Dat laat Elsewientje niet koud. Zij rent naar huis en zoekt allerlei spulletjes die gebruikt kunnen worden om een nestje te maken. 'Goed zoeken hoor,' zei het roodborstje nog. 'Het moeten spulletjes zijn uit de natuur.

Opeens een gekir. Krrr, krrr. Ze schrikt en zegt hallo stropdas, kan jij praten? Ja, zegt de das, dat kan ik. Wie ben jij? Vraagt Elsewientje. Ik ben de das van de dassenburcht. Ze kijkt vreemd op en vraagt: De das van de dassenburcht?...Zijn er dan meer van?

Duizenden diamanten in de tuin. Het is alsof alle juwelen van mama zijn uitgespreid op het grasveld. Als de zon er op schijnt flonkert het hele grasveld alsof het kerstmis is. De grassprietjes houden hele kleine druppeltjes boven hun hoofd. Lekker om hun hoofd koel te houden en als het warmer wordt om van te drinken. 's-Morgens als er dauw op het gras ligt dan wil Elsewientje zo snel mogelijk de tuin in. Met haar blote voetjes op het grasveld lopen.

'Nog harder timmerde ik totdat mijn snavel kneusde. Nu kan ik geen huis meer maken voor mijn vrouw en mijn snavel ziet er blauw van.' De tranen biggelden ook bij Elsewientje over haar wangen bij het horen van zo'n groot verdriet.

Nog niet zo lang geleden heeft Elsewientje een rode kater zien rondsnuffelen bij de grote schuur. Ze wist toen nog niet dat hij het vriendje van Molly was, anders had zij hem wel uitgenodigd. Nu loopt Elsewientje op haar tenen naar de schuur. Ze wil geen kabaal en herrie maken, dan schrikken de katten meteen.

Elsewientje sprong op, waardoor Torry schrok en heel snel weg zwom. 'Ho, ho,' zei Elsewientje, 'niet zo bang zijn. Je schrijft aan het water, je vriendinnetje? Hoe kan dat dan?

Torry kwam voorzichtig weer op haar toe en zei: 'Daar heb ik hele speciale pootjes voor.

Voorovergebogen zit Elsewientje aan de waterkant en probeert met haar poezenoortjes te horen wat de kikkervisjes allemaal te bepraten hebben. Er is een luid gepraat en gebabbel, maar het belangrijkste woord dat Elsewientje hoort is: honger, honger, honger.

Vroeger werd hij door de andere schapen Drammy genoemd omdat hij zo kon zeuren. Zeuren om niets. Maar nu is hij groot geworden en wijzer. Door het vele zeuren van vroeger is hij schor geworden. Bgroooh, Bgroooh roept hij dan.

Elsewientje kijkt in het rond en vindt wat paardenhaar, wat houtkrullen van het schaven, een plukje schapenharen... Ze vindt ook nog wat katoendraden van de poetsdoek, waarmee de rode auto van papa is gepoetst.

Elsewientje wil nu wel heel veel vragen tegelijk stellen. ‘Ben jij dat boom,’ vraagt ze. De boom antwoord met een hele trage stem. ‘Ja,’ zegt hij ‘dat ben ik. Die dikke eik aan je rechter hand’. Elsewientje heeft denkrimpels in haar voorhoofd staan. Wat is ook alweer mijn rechterhand? ‘Waarom praat je zo langzaam?’ Vraagt ze.