Jak podaje wikipedia - metale, to pierwiastki chemiczne charakteryzujące się obecnością w sieci krystalicznej elektronów swobodnych. Ni chuja to się nie ma do naszego najnowszego Gościa, który metalem się tytułuje, ale żaden z niego podmiejski twardziel. Bo Paweł poza tym, że człowiekiem jest inteligentnym, zabawnym i naszpikowanym scenicznym potencjałem, to jest on przede wszystkim mężczyzną wrażliwym. I wrażliwość ta, proszę ja was, zaprowadziła go w przestrzeń muzyczną, którą uprzednio gardził; mówił, że kałownica i że wolałby zostać strażnikiem miejskim, niż słuchać rapu.

Okazało się jednak, że ten kojarzący się z szerokimi spodniami i jebaniem policji gatunek stał się dla Skopzzora ważnym elementem życia. Swoimi interpretacjami dzieli się na jutubku, gdzie rosnąca rzesza fanów wspiera go w podróży po wersach, flołach, rymach i innych wokalnych wyczynach. U nas Paweł zaliczył jeden z etapów swej wędrówki, na który serdecznie was zapraszamy!

/rozmawiali: Gosia i Wojtek/

Na samym wstępie, muszę się przyznać, że przecierałem oczy ze zdziwienia po zagłębieniu się w tak zwaną "króliczą norę" i odkryciu jak wielkim artystą jest Michał Jacaszek, którego mam przyjemność teraz pokrótce wam przedstawić.

Konserwator zabytków, który wolał stać się mistrzem dźwięku. Kompozytor, multiinstrumentalista, aranżer, miłośnik natury, elektroakustyczny nomada o uchu absolutnym, muzyczny hantolog i turpista, innowator, muzykotronista, piękny umysł.

Ma na swoim koncie kilka autorskich albumów, ilustracje muzyczne do poezji i prozy, muzykę teatralną i filmową oraz słuchowiska. Współpracuje z muzykami, choreografami, artystami tworzącymi nowe media i performerami, a także z malarzami, poetami, pisarzami.

Zdecydowanie możecie liczyć na interesującą rozmowę z niewiarygodnie ciekawą osobą.

Zapraszamy! 🫡

/rozmawiali: Gosia i Wojtek/

[zdjęcie pochodzi z archiwum artysty]

Tak jak nie każdy bohater musi nosić pelerynę, tak nie każda osoba, z którą rozmawiamy musi być tak zwanym, za przeproszeniem, celebrytą. Popularności jednak Longiniuszowi Łuczakowi nie można odmówić. W świecie zorganizowanej turystyki kolektywnej słynną personą jest, niezwykle wziętym pilotem dzięki swej wiedzy i urokowi osobistemu, żeby o oryginalnym imieniu nie wspomnieć.

Aby pozbawić szanownych państwa wątpliwości o jakiegoż rodzaju Pilocie jest mowa, pozwolę sobie na wiersz biały:

lodu nie łamie

kanałów nie zmienia

ramię w ramię z kierowcą siedzi

lecz w rajdach udziału nie bierze

nawigować jednak potrafi

o otwartych wodach nie jest mowa

tym bardziej do grindwala mu daleko

a do bobsleisty jeszcze dalej

seriali nie rozpoczyna

choć często jest tym pierwszym

przyborem do pisania również nie jest

słowo jest ważną częścią jego pracy

po świecie się porusza

pomimo, że służbowo

nadal jest to przyjemnością

czuwa nad wszystkim i wszystkimi

Bo pilotem wycieczek się jest, a nie bywa. Bo pilot wycieczek to funkcja niezwykle odpowiedzialna. Bo dobry pilot wycieczek, to musi mieć coś w sobie ze Zbigniewa Wodeckiego - powinien lubić wracać tam gdzie był. Bo dobry pilot wycieczek powinien posiadać wiedzę, polot, charyzmę, cierpliwość i najlepiej gdyby miał oryginalne pierwsze imię, żeby było łatwo jego legendę przekazywać dalej.

/rozmawiali: Wiktor i Wojtek/

Bardzo długo polski słuchacz żył w przeświadczeniu, że z kobietami w rapie jest jak z jajami podczas stosunku - biorą udział, ale nie wchodzą. No bo nawet jeżeli już ktoś w tym gatunku siedział i kojarzył więcej niż "typiarę od refrenu u Pezeta", to niechętnie sięgał po kobiecy głos i traktował tenże towar po macoszemu. Już bez rozprawiania dlaczemu tak było i czy było to słuszne, czy też nie, to wiele zwyczajnie fanów melorecytowania ominęło.

Na szczęście czasy się zmieniły. Baby rozepchły się łokieciami, porzuciły konserwatywny trzepakowy, mocno uliczny klimat i sięgnęły do zarzewia żeńskiego żywota. To się słucha, to się chwali, to się śledzi, to się kurwa poleca. No i polecić chciałem, prawilnie a i owszem, bo uważam, że kobita, co nas odwiedziła - Ryfa Ri się nazywa - niemożebnie zdolna jest, a swoją najnowszą płytą "Hold Space", której brzmieniem zajął się producent Antiquant, namalowała niezwykle barwny, personalny landszaft. O samej tytułowej przestrzeni na tym albumie można zrobić osobny podcast. Mamy przestrzeń dźwiękową, swego rodzaju głębię, przestrzeń instrumentalną pozbawioną lirycznych ozdobników, przestrzeń do której Ryfa nas zaprasza i pozwala się rozgościć, przestrzeń letko dialektyczną, raczej nieofensywną, a już przede wszystkiem mamy przestrzeń na interpretację.

Mam nadzieję, że przykułem państwa uwagę reklamą tą i sięgnięcie po tytuł tenże. Gdyby komuś było mało, to pragnę nadmienić, że Ania jest członkinią grupy WCK, gdzie rozpierdala. Jest też członkinią grupy WRR, gdzie również konsekwentnie rozpierdala. Poza tym kobita tańczy, warsztaty prowadzi, sędziuje, na wielu rzeczach się zna i nie boi się porozmawiać o narządach albo sraniu się do samej siebie. Polecam tę rozmowę, bo dobra jest. Dobra jak chleb ze smalcem. A dla wegetarian mogę zaproponować metaforę chleba z pomidorem. Też pysznie.

/rozmawiali: Wiktor i Wojtek/

Jestem przekonana, że TikTok będzie niedługo jednym z ulubionych tematów prac magisterskich wszystkich umęczonych życiem, myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem studentów psychologii. To kopalnia zagadnień, gdzie odbijasz się od nastolatków szczających w majty i liżących deski klozetowe, aż po krótkie wykłady z zakresu mechaniki kwantowej.

Natomiast, pani kochana, panie kochany - jak kopać, to głęboko; jak mierzyć, to wysoko; jak kraść, to miliony; a jak rozmawiać, to z najlepszymi. Mateusz @bulsjarz Jarząbek wyskoczył nam co prawda z TikToka, jednak jego żartobliwy kontent muzyczno-obrazkowy, który jest jak 'cambio dolor' natalii oreiro letnim popołudniem - czyliże nie chce wyjść z bani - to nie jedyne, czym szanownykierownik łamane na królzłoty się zajmuje. Razem z przyjacielem Darkiem tworzą kapelę The Bullseyes @thebullseyes i tam się powodzi, tam się dzieje. Bo to, jak sami mówią, "zagraniczny zespół z Polski" i to bez kompleksów, więc nie może być inaczej, niż luksusowo.

Cała gama artystycznych wyżywań sprawiła, że jest to reklamogenny twórca, a jeśli nie jest to jedna ze składowych internetowego sukcesu, to drugą są na pewno ludzie/fani za Bulsjarzem stojący i ci również dopisują.

Porozmawialiśmy o socialach, diagnozie na przyszłość, kodzie na człowieka, perfekcjonizmie, prokrastynacji, melodiach ulotnych jak ulotka, wewnętrznych mitach do przełamania, pieskach oczywiście, no i generalnie dlaczego Mateusz jest tam, gdzie jest, a nie tam, gdzie go nie ma.

Polecam, zapraszam, bawiłam się setnie! 🫶🏼

/rozmawiali: Gosia i Wiktor/

Ciężko mówi się o sprawach, po których publiczny pociąg przejechał się już jak my wszyscy na swoich oczekiwaniach wobec świata. Ciężko, nie z powodu tematyki samej w sobie, tylko tego, że przecież dotyczy prawdziwych ludzi i realnie na nich wpływa. Takim zagadnieniem bez wątpienia jest transseksualizm.

Bardzo zależało nam na rozmowie z CZŁOWIEKIEM, niekoniecznie chodzącą reklamą ideologicznych frazesów; człowiekiem; który opowie nam o swoim życiu z konkretną przypadłością, niezależną od wyboru i zapewne mającą na wiele decyzji wpływ, ale na pewno nie dominującą całe jestestwo.

W ten sposób trafiliśmy na Alicję z bloga Trochę Nie Tęczowa, na łamach którego otwarcie mówi o cieniach i blaskach transseksualizmu.

/rozmawiali: Gosia i Wojtek/

Czasem, miejmy nadzieję, że nierzadko, stawiając kroki po losowo obranych życiowych ścieżkach, natknąć się możemy na dobrych i przyzwoitych ludzi.

Jeżeli w momencie takiego natknięcia zdarzy nam się akurat wyostrzyć wzrok i zawiesić na nich swe roztargnione oko - możliwe, że uda się nam nawet ich zauważyć.

Wtedy zaś otwierają się przed nami możliwości obcowania z owym dobrem, którym osoby te zwykły emanować, a nawet się nim dzielić!

Nasz rozmówca - Łukasz - dowodzi, że współczesne niesienie pomocy nie wymaga ostentacji, a afiszowanie się swoją dobrocią też nie jest niektórym do niczego potrzebne. Rzecz jasna, osoby takie jak on, trudno zwykle wyłowić z tłumu niezwykle donośnych medialnych aktywistów, choć to właśnie one często stanowią nie tylko fundament, ale i filary, zadaszenie, hydraulikę i centralne ogrzewanie gmachów fundacji, organizacji charytatywnych, etc.

Generalnie rzecz biorąc, Łukasz robi w psach.

Urabia się niekiedy po łokcie, a relacji z samego urabiania nie szczędzi zainteresowanym, dokumentując proces i głośno mówiąc o tym, że niesienie pomocy to nie tylko uśmiechy, łzy szczęścia i rozmerdane ogonki widoczne w mediach społecznościowych.

W istotność takiego przekazu wierzę i ja, i również z tego powodu bardzo chciałem z Łukaszem pogadać.

O prozie życia tymczasowego psiego domu, o problemie bezdomności zwierząt, odpowiedzialności związanej z pomaganiem i o wielu innych rzeczach posłuchacie w dzisiejszym odcinku Głów do Wycierania.

/rozmawiali: Wiktor i Wojtek/

Naszą rozmową z Szymonem Pękalą na pewno będą usatysfakcjonowani wszyscy ci, którzy Szymona już znają, słuchają, czytają, lubią, szanują i wzdychają do jego wizerunku z plakatów powieszonych nad łóżkiem, ponieważ jest to pokaz standardowego kunsztu refleksji teoretycznej, do której Gość ten już nas przyzwyczaił (do refleksu zresztą też).

I ciągle ze schodów nie spada; wszystko na poziomie, proszę państwa.

Ci, którym Szymon wleci na basy po raz pierwszy, mają natomiast szansę poznać ten bardziej wartościowy zakamarek internetów. Polecam, słuchałabym na miejscu każdego, kogo męczą już niekończące się spory o wszystko, czyli o nic. Zapraszamy więc na rozmowę z Szymonem Pękalą, twórcą kanałów Wojna Idei oraz Szymon Mówi; autorem książki "Wojna Idei. Myśl po swojemu".

/rozmawiali: Gosia i Wojtek/

Jaki związek ma sowa ze śledztwem i stolarstwem? Muszę przyznać, że jeszcze nie widziałem żadnego ptactwa z dłutem czy szlifierką mimośrodową w szponach albo w dziobie, a już szczególnie nie wyobrażam sobie żadnego pierzastego stworzenia heblującego zakupiony na pchlim targu antyczny stolik do kawy, świetnie pasujący pod wystrój dziupli, swemi raczej niezbyt chwytliwymi skrzydłami.

Ewentualnością byłyby tutaj kolibry, którym teoretycznie można przykleić papier ścierny, taki 220-240 ziarnistość do skrzydeł właśnie i one, te filigranowe ptaki z racji, że tak energicznie poruszają, właśnie tymi skrzydłami, to teoretycznie mogłyby wyglansować jakąś powierzchnię.

Natomiast jeżeli chodzi o śledztwa, śledzenie, rozpoznania bądź inne interrogacje, to tutaj widziałbym nielota albo lota, którego partycypacja w danej sprawie mogłaby się opłacić. Mam na myśli wojskowe rozeznania, detektywistyczne podglądajki z ukrycia, zwłaszcza jeżeli taki ptak, a w tym wypadku Sowa, która symbolem mądrości przecież jest więc raczej szybko się uczy, mogłaby pstryknąć kilka fotek na dowód, że twój partner faktycznie spędza czas na wieczornym czuwaniu w kościele, a nie napastuje bezdomych odgrywając scenki z rodziny zastępczej pacynkami zrobionymi ze skarpet.

Niestety są to tylko teorie, domniemania, banialuki... Chyba, że mowa o naszej najnowszej rozmówczyni - Barbarze Sowie. Dziennikarka, podcasterka, złota rączka, inicjatorka i pomysłodawczyni reporterskiego serialu "Śledztwo Pisma", w wolnych chwilach ratuje meble i starocie z duszą dając im drugie życie, czym nie boi się chwalić na swojej DIYowej stronie majsterki.pl.

Basia odłożyła na chwilę obowiązki redaktorskie, otrzepała się z wiór i dała się zaprosić na wycierającą głowę rozmowę.

Zapraszamy!

/rozmawiali: Wiktor i Rysiek/

Dosyć często jest tak, że gościem dostaję prosto na twarz i mój świeżo przypudrowany nos, to znaczy Wojtek wymarzy sobie panalubpanią, dzwoni na centralę celem umówienia rozmowy, robi bandżaj przy kablach, a następnie wysyła gołębia, którego ja łapię zwykle gdzieś pomiędzy elblągiem a dwunastą w południe, a który to z ziaren usypuje zawsze podobną wiadomość, czyli że zawijaj kiecę, Gośka, będziesz gadać, nagrywać, tańczyć.

Wtedy ja siadam do laptopa i przeczesuję internet, włosiem z dzika najczęściej, co oznacza, że chuja wiem, ale dam z siebie wszystko. Tym oto sposobem poznaliśmy się z Michałem Bandykiem, znanym lepiej jako Ambro Fiszoski, panem artychą, który realizuje się muzycznie szerzej niż poniosą barki pudziana; od bluesa począwszy, a na rapie skończywszy. Poza tym projektuje ubrania, pisze, a w wolnych chwilach ratuje jelonki rogacze oraz stępówki przed wyginięciem. To jest ten syn koleżanki twojej matki, o którym słyszałaś, że dobra dupa, a medycynę skończył awansem w rok i to w wieku trzynastu lat.

Niech was nie zmyli wygląd konsjerża piekielnych komnat, było wybitnie i polecam kliknąć rozmowę z należytym entuzjazmem.