رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

چنان نماند، چنین نیز هم نخواهد ماند

من ارچه در نظر یار خاکسار شدم

رقیب نیز چنین محترم نخواهد ماند

چو پرده‌دار به شمشیر می‌زند همه را

کسی مقیم حریم حرم نخواهد ماند

چه جای شکر و شکایت ز نقش نیک و بد است؟

که بر صحیفۀ هستی رقم نخواهد ماند

سرود مجلس جمشید گفته‌اند این بود

که جام باده بیاور که جم نخواهد ماند

توانگرا! دل درویش خود به دست آور

که مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند

غنیمتی شمر ای شمع، وصل پروانه

که این معامله تا صبحدم نخواهد ماند

بدین رواق زبرجد نوشته‌اند به زر

که «جز نکویی اهل کرم نخواهد ماند»

ز مهربانی جانان طمع مبُر، حافظ!

که نقش جور و نشان ستم نخواهد ماند

حمایت مالی از هنر حافظ

حمایت برای ساکنان خارج از ایران

توییتر هنر حافظ

اینستاگرام هنر حافظ

حال خونین‌دلان که گوید باز؟

وز فلک خون خم که جوید باز؟

جز فلاطون خم‌نشین شراب

سرّ حکمت به ما که گوید باز؟

شرمش از چشم می‌پرستان باد

نرگس مست اگر بروید باز

هرکه چون لاله کاسه‌گردان بود

زین جفا رخ به خون بشوید باز

نگشاید دلم چو غنچه اگر

ساغری لاله‌گون نبوید باز

بس که در پرده چنگ گفت سخن

ببرش موی تا نموید باز

گرد بیت الحرام خُم حافظ

گر نمیرد به سر بپوید باز

حمایت مالی از هنر حافظ

حمایت برای ساکنان خارج از ایران

توییتر هنر حافظ

اینستاگرام هنر حافظ

دوش در حلقۀ ما قصۀ گیسوی تو بود

تا دل شب سخن از سلسلۀ موی تو بود

دل که از ناوک مژگان تو در خون می‌گشت

باز مشتاق کمان‌خانۀ ابروی تو بود

هم عفاالله صبا کز تو پیامی می‌داد

ور نه در کس نرسیدیم که از کوی تو بود

عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت

فتنه‌انگیز جهان غمزۀ جادوی تو بود

من سرگشته هم از اهل سلامت بودم

دام راهم شکن طرۀ هندوی تو بود

بگشا بند قبا تا بگشاید دل من

که گشادی که مرا بود ز پهلوی تو بود

به وفای تو که بر تربت حافظ بگذر

کز جهان می‌شد و در آرزوی روی تو بود

حمایت مالی از هنر حافظ

حمایت برای ساکنان خارج از ایران

توییتر هنر حافظ

اینستاگرام هنر حافظ

صبحدم مرغِ چمن با گلِ نوخاسته گفت

ناز کم کن که در این باغ، بسی چون تو شکفت

گل بخندید که از راست نرنجیم، ولی

هیچ عاشق سخنِ سخت به معشوق نگفت

گر طمع داری از آن جامِ مُرَصَّع می لعل

درّ و یاقوت به نوکِ مژه‌ات باید سُفت

تا ابد بوی محبت به مشامش نرسد

هرکه خاکِ درِ میخانه به رخساره نَرُفت

در گلستانِ ارم دوش چو از لطف هوا

زلفِ سنبل به نسیمِ سحری می‌آشفت

گفتم ای مَسنَدِ جم، جامِ جهان بینت کو

گفت افسوس که آن دولتِ بیدار بِخُفت

سخنِ عشق نه آن است که آید به زبان

ساقیا می ده و کوتاه کن این گفت و شِنُفت

اشکِ حافظ خرد و صبر به دریا انداخت

چه کند؟ سوزِ غمِ عشق نیارست نهفت

آواز ابتدایی: حسین سعادتمند قمی در مایۀ اصفهان

سه تار حسین علیزاده و تنبک محمد اسماعیلی در بیات اصفهان

آواز ایرج خواجه امیری و ویولن پرویز یاحقی در دستگاه ماهور

همنوازی تار حسین علیزاده و ارشد تهماسبی و تنبک مجید خلج در دستگاه ماهور

حمایت مالی از هنر حافظ

حمایت برای ساکنان خارج از ایران

توییتر هنر حافظ

اینستاگرام هنر حافظ

خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است؟

چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است؟

جانا به حاجتی که تو را هست با خدای

کآخر دمی بپرس که ما را چه حاجت است

ای پادشاه حسن، خدا را، بسوختیم

آخر سؤال کن که گدا را چه حاجت است

ارباب حاجتیم و زبان سؤال نیست

در حضرت کریم، تمنا چه حاجت است

محتاج قصه نیست گرت قصد خون ماست

چون رخت از آن توست، به یغما چه حاجت است

جام جهان‌نماست ضمیر منیر دوست

اظهار احتیاج، خود آنجا چه حاجت است

آن شد که بار منت ملّاح بردمی

گوهر چو دست داد به دریا چه حاجت است

ای عاشق گدا، چو لب روح‌بخش یار

می‌داندت وظیفه، تقاضا چه حاجت است

ای مدعی برو که مرا با تو کار نیست

احباب حاضرند، به اعدا چه حاجت است

حافظ! تو ختم کن که هنر خود عیان شود

با مدعی نزاع و محاکا چه حاجت است

موسیقی: صدای محمدرضا شجریان و سنتور فرامرز پایور در دستگاه شور از آلبوم «خلوت گزیده»

آواز ایرج خواجه امیری و تار فرهنگ شریف در دستگاه سه‌گاه از برگ سبز شمارۀ 183

تار فرهنگ شریف در سه‌گاه

حمایت مالی از هنر حافظ

حمایت برای ساکنان خارج از ایران

توییتر هنر حافظ

اینستاگرام هنر حافظ

منم که شهرۀ شهرم به عشق ورزیدن

منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن

به می‌پرستی از آن نقشِ خود زدم بر آب

که تا خراب کنم نقشِ خود پرستیدن

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم

که در طریقتِ ما کافریست رنجیدن

به پیرِ میکده گفتم که چیست راه نجات؟

بخواست جامِ می و گفت راز پوشیدن

ز خطّ یار بیاموز مِهر با رخِ خوب

که گرد عارضِ خوبان خوش است گردیدن

مرادِ دل ز تماشای باغِ عالم چیست؟

به دستِ مردمِ چشم از رخِ تو گل چیدن

عنان به میکده خواهیم تافت زین مجلس

که وعظ بی‌عملان واجب است نشنیدن

به رحمتِ سرِ زلفِ تو واثقم ورنه

کشش چو نبود از آن سو چه سود کوشیدن؟

مبوس جز لبِ معشوق و جامِ می حافظ

که دستِ زهدفروشان خطاست بوسیدن

موسیقی این قسمت:

سه تار احمد عبادی

آواز حسین قوامی و تار جلیل شهناز در سه گاه

آواز ایرج خواجه امیری در شور، همراه با ویولن احتمالاً ابوالحسن خان صبا

ویولن فریبا توکلی در شور

تار محمدرضا لطفی در شور

حمایت مالی از هنر حافظ

حمایت برای ساکنان خارج از ایران

توییتر هنر حافظ

اینستاگرام هنر حافظ

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست

سخن شناس نه‌ای دلبرا، خطا اینجاست

سرم به دنیی و عقبی فرو نمی‌آید

تبارک الله از این فتنه‌ها که در سر ماست

در اندرون من خسته‌دل ندانم کیست

که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

دلم ز پرده برون شد کجایی ای مطرب

بنال، هان که از این پرده کار ما به نواست

مرا به کار جهان هرگز التفات نبود

رخ تو در نظر من چنین خوشش آراست

نخفته‌ام ز خیالی که می‌پزم شب‌هاست

خمار صدشبه دارم شراب‌خانه کجاست

چنین که صومعه آلوده شد ز خون دلم

گرم به باده بشویید حق به دست شماست

از آن به دیرِ مغانم عزیز می‌دارند

که آتشی که نمیرد، همیشه در دل ماست

چه ساز بود که بنواخت دوش آن مطرب

 که رفت عمر و دماغم هنوز پُر ز هواست

ندای عشق تو دوشم در اندرون دادند

فضای سینۀ حافظ هنوز پر ز صداست

حمایت مالی از هنر حافظ

حمایت برای ساکنان خارج از ایران

توییتر هنر حافظ

اینستاگرام هنر حافظ

حجاب چهرهٔ جان می‌شود غبارِ تنم

خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم

چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست

روم به گلشنِ رضوان، که مرغ آن چمنم

عیان نشد که چرا آمدم، کجا رفتم

دریغ و درد که غافل ز کارِ خویشتنم

چگونه طوف کنم در فضایِ عالم قدس؟

که در سراچهٔ ترکیب، تخته‌بند تنم

اگر ز خون دلم بوی شوق می‌آید

عجب مدار که هم‌درد نافهٔ ختنم

طرازِ پیرهن زرکشم مبین چون شمع

که سوزهاست نهانی درون پیرهنم

بیا و هستی حافظ ز پیش او بردار

که با وجودِ تو کَس نشنود ز من که منم

حمایت مالی از هنر حافظ

حمایت برای ساکنان خارج از ایران

توییتر هنر حافظ

اینستاگرام هنر حافظ

دانی که چنگ و عود چه تَقریر می‌کنند؟

پنهان خورید باده که تکفیر می‌کنند

ناموسِ عشق و رونقِ عُشّاق می‌بَرند

منع جوان و سرزنش پیر می‌کنند

جز قلبِ تیره هیچ نشد حاصل و هنوز

باطل در این خیال که اِکسیر می‌کنند

گویند رمزِ عشق مگویید و مشنوید

مشکل حکایتیست که تَقریر می‌کنند

ما از برونِ در شده مغرورِ صد فریب

تا خود درونِ پرده چه تدبیر می‌کنند

تشویشِ وقتِ پیرِ مُغان می‌دهند باز

این سالِکان نِگَر که چه با پیر می‌کنند

صد مُلکِ دل به نیم نظر می‌توان خرید

خوبان در این معامله تَقصیر می‌کنند

قومی به جِدّ و جهد نهادند وصلِ دوست

قومی دگر حواله به تقدیر می‌کنند

فِی الجُمله اعتماد مَکُن بر ثباتِ دَهر

کاین کارخانه‌ایست که تغییر می‌کنند

مِی خور که شیخ و حافظ و مفتی و محتسب

چون نیک بنگری همه تزویر می‌کنند

آواز: سیدرضا طباطبایی

محمدرضا لطفی

حمایت مالی از هنر حافظ

حمایت برای ساکنان خارج از ایران

توییتر هنر حافظ

اینستاگرام هنر حافظ

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

بیخود از شعشعهٔ پرتوِ ذاتم کردند

باده از جام تجلی صفاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی

آن شب قدر که این تازه براتم دادند

بعد از این رویِ من و آینهٔ وصف جمال

که در آن جا خبر از جلوهٔ ذاتم دادند

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب؟

مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند

هاتف آن روز به من مژدهٔ این دولت داد

که بِدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند

این‌همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد

اجرِ صبریست کز آن شاخِ نباتم دادند

همّت حافظ و انفاس سحرخیزان بود

که ز بند غم ایّام نجاتم دادند

آواز: محمد اصفهانی

دکلمۀ ابتدایی: هوشنگ ابتهاج

تار شور و ابوعطا زمینۀ این قسمت: محمدرضا لطفی، امیر احدی

حمایت مالی از هنر حافظ

لینک حمایت برای خارج از ایران

توییتر هنر حافظ

اینستاگرام هنر حافظ