Her şey “21 yaşındaki haline ne tavsiye ederdin?” Sorusuna “kalbinin sesini dinle” cevabı ile başladı ve soru soruyu doğurdu… Yaptığımız tercihlerin kaçı gerçekten bize ait? Başkalarını memnun etmek için kendimizde nelerden vazgeçiyoruz? Gerçek arzularımız ne? Canımız neyi arzuluyor? Kendimizi yaşamayı ertelemek yerine yaşamaya başlarsak kimsenin hikayesini tamamlamak zorunda hissetmeyiz. Kendi arzularını gerçekleştirmek bencillik olarak kodlanmış olabilir. Ancak, kendini yaşama cesaretini gösteren ve mutlu olan bir insan dünyaya ilhamdan başka nasıl bir zarar verebilir? Hayatta tek bir rolümüz var kendimizi gerçekleştirmek ve mutlu etmek, başkalarını memnun etmek değil. Her gününü kendimiz olarak yaşadığımız bir hayat olsun. Sevgiyle kalın. IG: @kendinetani

Ölüm, bir çoğumuzun konuşmaktan, düşünmekten, dile getirmekten bile hoşlanmadığı bir olgu. Ancak, evrenin dualite ile çalıştığını düşündüğümüzde yaşamı deneyimlemek ve farkındalık ile yaşayabilmemiz için “ölüm” ü her gün hatırlamamız ve deneyimlememiz gerekiyor. Aslında bizi huzursuz eden bir çok olgunun altında ölüm korkumuz yatıyor. Oysa ki, her anımızın son olduğunu, hayatımızdaki kişi/lerin ne zaman hayatımızdan çıkacağını da bilmiyoruz. Ölüm gerçeğini hatırladığımızda ise her an, sonsuzluk kadar derin akmaya başlıyor ve şükran duygusu ile geçiyor. Yaşamın içinde var olan tek gerçek, sevgi ve ölümsüzlüğün tek kaynağı da bu. Yaşamı doyasıya deneyimleyebilmemiz için her gün ölmeyi göze almamız gerekiyor. Ölüm korkusu ile tutunduğumuz arzuları bıraktığımızda ise koşulsuz sevgiyi tecrübe etme şansımız var. Yaşamı ve sevgiyi her anınızda deneyimlediğiniz bir hayatınız olmasını dilerim. IG: @kendinetani

Nietzsche‘nin Benlik Döngüsü teorisine göre insan yaşamı sonsuza dek baştan sona aynı biçimde tekrar edecek belirli bir bütündür ve bu döngü 33 yılda bir tekrar eder. Aynı şey astrolojide de geçerlidir: 33 yıl sonra Güneş, doğduğunuz andaki aynı konuma geçer ve burada zaman bükülür ve döngü sahneler değişerek yeniden başlar. Peki zaman gerçekten lineer midir? Şu an yaşadığımız şey geçmişimiz mi yoksa geleceğimiz mi? Hangisini yaratıyoruz? Son dönem yaşadıklarımdan çıkarımlarımı paylaşmaya çalıştım. Sevgiyle kalın ❤️ IG: @kendinetani

Kendimizi ilişkilerimizde ( aile, romantik, iş, arkadaşlık…) nasıl tanımlıyoruz? Hep iyi, anlayışlı olan taraf olarak tanımlıyorsak başkalarının anlayışsızlıklarını suçlamak yerine kendimizle ilgili kırmızı bayrağı görme vakti gelmiş demektir. Gerçek duygularımızı, hatta en hoşnut olmadığımız öfke, kıskançlık, hayal kırıklığı gibi duygularımızı paylaşmaktan kendimizi geri tutuyorsak eğer bu şekilde sevilmeyeceğimiz yada ilişkinin kopacağı veya yeterince iyi olamayacağımız inancı olabilir. Oysa, bu kendine ihanet etmekle birlikte karşı tarafı tanıma ve gerçek bir güven ilişkisi yaşama şansımızı elimizden almaktan başka bir şeye hizmet etmiyor. Bizim çocuklukta geliştirmiş olduğumuz hayatta kalma aracı olan iyi kız/erkek çocuğu olmaktan çıkıp artık bir yetişkin olarak kendi duygularımıza sahip çıkmaya ve bunu paylaşmaya ihtiyacımız var. Gerçek özgürlük ve sevgi, başkaları ile kurduğumuz ilişkilerde her yönümüz ile kabul edilebildiğimizi hissettiğimiz teslimiyette gizli. IG: @kendinetani

İnsanoğlunun en çok korktuğu şey ölümden sonra yalnızlık. Oysa yalnızlığı giderme ihtiyacı kendimizi daha da kaybolmuş, içsel bağlarımızdan kopmuş hissettirebiliyor. Kendi iç sesimizi duymanın yegane yolu sessizlik ve kendimizle yapacağımız içsel konuşmalar. O zaman işte neden? sorusu yerine ne? sorusunu sormaya ve çıkış yolunu bulmaya başlıyoruz. Ruhumuzu duymaya başladığımızda yalnızlığın ne bir ihtiyaç ne de bir kaçış olduğunu anlamış olacağız. Sevgimle

Neden aynı gerçekliği yaratıp duruyoruz? Niçin hala aynı ilişkilere tutunup duruyoruz? Neden hep aynı şeyler gelip beni buluyor? Bizi çevreleyen bu sonsuz olasılıklar denizinde, nasıl oluyorda durmadan aynı gerçeklikleri yaratıyoruz?

Bunun asıl sebebi, inanç kalıplarımızı ve davranışlarımızı temelde oluşturan sözcükler. Söz büyüdür!

Oysa kullandığımız her söz, beynimize vermiş olduğumuz bir talimat ve kendi gerçekliğimizi yaratıyor. Alman Fizikçi Werner Heisenberg “Atomların veya temel parçacıkların kendileri gerçek değildir; Bir şeylerden veya gerçeklerden ziyade bir potansiyeller veya olasılıklar dünyasını oluştururlar.” Başka bir deyişle dünya, sonsuz bir olasılıklar denizi ve biz neyi yüklersek o gerçekliği yaratıyoruz. Japon Bilim Adamı Masaru Emoto yapmış olduğu su deneyinde sözcüklerin gücünü ortaya koymuş ve her gün suya söylenen sözcüklerin suyun yapısını değiştirdiğini kanıtlamıştır. Peki, kurmuş olduğumuz sözcüklerin %70’i sudan ibaret olan insan vücuduna nasıl bir etkisi olacağını siz hayal edin! Kendimizle ve başkaları ile olan ilişkimizde sevgiden hareket edelim ve kendimizle yaptığımız içsel konuşmaları fark edelim. Çünkü, söz büyüdür ve neyi yaratmak istiyorsak önce bunu söylem haline getirelim. Seviliyorsunuz ❤️ IG: @kendinetani

Hayatımızda hep aynı döngülerin gelip bizi bulduğunu, aynı paternleri tekrar ettiğimizi düşünüyor olabiliriz. Oysa ki, önümüze “sunulan” her zorluk bir sınav gibi sizin insan-i kamil olma yolunda iradenizi sorgulamak ve tamam mı? devam mı? diye sormak için var. Buna göre önüne ya yeni ve daha aşkın bir yaşam şekli gelecek yada geçmişin çamurundan tekrar çıkmaya çabaladığımız aynı yere döneceğiz. Yüksek İrade Yasası ile küçük benlik kavramından çıkıp “Eğer içimde şefkatli ve her şeyi bilen bir Öz bana şu anda yol gösteriyor olsaydı, bu durumda ne yapardım?” sorusunu sorarak yüksek benliğimizden hareket edip bu döngüyü kırabiliriz. IG: @kendinetani

Başkaları için gerekli olmayı ne zaman bırakacaksın? sorusu uzun süredir kafamı kurcalıyordu… Eğer, bu dünyanın sizi istemediği inancına bir şekilde çocukluk döneminde sahip olduysanız bunun aksini ispatlamak için hayatınız boyunca çaba gösterirsiniz*. Hizmet eden bir mesleğe sahipseniz (doktorluk, avukatlık, öğretmenlik… gibi) muhtemelen siz de bu duygudan muzdarip olabilirsiniz :) Ancak, kurduğunuz ilişkilerde sürekli olarak bir performans gösterme, başkalarının hayatını iyileştirme, karşındakine bir şey katma çabası veya motivasyonu içerisinde isek veya almayı bilmediğimizden yakınıyorsak üçüncü kişiler üzerinden kendimizi beslemeye çalışıyor ve istenmeye layık olduğumuzu kanıtlamaya çalışıyor olabiliriz. Oysa ki ihtiyaç üzerinden kurulan her ilişki, ihtiyaç bittiğinde bitmeye mahkumdur. Siz, olma halinizle bu dünya için gerekli ve yeterlisiniz. Bal arısının, bal üretmek için çaba göstermediği gibi sadece olma hali ile ihtiyacı olanları zaten beslediği gibi. Şu soruyu bu dönem kendimize soralım: başkalarının ihtiyaçları yerine kendimde karşılanmayı bekleyen ihtiyaçlarım neler? Hepinize şifa getirsin… * Kayıtta bahsettiğim Gabor Mate röportajına buradan erişebilirsiniz: Sema Demirkan- Ne zaman yeterli oluruz?

Öz benlik arayışımızda sonradan edindiğimiz kimlikleri bırakmak nispeten daha kolay... Peki ya geçmişte inandığımız “benlik” algımızı bırakmak? İşte o hikaye, o kadar derinimize işleyip kemikleşmiş oluyor ki bugünkü yaratımlarımızın ve gerçek potansiyelimizi gerçekleştirmemizi sabote edebiliyoruz. Çünkü, onsuz nasıl yaşayacağımızı bilemiyoruz çoğu zaman. Bu nedenle hep aynı yere gitme isteği duyuyoruz kendi içimizde. Halbu ki biz hayatın bilgeliğine ve sonsuz olasılıklarına açsak kendimizi yanan ormanlar gibi yeniden yeşereceğiz. Yokluğa odaklanmak yerine hayattan talep etmeyi ve kendimizi gerçekleştirmek için neyin mümkün olduğuna odaklandığımızda zaten geçmişin değil ama kendi gerçek hikayelerimizi yazmaya başlayacağız. Sevgimle IG: @kendinetani

Artık yeterince dramaya doyduysak aslında yaşadığımız trajedinin ilahi bir komedyadan başka bir şey olmadığını anlama vaktimiz geldi demektir. Çoğu zaman güçlü dramalar, güçlü hikayeler ve güçlü benlikler yaratıyor ve biz benlik algımız için bu trajediye son vermek istemiyoruz. Bu tiyatro sahnesinde kendi yaşam sahnemizin senaristi ve yönetmeni olabilir miyiz? Aynı oyunu eğer bir başkasının hikayesi olsaydı ona ne tavsiye eder yada o oyunu nasıl baştan yazardık? Ben-merkezcilikten çıkıp kendimizi dışarıdan bir gözle, en aşkın versiyonumuzla bakabilirsek kendi yaşantımızın yegane yaratıcısı olabiliriz.

İnsan oğlunun en büyük hatası Tanrıyı kendinden ayırıp gök yüzüne koyması ile başladı ve kendi içsel tanrımızı unutur hale geldik. Bu ayrışma dualiteyi yaratırken zıtlığın bizi aslında Bire götürmek için hizmet ettiğini anlamamız gerekiyor. Bizim bugün bir seçme hakkımız var. Neyi görüp neyi algılayıp neyi seçebileceğimize karar verme becerimiz var. Sürekli aynı döngüde kendimizi buluyorsak bu sefer başka bir yolu seçme vakti gelmiş, hiç denenmiş yoldan gitmeniz gerekiyor demektir. Unutmayın doğru yanıtlar doğru sorular sorulduğunda gelir. En doğru cevabı bulup kendi yaratımınızı yaşayabilmeniz dileğiyle. IG: @kendinetani