Waarom vrouwen eerder huilen op het werk, waarom vrouwen soms juist niet solidair zijn met andere vrouwen, waarom vrouwen hun empathisch vermogen grotendeels aan mannen te danken hebben. Je krijgt antwoord op al deze vragen. Plus handige weerwoorden waar je meteen mee uit de voeten kunt.

Hij denkt altijd 'O God, het gaat mis'. En dan valt het toch weer mee, maar dat weet je natuurlijk nooit van tevoren. Nu is er een groot dilemma waar hij mee worstelt, hij zet beren op de weg, jaagt ze weer weg en hij vraagt zelfs zijn publiek om advies, maar uiteindelijk zal hij het toch zelf moeten doen.

Zijn levensverhaal klinkt als een feelgoodfilm. Hij zou profvoetballer worden, kreeg blessures, ging naar de Mediamarkt, kocht een keyboard, leerde zichzelf pianospelen en werd componist.

Zijn hoofd staat altijd aan. Dus ziet hij die ene vrouw die op het nippertje de bus mist. Of valt hem die ene zin op in een krantenartikel over een boer die zijn kleinkind redt. Hij ziet er een lied in, begrenst zichzelf door rijm. En stapelt waarheden, net als in de wiskunde.

Sinds haar zoon er niet meer is, voelt ze zich geen moeder meer. En ontdekt ze wie ze zich wel voelt. We spraken over het terug verlangen naar het zorgen en over rouw: 'iets dat stuk is weer heel willen maken, maar weten dat dat niet kan.'

Dat je gedachteloos haar vrolijke, catchy nummers meezingt en dat je vervolgens gaat nadenken over welke woorden je nu eigenlijk uitspreekt. Een slimme manier heeft ze gevonden om haar boodschap over te brengen. Maar het had net zo goed een hele andere vorm kunnen aannemen.

Hij had het al als kind, een grote nieuwsgierigheid naar de mensen die over de rand zijn gevallen. Zijn aanpak is grondig: hij woonde maandenlang in een tunnel in New York met aan crack verslaafden, hij promoveerde op de Mexicaanse drugsoorlog en praat met aan fentanyl verslaafde Amerikanen om aan te tonen dat het ons allemaal kan overkomen.

Een kroeg die in de loop der jaren minder leuk is geworden, waar hij nog steeds in discussie gaat met de eikels aan de bar. Niet omdat hij de hoop heeft dat ze tot inzicht komen, maar omdat hij gelijk wil krijgen. Zo ziet hij twitter. Ook spraken we over de feiten versus het onderbuikgevoel, over tweede kansen en over geloven dat het uiteindelijk goed komt.

'Niet iedereen kan stenen gooien', waren de woorden van zijn oom. Oftewel, iedereen strijdt op zijn eigen manier. En welke manier de juiste is, dat is een levenslange zoektocht. Op dit moment doet hij het door zijn eigen familiegeschiedenis te vertellen en de gebeurtenissen een gezicht te geven.

We doen het allemaal, op zoek gaan naar degene die je altijd al was. Maar als je muzikant bent, en je lichaam is je instrument, dan verandert die zoektocht letterlijk je eigen geluid. Sem laat die zoektocht zien én horen in 'Who the fuck is Britt'.