Kadıköy boğadan Söğütlüçeşme metrobüse yürürken leş ses tonumla “bi anlamı olmalı” sanrısı üzerine konuştum. Niye yaptım böyle bir şeyi bilmiyorum. İnsanın kendini oyalaması çok acıklı değil mi? Kendinden kaçmak için kendinde bi yerlere tutunmaya çalışması yine. Kaçmak istediğin de sensin, tutunduğun da. Kendi omzuna başını koyup ağlaman gibi. Kendi ellerinle başını okşaman.. Kimsesizliğinden değil, anlatamadığından. İnsan bir tek kendiyle kestirmeden dertleşebiliyor..