Kroniki paryskie

Brigitte Bardot – ikona kina i mody. Także tej plażowej, bo przecież to właśnie ona rozsławiła dwuczęściowe bikini, które nosiła przed kamerą, nawet gdy zostało to potępione przez Watykan. Simone de Beauvoir mówiła, że jest uosobieniem kobiecej emancypacji. Kobiety na całym świecie chciały wyglądać i poruszać się jak ona. Okrzyknięta symbolem seksu, której słynny taniec na stole w filmie „I Bóg stworzył kobietę” przeszedł do historii kina. Ale jaka naprawdę była Brigitte Bardot? Co była w stanie zrobić dla miłości i co byli w stanie zrobić paparazzi, by uchwycić jej codzienność? A naprawdę byli gotowi na wszystko.

W Wersalu naprawdę toczyła się gra o tron. Spiskowano, intrygowano, romansowano. Ale jak naprawdę wyglądało życie na dworze, które przypominało reality show? I jacy byli jego najsłynniejsi mieszkańcy, w tym Ludwik XIV i Maria Antonina, ostatnia królowa Francji? I co byli w stanie zrobić, by przetrwać?

La Nouvelle Vague to ruch, który zrewolucjonizował film i modę. Kino absolutnie buntownicze, eksperymentalne, artystyczne, zrywające ze wszystkimi panującymi dotychczas regułami. Stworzone na przełomie lat 50. i 60. XX wieku przez i dla młodych ludzi. – Fotografia jest prawdą, film jest nią 24 razy na sekundę – podkreślali Jean-Luc Godard, François Truffaut, Agnès Varda czy Claude Chabrol, którzy stali się mentorami dla reżyserów z całego świata, w tym dla Martina Scorsesego, Quentina Tarantino czy Wesa Andersona. Przed ich kamerami ikony – Catherine Deneuve, Jean Seberg, Anna Karina czy Brigitte Bardot – współtworzyły nowatorski język artystyczny, ale też styl, nazywany paryskimi szykiem. Ale może świat nie poznałby ich, gdyby nie zbuntowani twórcy Nowej Fali, którzy wywrócili świat kina do góry nogami?

W drugim odcinku podcastu Kasia Ciejka rozmawia z Karą Becker o historii Zakopanego, o czasach zaborów i Młodej Polski, o kulturze kawiarnianej, o bohemie, która przypominała tę paryską, o artystach kształtujących oblicze tego miejsca. A wszystko to okraszone anegdotami i mało znanymi ciekawostkami.

Magazyn „Vogue Polska Travel” dostępny jest przez całe wakacje jako dodatek do głównego wydania „Vogue Polska” w salonach prasowych i na Vogue.pl

Françoise Hardy – szansonistka, kompozytorka, aktorka, ikona muzyki i mody, symbol paryskiego szyku. W 2023 roku magazyn „Rolling Stone” umieścił ją na liście 200 najlepszych wokalistów wszech czasów. Była na niej jedyną Francuzką. Zachwycali się nia Mick Jagger i David Bowie, Bob Dylan pisał o niej wiersze, a podczas jednego z paryskich koncertów przerwał występ, podkreślając, że nie będzie go kontynuował, jeśli na sali nie ma Hardy i jeśli nie odwiedzi go za kulisami. 11 czerwca 2024 roku zmarła jedna z najbardziej celebrowanych postaci popkultury Francji. Jaka naprawdę była Françoise Hardy?

Uosobienie dekadencji. Marinetti twierdził, że jest prawdziwą futurystką, Gabriele D’Annunzio podkreślał, że nie można było obok niej przejść obojętnie. Sama chciała być żywym dziełem sztuki. Na portretach uwiecznili ją Giovanni Boldini, Erté, Kees van Dongen, Giacomo Balla, Man Ray czy Cecil Beaton. W paryskim Ritzu mówiono, że spaceruje hotelowymi korytarzami jak zjawa. Na wysadzanych kosztownościami smyczach wyprowadzała na spacer dwa gepardy, a na szyi, zamiast naszyjnika, nosiła pozłacane węże. Jak naprawdę wyglądało ekscentryczne życie najbogatszej kobiety Europy swoich czasów, która majątek roztrwoniła na ubrania, biżuterię i wystawne przyjęcia?

Dlaczego to właśnie stolica Francji kojarzy się z modą i branżą luksusową? Kto sprawił, że Paryż zasłynął z wysokiego krawiectwa? Przyglądamy się trzem postaciom – kochającemu przepych i wystawne życie królowi Ludwikowi XIV, ministrze mody Marii Antoniny, Rose Bertin oraz Anglikowi, Charlesowi Frederickowi Worthowi, założycielowi pierwszego paryskiego domu mody.

O życiu wiem niewiele, o filmie wszystko – mówiła Romy Schneider, która karierę zaczęła jako nastolatka. Trylogia o Sissi Ernsta Marischki przyniosła jej międzynarodową sławę, tytuł najlepiej opłacanej niemieckojęzycznej aktorki lat 50. i łatkę grzecznej wiedeńskiej dziewczynki. Wizerunek, z którym za wszelką cenę chciała zerwać. Ruszyła więc do Paryża, który odmienił jej karierę i życie. Największy wpływ miały na nią trzy osoby – Alain Delon, Luchino Visconti i Coco Chanel. Talentu gratulowały jej Ingrid Bergman, a Marlene Dietrich została jej wierną powierniczką. Jak naprawdę wyglądało życie ikony kina, której życiorys przypominał szekspirowski dramat? 

Dzielnica Montparnasse – epicentrum życia towarzyskiego i artystycznego początku XX wieku – jest kojarzona z takimi postaciami, jak Amadeo Modigliani, Chaim Soutine, Tsuguharu Foujita, Moïse Kisling czy Ossip Zadkine. To tu spędzali czas na osiedlach artystów, w przydymionych kawiarniach na Carrefour Vavin i zatłoczonych lokalach, gdzie słuchano jazzu i tańczono charlestona. Wśród ich gości ówczesne it–girls, jak Kiki de Montparnasse czy Jeanne Lohy, „stracone pokolenie” pisarzy oraz Amerykanie, Ernest Hemingway, F. Scott i Zelda Fitzgeraldowie. Która bywalczyni salonów uciekła sprzed ołtarza, by na Montparnasse przyjechać rowerem? I czym był La Ruche, gdzie mieszkali i tworzyli najwięksi artyści początku XX wieku?

Bądź realistą, żądaj niemożliwego, czyli Paryż końca lat 60. i romantyzowane przez kulturę i modę studenckie strajki maja 1968 roku, które oprócz rewolucji politycznej, przyniosły też tę obyczajową i seksualną. Moment, w którym Miasto Świateł stanęło w miejscu, a na ulicach zapanowała absolutna wolność i… chaos. Z milionów gardeł wykrzykiwano równościowe hasła, z wyrwanych drzew i znaków drogowych tworzono barykady, zadawano egzystencjalne pytania.

O tym, co wydarzyło się wówczas w Paryżu, śpiewali Beatlesi i Stonesi, pisali Robert Merle i James Jones, filmy nagrywali Jean-Luc Godard, Bernardo Bertolucci czy Wes Anderson. Przewrotem inspirowali się dyrektorzy kreatywni Diora i Gucci. Dlaczego majowa rewolucja ’68 roku miała taki wpływ na Francję i świat? Od czego zaczęły się brutalne wydarzenia, rozegrane na paryskich ulicach i czemu tak bardzo fascynują twórców kultury i mody? Czym jest polityczny kicz na wybiegach i jak to się stało, że Francuzi wszystko potrafią wywalczyć na ulicach?