Τα «Κόκκινα Φανάρια» του Αλέκου Γαλανού ανέβηκαν πρώτη φορά στη σκηνή το 1962 από τον σκηνοθέτη Αλέξη Δαμιανό στο ιστορικό Θέατρο Πορεία. Αποτέλεσε μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία και όπως ήταν αναμενόμενο ένα χρόνο μετά μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Βασίλη Γεωργιάδη με ένα λαμπερό cast δημοφιλών πρωταγωνιστριών και πρωταγωνιστών της εποχής. Για το ελληνικό κοινό οτιδήποτε σχετιζόταν με την Τρούμπα, τους οίκους ανοχής και τα καμπαρέ αποτελούσαν ταμπού. Η ταινία ωστόσο έγινε κι αυτή επιτυχία όπως η παράσταση, παρόλο που ο συγγραφέας δεν συμφώνησε με το αποτέλεσμα που είδε στην οθόνη, και πήρε διαβατήριο για το Φεστιβάλ των Καννών όπου και προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα και έφτασε μέχρι τις υποψηφιότητες των Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Παράλληλα η μουσική και τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου έκαναν δική τους ξεχωριστή καριέρα.
 

Ως θεατρικό έργο έχει ανέβει πολλές φορές έκτοτε, σχετικά πρόσφατα μάλιστα τόσο από το Εθνικό Θέατρο όσο και από το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Φέτος η ομάδα CARTEL και ο σκηνοθέτης Βασίλης Μπισμπίκης έκαναν μια ενδιαφέρουσα καινοτομία και στη θέση των cis γυναικών μπήκαν τρανς, πατώντας επάνω στην κουίρ αισθητική των φαντεζί ντραγκ σόου σε μια απόπειρα ανάδειξης μιας ζοφερής πραγματικότητας.

Ο Χρήστος Παρίδης και ο Γιάννης Κωνσταντινίδης είδαν την παράσταση και σχολιάζουν όλα όσα την κάνουν να ξεχωρίζει σε σχέση με τη διάσημη ταινία και όχι μόνο. Τελικά το εγχείρημα στο σύνολο του είναι μια πετυχημένη μεταγραφή από τον παλιό κόσμο στο σήμερα;