jednej z sesji demonstracyjnych, którą prezentowałem, prowadząc zajęcia na kursie coachingu. Pamiętam to do dziś.

Wśród wszystkich kanałów komunikacji mowa ciała ma znaczenie decydujące. Stanowi zewnętrzne odzwierciedlenie naszego stanu emocjonalnego, tego, co myślimy i czujemy. Odbiór gestów rozmówcy najczęściej następuje nieświadomie. Badania wskazują jednak, że ilekroć postrzegamy rozbieżność pomiędzy komunikatem werbalnym a niewerbalnym, ten drugi często wygrywa. W 1971 roku Albert Mehrabian, amerykański psycholog, sformułował wzór przedstawiający wpływ każdego z kanałów komunikacyjnych na ogólną interpretację przekazu informacji.

Na początku w 2008 roku, po ukończeniu kursu, byłem przekonany, że wyćwiczyłem kompetencję aktywnego słuchania na odpowiednim poziomie. Nic bardziej mylnego. Im dalej w las, tym więcej drzew. Dopiero kiedy zająłem się coachingiem zawodowo, zacząłem coraz bardziej zdawać sobie sprawę, jak ważna jest ta kompetencja i jak wiele muszę się jeszcze nauczyć.

Ustalanie stawek za sesję coachingową to dosyć skomplikowany temat, często budzący emocje. Postanowiłem poświęcić mu więcej uwagi, ponieważ powraca do mnie jak bumerang. Często zdarza się, że gdy uda nam się określić wysokość stawki wynagrodzenia, nie jesteśmy z niej do końca zadowoleni. Zadajemy sobie pytanie, czy podaliśmy właściwą cenę. Dotyczy to w szczególności początkujących coachów, którzy często nie wiedzą, jak wycenić swoją pracę.

Podczas procesu coachingowego wcielamy się w pewną rolę: w rolę coacha. Chodzi o to, aby nie przysłoniła ona tego, kim naprawdę jesteśmy, ponieważ w dużym stopniu wpływa ona na nas i na budowanie naszego wizerunku. Łatwo jest popaść w samozachwyt i przypisywać sobie nadprzyrodzone zdolności, szczególnie gdy mamy za sobą kilka sukcesów. Możemy łatwo dać się ponieść dumie i zacząć konfabulować lub obiecywać niemożliwe albo, co gorsza, prezentować zachowania narcystyczne.