Ze ging op haar knietjes zitten en keek wat dat nou allemaal was. Allemaal geschreeuw en kabaal. Toen zag ze het... het waren de pitjes. Al die pitjes in de pompoen hadden oogjes en voetjes. Als je heel goed keek hadden ze ook handjes en beentjes en teentjes!... Ze stonden allemaal luid te schreeuwen.

Als zij niet wakker worden dan zouden ze het lentestraaltje missen.

Vroeg in de lente komt, soms heel even, een zonnestraaltje door de wolken naar beneden. Haar warme lippen kusten dan de knopjes aan de takken van de bomen. Als dat gebeurde, sprongen zij van blijdschap open.

Als Elsewientje wat dichterbij de krokusjes komt hoort ze een gezang op een manier dat ze nog niet kent. Ze loop op een krokus af, bukt zich en fluistert heel zachtjes: maakt jij dit geluid? En dan hoort ze plotseling deze krokus praten. Ze schrikt ervan. Een krokus die kan praten bestaat toch niet! Dat kan helemaal niet.

En toen vertelden meneer en juffouw hun hele verhaal: van hun holletje, van de sneeuw en van de kou en de tocht. Hoe ze gestoord zijn in hun slaap door een gravend hondbeest. Dat ze daar wegmoesten omdat ze anders zouden bevriezen van de kou.

Soms zaten Binky en Elsewientje lekker droog in de hut en vandaag is het soms. Ze vertellen elkaar de laatste gebeurtenissen. Van de eekhoorn die zijn voorraad nootjes niet meer terug kon vinden. Van de krekel die helemaal niet voor een wintermaaltijd had gezorgd. En hoe het kwam dat de eenden in de poel in de winter geen koude pootjes kregen. Het waren spannende verhalen en daarom was het altijd gezellig om in de hut te zijn.

Ze rende naar het bos en riep en floot en klapte in haar handen. De dieren in het bos herkende het geluid meteen en kwamen rennend en galopperend op Elsewientje af. De dasfamilie, drie eekhoorns, de kleine ree, een wilde kat, zes everzwijntjes, achtendertig pimpelmezen en het edelhert. Ook meneer de egel was van de partij en kwam schuifelend aangewaggeld. Alleen de dieren die echt in winterslaap waren, hoorden Elsewientje niet.

Van hieraf kun je alles zien. ‘Moet je opletten zegt Bink,’ en hij roept heel hard: 'Hallo'. Elsewientje hoort niets, ze draait haar oortjes helemaal in het rond, maar hoort niets. Helemaal niets. ‘Wacht maar af’, zegt Bink. En na een tijdje hoort ze vanuit de verte: 'Hallo'. ‘Wie roept daar nou terug?’ vraagt ze. ‘Niets, eh niemand, noppes. Dat ben ik,’ zegt Bink.

Het zijn de sneeuwvlokjes die pardoes naar beneden vallen, zomaar uit een wolk boven het grote huis waar Elsewientje woont. Heel veel sneeuwvlokjes lachen zich een hoedje. Ze vinden het fijn om niet in de wolk te moeten blijven. Hé, zegt Elsewientje, vinden jullie het fijn als ik een sneeuwpoes van jullie maak?

De hoop leek nu wel een berg, zo groot was die. Ze wilde wel even voelen hoe zacht die was… Haar vingertje raakte bijna de berg aan toen een grote groep mieren op hun achterpoten druk stonden te gebaren.

De armen van Elsewientje kunnen er niet eens omheen. Terwijl ze de boom vast heeft, hoort ze onder zich iets kraken. Verrast kijkt zij naar beneden. Is het een kleine egel die onder de bladeren scharrelt of misschien wel een bosmuis?... Krakend gaat een stuk schors aan de onderkant van de boom naar buiten open.