وَلْتَكُن مِّنكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ   وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ    وَأُوْلَئِكَ هُمُ 

الْمُفْلِحُونَ ﴿١٠٤﴾

“Sizden, hayra çağıran, iyiliği emreden ve kötülükten men eden bir topluluk bulunsun. İşte kurtuluşa erenler onlardır." (Ali imran 104)

“Sonra âlimler, emr-i ma'ruf ve nehy-i münkerin her ne kadar bütün ümmet-i Muhammed'e vacib ise de, ümmet içinde bunu yerine getiren bir kısım bulunduğu zaman, bu mükellefiyetin diğerlerinden düşeceğini belirtmişlerdir. Bunun bir benzeri de Cenâb-ı Allah'ın, "Gerek hafif, gerek ağırlıklı olarak elbirlik (savaşa) çıkın" (Tevbe, 41) âyeti ile "Eğer elbirlik çıkmazsanız, (Allah) sizi pek acıklı bir azaba duçar eder" rrevt», 39) âyetidir. Buna göre, buradaki emirler umumidir. Sonra bu işe yetecek bir grup mevcut olduğu zaman, bu mükellefiyet diğer mü'minlerden düşer.

2- Bu mükellefiyet, din âlimleri içindir. Bunun böyle olduğuna şu iki şey delâlet eder:

Birincisi: Bu âyet, üç emri ihtiva etmektedir: Hayra davet, iyiliği emretme ve kötülükten sakındırma.. Hayra davetin, hayrın, ma'rufun ve münkerin ne olduğunu bilme şartına bağlı olduğu herkesçe malumdur. Çünkü cahil kişi, çoğu kez insanları bâtıla davet eder, münkeri emrederken, ma'ruf (iyi) olanı yasaklar. Yine çoğu kez o, kendi mezhebindeki hükmü bilir ama başkasının mezhebindeki hükmü bilmez. Böylece de başkasını, mezhebinde münker olmayan şeyden yasaklamış olur. Yine cahil bazan yumuşak davranması gereken yerde sert, sert davranması gereken yerde yumuşak olur ve bazan günahta devamını artıracak kimselere nehy-i münker yapar. Böylece bu mükellefiyetin din âlimleri için olduğu kesinleşir. Âlimlerin, ümmetin bir kısmını teşki ettiklerinde şüphe yoktur. Bunun bir benzeri de 'O (mü'minlerin) her kısmından, din hususunda iyice ilim sahibi olmaları için bir takımın bulunması gerekmez miydi?" (Tevbe 122) âyetidir.

Bu âyet, şu üç mükellefiyeti ihtiva eder; hayra davet, ma'rufu (iyiyi) emretme ve münkeri (kötüyü) nehyetme... Bu üç şeyin, aralarında olan atıf vâvlarından ötürü, birbirlerinden farklı şeyler olması gerekir. Binâenaleyh biz şöyle deriz: Hayra davetin en faziletlisi, Allah'ın zâtını ve sıfatlarını bildirip O'nun mümkin varlıklara benzemekten münezzeh olduğuna inanmaya davettir. Biz, Hakk'a davetin, işte bu mânaya geldiğini söylüyoruz. Çünkü Cenâb-ı Allah, "Rabb'İnin yoluna hikmet ile davet et..." (Naw, 125) ve "De ki: "İşte bu benim yolumdur. Ben ve bana tâbi olanlar, Allah'a bir basiret (ilim) üzere davet ediyoruz. (Körü körüne değil...)" (Yusut, 108) buyurmuştur.

إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا  تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلَائِكَةُ أَلَّا تَخَافُوا وَلَا تَحْزَنُوا    وَأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ 

الَّتِي كُنتُمْ تُوعَدُونَ ﴿٣٠﴾

“Şüphesiz “Rabbimiz Allah’tır” deyip de, sonra dosdoğru olanlar var ya, onların üzerine akın akın melekler iner ve derler ki: 

“Korkmayın, üzülmeyin, size (dünyada iken) 

va’dedilmekte olan cennetle sevinin!” (Fussilet 30)

نَحْنُ أَوْلِيَاؤُكُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ 

وَلَكُمْ فِيهَا مَا تَشْتَهِي أَنفُسُكُمْ    وَلَكُمْ فِيهَا مَا تَدَّعُونَ ﴿٣١﴾

نُزُلًا مِّنْ غَفُورٍ رَّحِيمٍ ﴿٣٢﴾

“Biz dünya hayatında da âhirette de sizin dostlarınızız. Çok bağışlayan ve çok merhametli olan Allah’tan bir ağırlama olarak, orada canlarınızın çektiği her şey var, istediğiniz her şey orada sizin için var.” (Fussilet 31-32)

2) İbn Abbas (r.a), bir rivayetinde, bu ayetin Hz. Ebû Bekir (r.a) hakkında nazil olduğunu; çünkü onun, belâ ve sıkıntıların en şiddetlisine düştüğü halde, dininden asla ve kafa zerrece dönmediğini, tavrını hiç değiştirmediğini söylemiştir. O halde, Hz. Ebû Bekir, "Rabbimiz Allah’dır" deyip, hiçbir sebepten ötürü değişmeden, bu yolda, bu sözde dosdoğru kalan zat olmuş olur. Ben diyorum ki: Bu hususta şu izahlar da yapılabilir: Bu âlemin bir ilahı olduğunu inkâr eden kimse için, geriye şöyle birtakım işler kalır:

1) Allah Teâlâ'mn sıfatlarını nefy (red) hususunda, "ta'tîl"e, yani Cenâb-ı Hakk'ın hiç sıfatı olmadığını söyleyecek kadar ileri gitmemesi ve yine Allah'a sıfatlar vermede de "teşbîh"e (mahlûkata benzetmeye) varıp dayanacak kadar ileri gitmemesi, aksine "teşbîh" ile "ta'tîl" arasında dosdoğru bir itidal çizgisi üzerinde kalmasıdır. Yine bu kişinin, "cebr" ile "kader" arasında, mu'tedil (doğru-orta) bir çizgi üzerinde kalması gerekir. Ümit ve ümitsizlik arasında dosdoğru bir çizgi üzerinde, orta bir yolda olması gerekir ki, "Gerçekten "Rabbimiz Allah'dır" deyip de sonra dosdoğru olanlar.," ayetinden kastedilen de budur.

Selefiler de, Mealistler de, Şii'ler de kendileri dışındaki bütün ümmeti tekfir ederler! 

Temelde üçünün de kanseri aynıdır: Enâniyet = Benlik...

Yamuk bir sopayı düzeltebilmek için sadece düz tutmak yetmez; tersine bükmelisin ki sopa düzleşsin.

Bid'at fırkaların var olduğunu söyleyip her şeyi oluruna bırakamayız bunun gibi de... 

Delillerle, reddiyelerle üstlerine gitmeli ve bu yamukları da tersine bükmeliyiz aynı zamanda...

Son Mezhepsiz Bükücü

2) İkinci görüşe gelince ki bu, ayetteki "istikâmet", amel-i salihte bulunma manasına almamızdır, bu sahabe ve tabiinden pek çok kimsenin görüşüdür. Onlar bu görüşün daha evlâ olduğunu söylemişlerdir. Çünkü böylece ayetteki, "Gerçekten, "Rabbimiz Allah'dır" deyip de" ifadesi, söz ve inanç bakımından istikâmeti, "sonra dosdoğru olanlar" ifadesi de, sâlih amelleri içine alır.

Bu ayet, son nefeste meleklerin yardımına bir delildir.

Daha sonra Cenâb-ı Hak, "Onların üzerine... melekler inerler" buyurmuştur. Bunun, ölürken olacağı ileri sürülmüştür. Yine bunun şu üç yerde, ölürken, kabirde ve diriliş esnasında Kıyamete kadarki zamanda olacağı da söylenmiştir. 

Bil ki bu söz mü'minin, ölürken, kabirde ve diriliş esnasında, birtakım korkunç ve dehşetli hallerden dolayı korku duymayacağına, aksine kalbi emîn ve gönlü yatışmış olacağına delâlet eder. Çünkü ayetteki, "Korkmayın, tasalanmayın" ifadesi, kesinlikle hiçbir korku ve tasanın olmayacağını ifade eder.

وَأَنَّ هَذَا صِرَاطِي مُسْتَقِيمًا فَاتَّبِعُوهُ   

وَلاَ تَتَّبِعُواْ السُّبُلَ فَتَفَرَّقَ بِكُمْ عَن سَبِيلِهِ 

ذَلِكُمْ وَصَّاكُم بِهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ ﴿١٥٣﴾

"Şüphesiz bu, benim dosdoğru yolumdur. Buna uyun. 

(Başka) yollara uymayın. Zira o yollar sizi Allah'ın yolundan ayırır. 

İşte sakınmanız için Allah size bunları emretti." (En'am 153)

Resulullah aleyhisselam, bu ayeti okuduktan sonra yere bir çizgi çekti ve yanına paralel küçük çizgiler çizdi. Uzun çizgi kendi ve sahabesinin yolu; Yan çizgiler sapık fırkaların yollarıdır.

Kulun Rabbinden dosdoğru yola iletilmeyi istemesi her türlü zorunlu ihtiyacın da üstündedir. Bundan dolayı Yüce Allah namazda her bir rek’atte Fatiha’yı okumayı teşri’ buyurmuştur. Bu Fatiha’nın okunması, bu husustaki ilim adamlarının farklı görüşlerine göre ya farz ya da vacib’tir. Buna sebep kulun bu çok değerli, en üstün ve en şerefli ihtiyacı kapsayan böyle bir duaya muhtaç oluşudur. Yüce Allah bize: "Bizi dosdoğru yola ilet. Kendilerine nimet verdiklerinin yoluna, gazaba uğramışlarınkine de, sapıklarınkine de değil" diye dua etmeyi emretmiştir. 

Allah Rasülü (sallallâhü aleyhi ve sellem) Efendimiz şöyle buyurmuştur:

“Ümmetim yetmiş üç fırkaya ayrılacak; birisi hariç diğer hepsi Cehennem’de olacak”

Oradakiler, hayretle: “O kurtulacak grup hangisidir Ya Rasülallah” diye sordular,

Efendimiz (sallallâhü aleyhi ve sellem): “Benim ve Ashabımın yolunda olanlar” buyurdu.

Bu kurtulan fırkaya “Fırka-i Naciye” denir. Bu fırkanın bir diğer ismi “Ehl-i Sünnet ve’l-Cemaat” fırkasıdır. Rasulullah Efendimiz (sallallâhü aleyhi ve sellem) inanç, ibadet, ahlak ve yaşantı olarak kurtuluşun cemaate tabi olmakta ve İslam’ı cemaat halinde yaşamakta bulunduğunu belirtmiştir. 

Çocuk doktora gider ve parmağımı karnıma göğsüme ve boğazıma bastırınca daha çok acıyor der…

Ehli Sünnet vel Cemaat İslam'ın yekün ifadesidir, bir mezhebin meşrebin adı değildir.!

Çıplak ayağa meshediyorsa, Şii’dir;

İnce çorabın üzerine meshediyorsa, Vehhabi’dir;

Ayakkabının üzerine meshediyorsa, Mealci’dir.  

Mestin üzerine meshediyorsa, Ehli Sünnet’tir.

 İmam-ı Rabbânî hazretleri, 400 yıl önce, (İmanıma saldıranlardan söğüt yaprağı gibi titriyorum) buyuruyor. Yani daha o zaman, iman hırsızları, iman düşmanları o kadar çoğalmış ki, böyle büyük bir zat, elinden imanı gidecek diye korkuyor.

وَمَا أَمْرُنَا إِلَّا وَاحِدَةٌ   كَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ ﴿٥٠﴾

“Emrimiz ancak bir tek emirdir. Göz kırpması gibidir. (Anında gerçekleşir.)” (Kamer 50)

Bu, "Bizim işimiz, bir emirden ibarettir" manasmdadır. Bu bir kelime de, Allah Teâlâ'nın yaratmak istediği şeye "kün" (ol) demesidir. Meşhur ve açık olan mana budur. Bu izaha göre, Allah Teâlâ, bir şeyi yaratmak istediğinde ona, "ol" der. Binâenaleyh burada bir değil iki şey ortaya çıkar:

a) İrade etmek (istemek). b) Demek... Binâenaleyh irâde, "kader"dir; demek de "kazâ"dır. Ayetteki "vâhidetün" (bir şey) ile ilgili olarak şu iki izah yapılabilir:

1) Bu, emrinin geçerli olduğuna bir işaret olsun diye, sözünü tekrar etmeye hacet kalmayışının bir izahıdır.

2) Durumun (her ne olursa olsun, O'nun için) farklılık arzetmeyişinin beyâniyesidir.

Binâenaleyh o büyük Arş'ı yaratırken olan durumu, tıpkı en küçük karıncayı yaratırkenki durumu gibidir. O halde Cenâb-ı Hakk'ın durumu, her şey karşısında aynıdır.

Ayetteki "bir göz kırpması gibi" ifadesi, O'nun emrinin değil, olayın meydana gelişin buna benzetildiğini anlatır. Buna göre, Hak Teâlâ sanki, "Bizim emrimiz tekdir (bir keredir). Binâenaleyh bu emirle emrolunan şey, bir göz kırpması gibi hızlıca oluverir" demektedir. Çünkü eğer bu benzetme, Hak Teâlâ'nın "emri" ile ilgili olsaydı, bu, Allah'a yakışan bir övgü sıfatı olmazdı. Çünkü "kün" (ol) kelimesi de, tıpkı bir göz açıp-kapama süresinde söyleniverilen bir sözdür.

4) Yaratılan şeyler, birbirine mukabil olan iki ya da üç sıfattan hali olmazlar. Bunun misali şudur: Maddenin, yaratılmasından sonra, mutlaka bir mekânda olması gerekir. Ve onun, mutlaka ya hareket halinde, ya da hareketsiz olması gerekir. O halde maddenin, ilk önce yaratılması (îcâd) O'nun "halk" etmesi; maddenin üzerinde görülen şeyler ise O'nun "emr"i iledir. Bunun delili, "Şüphesiz ki Rabbiniz, gökleri ve yeri altı günde yaratandır. Hepsi de emrine râm olarak (...)"(Araf, 54) ayetidir.

Böylece Cenâb-ı Hak, maddeyi yarattıktan sonra, onun için söz konusu olan hareket, sükûn vs. şeylerin kendi "emr"i ile olduğunu belirtmiştir. Yine bunun böyle olduğunun delili, Hz. Peygamber (s.a.s)'in "Allah Teâlâ'nın yarattığı ilk şey, akıldır. (Onu yarattı da), ona, "gel" dedi, o da geldi. Daha sonra da ona, "git" dedi, o da gitti" hadisidir. Böylece "yaratma" işi, hakikatte (maddede), "emr" işi ise, "arâz"da, sıfatlarda kullanılmış oldu. Cenâbı Hak, "Allah, gökleri ve yeri ve bunların arasında olan şeyleri altı günde yaratan ... "(Secde, 4) demiş, daha sonra da, "Gökten yere kadar her işi O yönetir, sonra, sizin sayageldiğinizce bir sene miktarında olan bir günde yine O'na yükselir" (Secde. 5)

8) İcâd, "halk" (yaratma); yok etme ise, "emr"dir. Yani, Allah Teâlâ, o çetin, zorba meleklerine, "Helak edin" veya "şöyle yapın..." dedi mi, onlar, Allah'ın kendilerine emrettiği hususta O'na isyan etmezler, emrine uyma işini yeniden emir vermesine bağlamazlar. Dolayısıyla O'nun ilk emrini müteakiben, adem ve helak olmak gelir.

اذْهَبُواْ بِقَمِيصِي هَذَا   فَأَلْقُوهُ عَلَى وَجْهِ أَبِي   يَأْتِ بَصِيرًا وَأْتُونِي بِأَهْلِكُمْ أَجْمَعِينَ ﴿٩٣

“Bu gömleğimi götürün de babamın yüzüne koyun ki, gözleri açılsın ve bütün ailenizi bana getirin” dedi.” (Yusuf 93)

وَلَمَّا فَصَلَتِ الْعِيرُ   قَالَ أَبُوهُمْ إِنِّي لَأَجِدُ رِيحَ يُوسُفَ      لَوْلاَ أَن تُفَنِّدُونِ ﴿٩٤

“Kervan (Mısır’dan) ayrılınca babaları, “Bana bunak demezseniz, şüphesiz ben Yûsuf’un kokusunu alıyorum” dedi.” (Yusuf 94)

“Onlar da, “Allah’a yemin ederiz ki sen hâlâ eski şaşkınlığındasın” dediler.” (Yusuf 95)

“Müjdeci gelip gömleği Yakub’un yüzüne koyunca gözleri açılıverdi. 

Yakub, “Ben size, Allah tarafından, sizin bilemeyeceğiniz şeyleri bilirim demedim mi?” dedi.” (Yusuf 96)

“Yusuf (a.s) sonra şöyle dedi: "Şu benim gömleğimi götürün de, onu babamın yüzüne koyun. İyice görür bir hale gelir," Müfessirler şöyle demiştir: Yusuf (a.s) kendisini onlara tanıtınca, onlara Sabasını sordu. Onlar bunun üzerine, gözlerini kaybettiğini söylediler. O da, bundan dolayı onlara gömleğini verdi. Muhakkik ulemâ ise şöyle demiştir: Yusuf (a.s) o gömleğin babasının yüzüne konulmasının, onun görmesini sağlayacağını, Allah'dan açık bir vahiy ile bilebilmiştir. Eğer bu hususta bir vahiy olmasaydı, o bunu bilemezdi. Zira akıl, bunun böyle olacağını bilemez.

Kelbî, "Onun ailesi yetmiş kişi kadardı" demiştir. Mesrûk da şöyle demiştir: "Yusuf (a.s.)'un kavmi kadın-erkek yetmiş üçkişi olarak Mısır'a girmişlerdir." Rivayet olunduğuna göre, mektubu Yahûdâ götürmüş ve: "Kana bulanmış gömleği götürüp, onu (babamı) ben hüzünlendirmiştim. Onu ben hüzünlendirdiğim gibi, ben sevindireceğim" demiştir. Denildiğine göre Yahûdâ bu mektubu, Mısır'dan Ken'an Diyarına kadar olan seksen fersahlık mesafede, yalın ayak ve başı açık olarak götürdü.”

“Vahidî, senedli olarak, Enes b. Malİk'den Hz. Peygamber (s.a.s)'in şöyle dediğini rivayet etmiştir: "Yûsuf'un, "Şu benim gömleğimi götürün ve onu babamın yüzüne koyun, iman) iyice görür bir hale gelir" (Yusuf, 93) ifadesine gelince, zâlim Nemrud da, Hz. İbrahim'i ateşe attığı zaman, elinde cennetten alınma bir gömlek ve bir yaygı olduğu halde Cebrail (a.s) İbrahim (a.s)'in yanına geldi. O gömleği İbrahim'e giydirdi ve o yaygının üzerine oturtup, yanına oturup konuşmaya başladı. Daha sonra İbrahim bu gömleği İshâk (a.s)'a, o da Ya'kûb'a, Ya'kûb da Yusuf'a giydirdi. Ya'kûb a.s onu, gümüşten bir mahfazaya koyarak, Yusuf'un boynuna (bir muska gibi) astı. Yusuf (a.s) kuyuya atıldığı zaman, işte bu gömlek (parçası), Yusuf'un boynunda idi. şîe Yusuf (a.s.)'un "Şu benim gömleğimi götürün" sözü bu manayadır." Bu meselenin izahı, şöyle denilmesidir: Allah Teâlâ bu kokuyu, Ya'kûb'a, mucizevî bir yol ile ulaştırmıştır. Çünkü böylesi uzak bir mesafeden, bunun ona ulaşması, adetin (alışılmışın) hilâfına birşeydir. Binâenaleyh bu, bir mucize otur. O ikisinden birisinin mucizesi olması gerekir. Doğruya en yakın olan, Ya'kûb'un ondan haber verip, oğullarının da onu bu sözleri ile yakışık almayan bir şekilde nitelendirmeleri sebebiyle Ya'kûb (a.s)'a has bir mucize olmasıdır. Böylece durumun, zikredildiği gibi olduğu ve bunun, Hz. Ya'kûb'un bir mucizesi olarak meydana geldiği ortaya çıkmıştır.

Rivayet edildiğine göre o, müjdeyi getirene Yusuf'un nasıl olduğunu sormuş, o da: "Yusuf, Mısır hükümdarıdır" demiş. Bunun üzerine Hz. Ya'kûb (a.s): "Hükümdar olmasını ne yapayım? Sen, yanından ayrıldığın zaman, hangi din üzere olduğunu söyle?" deyince, müjdeci: "İslâm dini üzere idi" cevabını verir. Hz. Ya'kûb da, "İşte şimdi nimet tamamlandı" der.” Fahreddini Razi Tefsir

وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لاَ تَكُونَ فِتْنَةٌ    وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلّه  

فَإِنِ انتَهَوْاْ فَإِنَّ اللّهَ بِمَا يَعْمَلُونَ بَصِيرٌ ﴿٣٩﴾

“Baskı ve şiddet kalmayıncaya ve din tamamen Allah’ın oluncaya kadar onlarla savaşın. 

Eğer (küfürden) vazgeçerlerse, şüphesiz ki Allah onların yaptıklarını hakkıyla görendir.” (Enfal 39)

“Bil ki Allah Teâlâ, o kâfirlerin, küfürlerinden vazgeçmeleri halinde bağışlanacaklarını; inkârlarında ısrar etmeleri halinde ise, Allah'ın geçmiş ümmetlere uyguladığı tutum ile tehdid edilmiş olduklarını beyân buyurunca; bunun peşinden, küfürlerinde ısrar etmeleri halinde, müslümanlara onlarla savaşmayı emrederek: Yeryüzünde bir fitne kalmayıncaya... kadar onlarla savaşın" buyurmuştur. Urve b. Zübeyr şöyle der: "Mü'minler, İslam davetinin başlangıcında, Allah'ın dininden vazgeçirilmeye çalışılıyorlardı. Bundan dolayı bazı müslümanlar, dinden vazgeçmişlerdi. Bu sebeble Hz. Peygamber (s.a.s.) müslümanlara, Habeşistan'a hicret etmelerini emretmişti.

İkinci bir fitne de şu idi: Hz. Peygamber (s.a.s.), ensâr ile Akabe bt'at'ını yapınca Kureyşliler, Mekke'deki mü'minleri dînlerinden vazgeçirme hususunda müşavere ettiler ve mü'minlere alabildiğine meşakkat çektirdiler. İşte ayetteki fitneden maksad budur. Bunun üzerine Cenâb-ı Hak, müslümanlara, bu fitne ortadan kalkıncaya kadar onlarla savaşmayı emretti.

Bu hususta diğer bir izah da şöyledir: "İnsanların, dinlerini sevmeleri, canlarını sevmelerinden daha kuvvetlidir. Binâenaleyh kâfir devamlı bir şekilde, elinden gelen bütün gayreti ile, mü'minlere eziyet etme, onların kalblerine şüphe atma ve onları çeşitli mihnetlerle meşakkatlere düşürme hususunda çaba sarfederlerdi. Savaş başlayınca, küfür ve onların meşakkatleri sona erdi, İslam kurtuldu ve o fitneler tamamen yok oldu," Kâdi şöyle demiştir: "Allah Teâla önce mü'minlere, o kâfirlerle sreetmiştir. Daha sonra da, hangi sebebten dolayı onlarla savaşmayı farz kaldığını, "Yeryüzünde bir fitne kalmaymcaya ve din tamamıyla Allah'ın oluncaya, Allah'ın dini diğer dinlerden iyice ayrılıp üstün gelinceye kadar" buyurarak beyan etmiştir. Bu maksat ancak, küfür tamamen zail olduğu zaman gerçekleşir. Bunu iyice kavradığın zaman biz deriz ki; "Ayetteki, "Onlarla savaşın" emri ile murad edilen, ya bu mananın mevcud olmasından ötürüdür, yahut da bu manayı gerçekleştirmek içindir. Şu halde, eğer ayet ile birincisi kasdedilmiş ise, bu neticenin savaş ile elde edilmesi gerekir. Binâenaleyh, "Din tamamıyla Allah'ın oluncaya kadar..." ifadesi ile, bu hususun Mekke ve havalisinde gerçekleşmesi murad edilmiştir. Çünkü maksad orada tahakkuk etmiştir. Zira, Hz. Peygamber (s.a.s.) de, "Arap Yarımadasında iki din birden bulunamaz" buyurmuştur. Bunun, bütün beldelerde olması manasına hamledilmesi mümkün değildir. Zira, eğer bu mana kasdedilmiş olsaydı, Allah savaşı emrettiği hatde, oralarda küfür devam edemezdi, ama ayetten ikinci mana murad edilir ise, "dinin tamamının Allah'ın olması için" manası murad edilir ise, o zaman bunu, bütün âlemden küfrü silme manasına hamletmek imkânsız değildir. Zira insanın her maksadı tahakkuk etmez. Dolayısıyla neticede ister tahakkuk etsin ister etmesin, bu maksadı gerçekleştirmek için bu savaş emredilmiştir.” Fahreddini Razi

Enes radıyallahu anh’den rivayet edildiğine göre, Nebî sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

“Müşriklere karşı mallarınızla, canlarınızla ve dillerinizle cihad ediniz.” (Ebû Dâvûd, Cihâd 18. Ayrıca bk. Nesâî, Cihâd 2, 48)

Osmanlı neden yıkıldı? / 06.02.2018 / Kerem Önder

وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ﴿١﴾  وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ﴿٢﴾

“Andolsun (kâfirlerin ruhlarını) şiddetle çekip çıkaranlara,”

“Andolsun (mü’minlerin ruhlarını) kolaylıkla alanlara.” (Nâziât 1-2)

1. Nâziat: Birinci İhtimale göre, alimler bu ayetler hususunda şu izahları yapmışlardır: 

1) Bütûn bunlar, meleklerle ilgili sıfatlardır. Binâenaleyh, Cenâb-ı Hakk'ın, ayeti ile, insanoğlunun canını çekip alan melekler kastedilmiştir. Binâenaleyh, melekler, kafirlerin canlarını alırken, onu, çok şiddetli biçimde çekip alırlar. Bu manada maddesi, Arapların, deyimlerinden alınmıştır. Çünkü Arapça'da, okun yayı demir kısmına dayanıncaya kadar çekildiğine,  ifadesi kullanılır. Buna göre ayetin takdiri, şeklinde olur. Arapça'da, gark ve ığrâk maddeleri aynı manadadır.

2. Naşitat ayetine gelince, "en-neşt" çekmek demektir. Nitekim Arapça'da, "Kovayı kuyudan (suyu dökülmesin diye), yavaş yavaş çektiğinde, denilir. Bu ifade ile de, mü'minlerin ruhunu çekip alan, kabzeden melekler kastedilmiştir. Biz "en-nez" ile "en-neşt" arasındaki farktan dolayı, bu ifadeyi mü'minlere; birinci ifadeyi de kafirlere tahsis ettik. O halde bu demektir ki en-nez, sert bir biçimde çekmek; en-nest ise, yumuşaklık ve yavaşça çekip almak demektir. Binâenaleyh bu demektir ki, mü'minlerin ruhlarını, tıpkı, kovanın kuyudan (suyu dökülmesin diye) yavaşça çekilmesi gibi, çekip alırlar. Netice-i kelâm, Cenâb-ı Hak, ifadeleriyle, ölüm meleğine ve onun yardımcılarına yemin etmiştir. Ancak ne var ki, birincisi, kafirlerin canlarının nasıl alındığına; ikincisi de, mü'minlerin ruhlarının nasıl kabzedildiğine bir işarettir.” İmam Razi

1. Andolsun ruhları şiddetle çekip çıkaranlara.

1. Bu mübârek âyetler, kıyametin ehemmiyetine ve her hâlde meydana geleceğine işaret için Cenab-ı Hak'kın çeşitli kudret eserlerine yemîn ettiğini gösteriyor. O kıyamet gününde kalplerin ne kadar mustarip bir hâlde bulunacağını haber veriyor. Kıyameti inkâr edenleri red için haşr ve neşrin bir ses ile meydana geleceğini ihtar buyurmaktadır. Şöyle ki: (Andolsun) Kâfirlerin ruhlarını (şiddetle çekip çıkaranlara) yâni: Ölüm meleklerine, veyâhut muayyen bir nizam üzere sür'atle yürüyen, mevkilerine kavuşmak isteyen gök cisimlerine andolsun.

"Nâziat" çekip alanlar veya cereyan edenler mânâsınadır. "Gark" de suya daldırmak, kabı doldurmak, yürüyüşte sürat göstermek demektir. Buradaki Nâziattan maksat, Allah bilir ya meleklerdir, veya ay, güneş gibi gök cisimleridir ki, bunların vazîfelerini süratle yerine getirdiklerine işaret buyurulmuştur.

2. Ve kolaylıkla çıkarıp alanlara.

2. (Ve) Mü'mînlerin ruhlarını (kolaylıkla çıkarıp alanlara) bu vazifeyi yumuşaklıkla, kolaylıkla yapan meleklere de andolsun. Yâhut burçtan, burca süratle yürüyen, güneş gibi, ay gibi gök cisimlerine de andolsun. "Naşitat" melekler veya yıldızlar gibi bir yerden diğer bir yere varan şeyler demektir. "Neşt" de bir yerden bir yere gitmek, bağlamak, çözmek, suya daldırmak ve çekip çıkarmak mânâsınadır.” Ömer Nasuhi Bilmen

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَطِيعُواْ اللّهَ وَأَطِيعُواْ الرَّسُولَ وَأُوْلِي الأَمْرِ مِنكُمْ

“Ey iman edenler! Allah’a itaat edin. Peygamber’e itaat edin ve sizden olan ulu’l-emre (idarecilere) de…” (Nisâ 59)

* "Her başarılı erkeğin arkasında bir kadın vardır" diye bir söz var hani. 

Aslı, "Her başarılı idarecinin arkasında bir alim vardır" sözünden gelmedir...

Osman Gazi’nin ardında Şeyh Edebali; 

Yıldırım Bayezid’in ardında Emir Buhari; 

Yavuz Selim'in ardında Şeyhülislam İbni Kemal; 

Kanuni Sultan Süleyman'ın ardında Ebussuud Efendi; 

Fatih Sultan Muhammed hanın ardında da Akşemseddin hazretleri var idi..

Sultan Mehmed, Şeyhi Akşemseddin’e tâbi olmayıp ilahiyat okusaydı, İstanbul’un fethi hadisine hiç inanmayacak ve dolayısıyla fetih çilelerini çekmek zorunda da kalmayacaktı! 

Lakin ceddimiz, zor olan yolu tercih ederek, sahabiler gibi bir hadisi şerif uğruna tonla çileye katlandı ve sonucunu da aldı:

Sonsuza kadar 'Hayırlı Kumandan...'

(Öncülerimizin hepsine selam olsun)

47. Mektup 

Bu mektûb, yine nakîb ya’nî diyânet işleri reîsi, seyyid şeyh Ferîde gönderilmişdir. Geçen senelerdeki kâfirlerin azgınlığından şikâyet etmekde, müslimânların, dîne hürriyyet veren hükûmete düâ etmesi lâzım olduğunu bildirmekdedir: 

Allahü teâlâ sizi, iyilerin iyisi olan atalarınızın yolunda bulundursun ve onların önce, en üstününe “aleyhissalâtü vesselâm”, sonra geridekilerin hepsine, düâlarımızı ve selâmlarımızı erişdirsin! 

İslâm âlimi, milletin yanında, bedendeki kalb gibidir. Kalb, temiz, iyi olunca, beden iyi işler yapar. Kalb bozuk olunca bütün uzvlar, hep kötü iş yapar. Bunun gibi, âlimler iyi ise, millet de iyi olur. İleriye gider. Onlar, bozuk olursa, millet de bozulur. Felâkete gider. Ekber Şâhın hükûmeti zemânında, müslimânların başına ne sıkıntılar, ne felâketler gelmişdi, hepimiz biliyoruz. Bin yıl önce, müslimânlar kendi dinlerinde olacak, kâfirler de kendi yollarında kalacakdı. Nitekim, Kâfirûn sûresi, bu hâli haber vermekdedir. Bundan birkaç sene önce ise, din düşmanları, müslimânların önünde, dinsizliklerini açıkca yapıyor, bu mubârek islâm memleketinde ya’nî Hindistânda, müslimânlar, ahkâm-ı islâmiyyeyi yapamıyorlardı. Yerlerin, göklerin, her çeşid enerjinin sâhibi olan, Allahü teâlânın sevgilisi, Muhammed aleyhisselâma inananların, onun ışıklı yolunda ilerliyenlerin aşağılanması, hırpalanması, ona inanmıyanların, ona düşman olanların el üstünde tutulması, beğenilmesi, ne kadar acı ve korkunç bir alçaklık idi. Müslimânlar, yaralı kalbleri ile, sabr ediyorlardı. İslâm düşmanları [yazıları ile, kalemleri ile, sözleri ile, mevkı’ kuvveti ile ve her vâsıta ile], alay ederek, taşkınca, azgınca saldırarak, yaralara tuz serpiyordu. Hidâyet, se’âdet güneşi, dalâlet ve irtidâd bulutları ile örtülmüş, hak, fazîlet ışıkları, haksızlık, ahlâksızlık perdeleri altına çekilmişti. 

كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ ﴿٢٠﴾  وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ ﴿٢١﴾

“Hayır! Siz dünyayı seviyorsunuz ve ahireti bırakıyorsunuz.” (Kıyamet 20-21)

* Dünyanın üç yüzü vardır: İkisi sevilmeli, birinden kaçılmalıdır. 

Allah’ın esmasına ayna olma yüzü ve ahiretin tarlası olma yüzü sevilmelidir. 

Ancak nefsin isteklerini tatmin etme yüzü sevilmemelidir.

* Dünya sevgisi