"การซื้อชื่อผู้แต่งในบทความวิชาการ จริยธรรมหรือความจำเป็น ในยุคการจ้างงานแบบไม่มั่นคง?"

เพิ่งยังไม่ผ่านไปกับดราม่าที่ขุดประวัติการตีพิมพ์ผลงานวิชาการของนักวิชาการในไทย ไม่ว่าจะเป็นการขุดโดยนักสืบโซเชียล หรือการออกข่าวโทรทัศน์ แน่นอนว่าการซื้อขายงานวิชาการโดยการเอาชื่อไปแปะเพื่อประโยชน์ของชื่อผู้แต่ง ไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่งนั้น เป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง และไม่สมควรทำ แต่การตั้งคำถามว่าเพราะเหตุใด นักวิชาการจึงต้องถูกบีบคั้นให้มีงานตีพิมพ์ที่กำหนดจำนวน เพื่อเลื่อนตำแหน่ง และได้รับการต่อสัญญาจ้างต่อไป มิเช่นนั้นก็จะถูกเลิกจ้าง หรือไล่ออก ซึ่งนั่นก็สะท้อนความไม่มั่นคงของการจ้างงานนั่นเอง อันเนื่องมาจากการออกนอกระบบ เพื่อความคล่องตัว หรือเพื่ออิสระในการทำงานทางวิชาการก็แล้วแต่ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการรับงานรับทุน เพราะการแปรสภาพนักวิชาการจากการเป็นผู้รับจ้างมาเป็นผู้สามารถรับงานและผลิตงานด้วยตัวเองนั้น ก็ไม่ต่างกับการเป็นผู้ประกอบการรายย่อย กล่าวคือ เมื่อนักวิชาการกลายเป็นผู้ประกอบการ ความมั่นคงของการจ้างงานก็จะน้อยลงไปด้วย ก็ต้องยืนด้วยขาตัวเองแบบผู้ประกอบการ ที่ต้องบริหารจัดการตัวเองด้วยตัวเอง ผลผลิต หรือ output จึงเป็นสิ่งสำคัญที่หน่วยงานต้นสังกัดคาดหวัง และผลผลิตนั้นจำเป็นที่จะต้องเป็นค่าตัวชี้วัดที่วัดได้ ซึ่งสำหรับนักวิชาการก็คือจำนวนผลงานวิชาการนั่นเอง จึงเป็นที่มาของการต้องใช้จำนวนผลงานที่นับได้มาเป็นตัวชี้วัดในการประเมินเพื่อต่อสัญญาจ้างงาน แต่การใช้เพียงบริษัทเดียวที่เป็นบริษัทเก็บข้อมูลของผู้แต่งงานวิชาการมาเป็นตัวชี้วัดนั้น เหมาะสมหรือไม่? เราจึงมาพูดคุยกันในตอนนี้

SoundCloud: bit.ly/3gFv2JZ

Blockdit: bit.ly/2Bi4tuj

Podbean: bit.ly/36QsT9V

Apple Podcasts: apple.co/2TQtROk

Spotify: spoti.fi/2XJqvgX

#TheInfinity #InfinityPodcast #DemocracyXInnovations #สำนักนวัตกรรมเพื่อประชาธิปไตย