Yaşadığımız olaylarda biri gelsin bize yardım etsin yada ne yapmamız gerektiğini söylesin diye bekleyip duruyoruz. Bunun için terapilere, kurslara gidiyoruz, arkadaş/aile tavsiyeleri alıyoruz. Oysa ki aradığımız yardım da bilgi de bizim içimizde. Biz dışarıya gücümüzü ne kadar verirsek o kadar kendi iç sesimizden uzaklaşmış oluyoruz. Kendi içsel kaynaklarımıza güvenmek ve iç sesimizi tekrar bulma vakti. Bir sonraki bölümde buna yardım edecek küçük bir meditasyon yaptıracağım.

Bir çoğumuzun tecrübe ettiği “ ruhun karanlık gecesi”ni yaşamak adeta bir ölüm tecrübesi gibidir. Ancak, Mevlana’nın da dediği gibi ruhun aydınlığa ulaşması ve tekamüle erişmesi için “ölmeden önce ölmek” gerekir. Bu çok sancılı bir süreçtir ve her şeyin bir anda anlamını yitirdiği, eskiden bize keyif veren hiç bir şeyin artık vermediği ve tamamıyla kaybolmuş hissettiğimiz bir dönemdir. Ancak, iyi haber şu ki; bu dönem, aydınlanmadan önce son eşiktir. Çünkü ışık sadece kırıldığımız yerden girebilir ve egonun ölümü ile ruhun uyanışını yaşarken “ben kimim?” sorusunun cevabına bir adım daha yaklaşmışken buluruz kendimizi. Bu yüzden sabırla orada kalmalıyız. Tutunduğumuz şeyleri ne kadar bırakabilirsek işte o zaman yeniden doğumumuza da izin vermiş oluruz. Işıkta buluşalım…

Her birimizin arka odasında üzerini kilitleyip kendimizden bile sakındığımız bir veya birden çok yönümüz mutlaka var. Başkaları duysa, bilse, görse ne yaparım? diye kaygı duyup korkabiliyoruz. Oysa, bunun kendimize ve diğerlerine verdiğimiz mesaj adeta perdenin arkasında gizlenen ve sahneye çıkıp bütün potansiyelini ortaya koyamayan ve kendi olamayan biri haline geliyoruz. Hayata da perdenin arkasından bakıyoruz ve kimse bizi bütünümüzle kabul etmez diye düşündüğümüz için bizi gerçekten sevebilecek insanları da kendimizden uzak tutuyoruz. Halbu ki düşündüğümüz kadar kimsenin o kadar gündeminde değiliz ve aslında kendi cehennemimizi bizden başka kimse yaratmıyor :) Öte yandan özümüzde olan bir sır, çoğu zaman içimizdeki asıl cevher olma potansiyelini de taşıyor. Ancak, en önemlisi bizi gerçekten olduğu haliyle koşulsuz seven insanları hayatınızda tutmanız veya almanız gereken insanları anlayabilmenizin tek yöntemi kendinizi tüm yönlerinizle ifşa etmeniz. Yeni yıla tüm potansiyelinizi sahiplenerek ve ortaya koyarak başlayın. Artık perdenin arkasından çıkıp sahneye çıkma vakti. Çünkü her halinizle çok güzelsiniz. Sizi seviyorum.

O işi kabul etseydim/etmeseydim? O kişiyle evlenseydim/evlenmeseydim? Türkiye’den ayrılsaydım/kalsaydım? Arkadaşımla ortak olsaydım/olmasaydım? vs sürekli bunlarla kafamız meşgulsa gelecekle ilgili de adım atarken çok fazla kaygı duyuyor olabiliriz. Dolayısıyla hiç bir zaman anı yaşayamaz, adım atamaz oluyoruz. Pişmanlığın ana kaynağı kendimizi değil başkalarını memnun etmeyi seçmemizde. Peki bunu neden yapıyoruz? Ve nasıl oluyor da biz kendimizi değil de hep başkalarının hayatını seçerken kendimizi buluyoruz? Çünkü utandırılıyoruz ve bir çocuk olarak bu o kadar ağır bir duygu ki bunla başa çıkmak yerine duygularımız ve bedenimiz arasındaki tüm bağı kopartmayı ve kendimizi korumak ve karşı tarafla bağı devam ettirebilmek için ölesiye karşı tarafı kendimizden önce okumaya çabalıyoruz. Sonuç olarak, utanmamak için kendimizi seçmediğimiz bir hayat yaşıyoruz ve bu da beraberinde pişmanlığı meydana getiriyor. Kalbimiz dolu dolu atmıyorsa, bir şeyler eksik gibi geliyorsa orda yaşadığımız hayatı gözlemlemek gerekiyor. Unutmayın ki hayat devam ettiği sürece umut var ve uyandığımız her gün kendimizi yeniden doğurma şansına sahibiz. Elimizdeki malzemelerle kendimiz için en iyi neyi gerçekleştirebiliriz? Unutmayın ki yaşayacağımız hayat sadece bizim hayallerimizle sınırlı ve kendinizi seçmekten korkmayın. Kendiniz için yaşadığınız bir hayatınız olsun ve bırakın üzülsünler! Sizi seviyorum ❤️

Eğer her şey önceden yazılmışsa benim o zaman hiç bir şey yapmamam mı gerekiyor? Çabalıyorum ama olmuyor? Yada bir türlü harekete geçemiyorum, erteliyorum neden? Sorularını soruyor olabiliriz. Güneş’in doğup doğmaması kaderdir ama sizin perdeyi açıp açmamanız sizin iradenizdir. Ancak, bir şeyin madde boyutunda gerçekleşebilmesi için önce enerji alanını değiştirmemiz ve adım atmamız gerekiyor. Bazen hayalimizin gerçekleşebilmesi bizi korkutuyor olabilir ve önce kendimize karşı dürüst olmamız ve irademizin ve inancımızın önündeki engelleri aşmamız gerekiyor. Belki de kaderiniz sizinle buluşmak için bir adımınızı bekliyor. Ben asla bunu yapmam dediğiniz şeyi belki de yapmanın tam sırası. Sevgimle

Tum yaralarimi iyilestirirsem artik sevilebilirim inanci bizi tam tersine daha da sevgisizlige surukluyor. Halbu ki kendimizle derdi olan tek kisi bizden baskasi degil. Oysa yaralarimiz, bizden iyilesmek yerine sadece kabul edilmeyi bekliyor olabilir. Nevrotik yapi, sizi baskalarindan ayiran ve sizi biricik yapan yegane unsur. Bu sizi farklilastiran, sizi renkli kilan ve belki de yaraticiliginizi arttiran bir arac. Yuzunuzdeki cizige takilip “Ben neden boyleyim?” demek yerine o yaraya bir sanat eseri ve sizi digerlerinden ayiran biricik ozelliginiz olarak bakmaya calissak kendimizi de bu kadar cekistirmemis olacagiz. Iyilesmeyi beklemek yerine kendimizi arizalarimizla kabullenmeye basladigimiz noktada hayati da daha yasanir kilmayi basarabiliriz.

Hangi tercihi yapsam daha iyi olur? Nereye gitsem? Ya Bir şeyleri kaybedersem? Diye kaygılanıyor olabiliriz. Oysa ki dış dünyada yaşadıklarımız ruhumuzun sadece form değiştirmiş halidir. Sizin ruhunuzda/özünüzde olan şey sizde kalır ancak sadece şekil değiştirir. Eğer siz zaten yaratıcı biriyseniz bu sizde resim yaparak, yazarak yada çocuk doğurarak şekil bulmuş olabilir. Bunun için kaygılanıp kaybetme korkusu yaşamak yerine özümüze sahip çıkmak, beşeri halinden ziyade o enerjinin bizde var olduğunu bilerek uygun zaman geldiğinde ortaya çıkacağına güvenmek gerekiyor. Siz nereye giderseniz gidin kendinizi götürmeye devam edeceksiniz. Buna güvenin.

38. Bölümde bahsettiğim “aradığın şey de seni arıyor”sa eğer seni bulan şeyin seni neden bulduğunu da anlamamız gerekiyor? Biz ne yaratıyoruz ki belli başlı olayları, insanları ve durumları kendimize çekiyoruz? Bize ne anlatmaya çalışıyor? Carl Gustav Jung “Dışa bakan rüya görür, içe bakan uyanır” der. Eğer her şey bizim projeksiyonumuzsa karşımızda gördüğümüz sahne bizim içimizin yansımasından başka bir şey değil. Aynı ruh ailesinde ve frekansta olduğunuz insanlarla birbirinizi besler ve yükseltirsiniz. Ancak, frekanları sizinle uyumlu olmayan insanlar ve olaylar ya kendiliğinden elenir yada sizi düşürür ki kendinizin farkına varın. Her ne olursa olsun ışığınız yükseltin ve ışığınıza sahip çıkın 🌟

Karşınıza Alaaddin’in Cini çıksa ve size “Dile benden ne dilersen?” diye sorsa biz yine gidip ev, araba, bir eş, çocuk sahibi olmayı hayal ederiz ama Tanrı olup boyutlar üstü yaratımımız olmasını hayal etmek bizi korkutuyor. Tanrı olmak düşüncesi, geçmişi bırakıp tüm mazeretleri bir kenara bırakıp tüm yaşam sorumluluğunu alan bir yetişkin olmak demek. Mevlana aslında “aradığın şey de seni arıyor” derken Tanrı’nın biz olduğumuz ve bundan şüphe duymayarak hareket ettiğimiz noktada gelecek yaratımlarımızı oluşturabileceğimizi söylüyor. Oysa, şüphe ve korku duyduğumuz her an bizi geçmişe tutsak eder ve bir adım daha ilerleyemeyiz. Gelecekte olmasını istediğimiz bir şeyi şüphe duymadan olmuş gibi yaşadığımızda beyin, geçmiş ve gelecek arasındaki farkı ayırt edemeyerek tüm bedeni bu yaratıma uyarlayarak hareket eder. Artık siz geleceğe uyarlandınız ve aradığınız şey sizi aramaya başlar ve sizi gelip bulur. Yeter ki Tanrı’ yı ayırıp koyduğumuz gökyüzünden alıp Tanrı’nın içinde olduğumuzu hatırlayalım. Tüm yaratımlarımızın sevgiden olması dileğiyle ❤️ IG: @kendinetani

Genelde empatlar çok travmatize olmuş çocuklar çünkü kendi iç sesinden önce başkalarının ne hissettiğini düşünebilme becerisi bir beceri değil travma göstergesi. Biz ile diğerleri arasındaki ayrımın çok belirsiz olduğu ve sınırların belirli olmadığı bir yerden başkalarını anlamaya çalışırız. Oysa, kendimizin ne hissettiği ve gerçek arzularımızı keşfetmek maden bulmak kadar zordur.

Bu hikaye mitoloji ve astrolojide Yaralı Şifacı/Chiron ile çok güzel anlatılır: Babası Kronos (Satürn) annesi ise su-göl-deniz perisi Philyra, yakalanmamak için her buluşmada at kılığına girerler bu koşulda gerçekleşen birlikteliklerinden yarı insan yarı at ve ölümsüz bir canlı doğar yani Chiron. Philyra Chiron’un kılığından utanır ve onu bir mağaraya terk eder.

Chiron ailesi tarafından dışlanmış evlilik dışı bir ilişkinin meyvesi olmuştur ve terk edilmiştir ve aynı zamanda görünüşü pekte hoş değildir. Tüm bunlar Chiron’ un doğuştan kırılıp yaralamasına üzülmesine neden olmuştur, çirkinliğini bilip bilgeliğini ön plana çıkarır. Yeteneklerini çocukken keşfeder; savaşçı, müzisyen, şifacı, öğretmen ve kahin olmuştur.

Aynı yerden ne kadar acı çekersek başkalarını da o kadar şifa verebiliriz. O kör noktayı fark edip iyileştirebilirsek ruhun kapısını ve bilgeliğe giden kapıyı açabiliriz. Asıl ihtiyacımız takıldığımız noktaları görüp şifayı kendimize de sunabilmek.