Некогаш медиумите беа гласот на народот. Денес пак инфлуенсерите се ехото на новиот народ: млад, визуелен, нетрпелив.
Денес вистината доаѓа преку Instagram story со музика во позадина и попуст код за серум за лице.
Иако звучи смешно, ова е реалноста.Инфлуенсерите го преземаа местото на класичните медиуми. Не затоа што знаат повеќе, туку затоа што имаат поголемо внимание.
Она што новинарот ќе го напише со пет извори, инфлуенсерот ќе го каже со пет ознаки и ќе добие петпати повеќе внимание.

Често знам да им кажувам на луѓето дека дедо ми раскажува многу убави приказни. Кога тој раскажува, и светот престанува да се врти.
Го слушаш и одеднаш не си веќе таму каде што си-туку таму каде што те води зборот.Стануваш дел од приказната. Ги живееш чувствата на јунаците, ги носиш нивните соништа, нивните стравови. И не ги забораваш. Со раскажана приказна расте човекот.
За децата тие се мал свет на чуда, а на возрасните училиште за вистинските вредности во животот.
Додека го слушав дедо ми, не бев ни свесна дека ме учи на нешто. Но, со текот на времето ги разбирав дедовите зборови.

Успеавме да ја затрупаме Стерната. Ама не со песок, ниту со партали, ниту пак со камења. Туку со тишина, со молк. Со навика да не прашуваме, со страв да се слушнеме себе, со желба да бидеме нешто друго. Успеавме, зар не?

Ја затрупавме таа Стерна што бучи во нас. Ја покривме со гласни серии, со инфлуенсери што продаваат совети за мир, со туѓи зборови што ги викаме „наши“. Ја задавивме до шепот.

Во нашите училници најдобро поминуваат тие што не поставуваат премногу прашања. А на оние што размислуваат премногу... им се спушта оценка.
И тоа не е само чувство-според PISA резултатите на Организација за економска соработка и развој (2018), учениците од регионот покажуваат потешкотии при решавање на проблеми што бараат критичко размислување, иако добро ги репродуцираат фактите.
Добредојдовте во реалноста на еден образовен систем кој, наместо да создава умови што размислуваат, произведува усти што повторуваат. Систем што се плаши од размислување-бидејќи размислувањето води до прашања, а прашањата се непријатни.

Картата е купена. Не за концерт. Не заодмор. Не за викенд во соседството. Туку за живот што (можеби) не припаѓа овде.Билет во еден правец – од земјава што не те сака доволно, кон друга што не тени познава.

Мајката молчи додека ја реди гардеробата.Таткото пак го крие треперењето на рацете додека ја пали цигарата. Сите знаатдека не одиш само да „пробаш“. Сите знаат дека ова не е патување, туку бегство.

Нема драматичен момент. Нема солзи нааеродром. Само стисната вилица и суво „ајде пиши ми кога ќе слеташ“. Ќе слетам, да. Но дали некогаш повторно ќе се вратам?

Во рацете на мајка ти, баба ти, сестра ти, пријателката, колешката, професорката… лежи светот што го познаваш. Осми март не е само датум – тој е сите нивни приказни, изречени и неизречени, сите нивни победи и тивки жртви што никој не ги забележал.

Во очите на секоја жена има нежност, но и тежина. Тежина на утрата кога станува прва, за сите да бидат згрижени. На ноќите кога заспива последна, со мислите на сите, но ретко кој со мисла за неа. На тишините кога премолчува, не затоа што нема што да каже, туку затоа што веќе премногу кажала.

Осми март не е само ден за цвеќе и честитки. Тој е ден да ја видиме, да ја слушнеме, да ја разбереме. Да ја славиме не само за тоа што е нечија мајка, сопруга, ќерка, туку за тоа што е – Човек. Со соништа, амбиции, љубови и замор што не се гледа.

Во свет каде што првиот впечаток често вреди повеќе од суштината, статусниот симбол станува валута на престижот. Тој е невидлива карта за припаѓање, знак на успех во очите на другите, но дали навистина значи нешто или е само привид што се менува со модата и времето?

Јас сум Деспина, ова е мојот став: 
Постојат зборови што не можат да се преведат, чувства што не можат да се објаснат, а се разбирливи само кога се изразени на мајчин јазик. Тоа е јазикот со кој сме ги изговориле првите зборови, со кој сме ги научиле првите приказни, со кој нè смирувале додека сме плачеле, јазик на кој сме мечтаеле и сонувале. Тоа е јазикот што нè прави она што сме.

Секој 14-ти февруари во Македонија се повторува истата дилема – дали да се слави љубовта со Денот на вљубените или традицијата со Свети Трифун? Едните купуваат рози и пишуваат љубовни пораки, другите отвораат шише вино и се шегуваат дека „љубовта минува, ама доброто вино останува“.