کمتر از شش ساعت دیگر یک سال می‌شود ۱۷۶ (یا ۱۷۷؟) انسان، به دلیل شومی که هنوز دقیق و کامل نمی‌دانیم چیست (اما روزی خواهیم دانست)، به‌جای رسیدن به مقصدشان به خاطرها پیوستند! خوشابرآن‌ها که رفتند و بَدا بر ما که مانده‌ایم تا «سوگ‌جمعی» پشتِ «سوگ‌جمعی» بر بهت‌هامان اضافه شود

این «مولاناخوانیِ بی‌شماره»  (با صدای گرفته‌اش) محصول ضجه‌های آن روزهاست. دعوتید به شنیدنش و همین‌طور به شنیدن این شعرِ پردردِ «می‌دانی؟!!!» (مربوط به مجلهٔ شنیداری سَماک):

soundcloud.com/samaak_plus/doyouknow

پی‌نوشت: ممنون از همهٔ کسانی که احوال‌پرس سماک و مولاناخوانی‌اند. یک‌سال گذشته سالی بارآور و پرماجرا برای ما و هر دو پادکست بوده اما به‌زودی بازخواهیم گشت! باز هم ممنون از همدلی و شکیبتان