De brandstapel. Zo voelde het vorig jaar. We spreken over haar politieke ambities, over racisme en over die ene vraag die ze nooit meer wil horen.

Hij was 29 en had zijn dromen verwezenlijkt, dus alle reden om gelukkig en tevreden te zijn. Maar hij was onrustig en verveeld. Stapels zelfhulpboeken las hij en ontdekte: we weten wat er nodig is voor geluk, maar toch passen we het niet toe. Daarom schreef hij 'Intentioneel leven', jawel een zelfhulpboek waarmee je wél direct aan de slag kunt.

Hij schreef zeven kerstliedjes en hij schreef een kerstverhaal met een echte kerstgedachte die ook buiten kerst van waarde is: een ode aan de kleine gemeenschap. We spreken over het pure maakplezier, over dingen doen die je eigenlijk niet durft en over zijn vak: 'popliedjes van drie minuten, dat is voor mij de allerhoogste kunstvorm.'

In haar podcast 'Lust' volg je haar openhartige zoektocht naar liefde en seks. Het balanceren tussen zelf actief op zoek gaan en het grote loslaten. En: hoe het is om dat alles nuchter te doen, zonder de roes van alcohol die haar jarenlang vergezelde.

Als verloskundige heeft ze gemerkt hoe groot de impact kan zijn van slechte seksuele ervaringen. Daarom pleit ze ervoor dat vrouwen het heft in handen nemen, bijvoorbeeld door de 3-3-3 regel toe te passen. We spreken over het advies van haar vader, over het hormoon oxytocine en over het belang van naar je lichaam luisteren.

Aan de vooravond van de bekendmaking van de NS Publieksprijs - hij is genomineerd met zijn boek 'Alkibiades' praat ik met hem over de neiging om alles maar te vereenvoudigen en het gevaar daarvan. Zijn columns in De Morgen en in HP De Tijd. Ook blikken we terug op zijn jeugd en zijn zelfbedachte land.

Het gaat om de balans. Tussen meelopen en vooruitlopen. Tussen controle en loslaten. Tussen souplesse en slappigheid. We luisteren naar Frederico Garcia Lorca en naar Leonard Bernstein. 'Een goed muziekstuk klinkt alsof het net gemaakt is en alsof ze het speciaal voor ons spelen.'

Met Het Muizenhuis schept ze een thuis waar ze zelf als kind graag was opgegroeid, waar kinderen en volwassenen over de hele wereld zich veilig voelen, gezien voelen. Het is haar manier om polarisatie tegen te gaan, het is haar strijd voor meer zachtheid.

We moeten ons verhouden tot een nieuwe ordening in de wereld. Dus hebben we visie nodig, want onze verzorgingsstaat staat op het spel. Verder spreken we over zijn jeugd, de grens tussen realistisch en pessimistisch, en over het geloof, 'dat verklaringen en antwoorden geeft die aanvechtbaar zijn.'

In haar columns brengt ze het grote dichtbij en zet ze het kleine in een grotere context. We spreken over veerkracht, de eenzaamheid die je voelt als je niet mee kunt komen, de aaneenschakeling van afscheid nemen en de illusie dat je regie zou kunnen nemen over je eigen leven.