Yaratıcılık bilinçaltından beslenir. Yazarken aklında olmayan temalar, geçmişte bastırdığın duygular kendini metne sızdırır. “İnsan, yazmaya oturunca kendine bile itiraf edemediği şeyleri anlatır…”

Geçen hafta raflarda yerini alan “Solcular/Sessizliğe Söz Düşenler” kitabımı yazarken, birden iç yolculuğuma döndüm. Ben kitabı yazarken, kitap beni yazdı! Otobiyografik bir kitap yazdım sanki; hiç aklımda yokken…

Hayatıma dokunan düşünsel dostlarımı yazarken, benden de hayli anılar okuyacaksınız; kırk yıllık bir dönemin hafızasını…

"Cumhurbaşkanına hakaret" suçu Avrupa'da, ABD'de yok.

Mısır, Suudi Arabistan, Etiyopya, Uganda, Nijerya gibi ülkelerde var! Türkiye'yi “demokrasi dışı rejim” gösteren bu tür ceza maddelerinin artık kaldırılması ya da hafifletilmesi gerekmiyor mu? Binlerce dosya var. Fatih Altaylı’dan Hüseyin Kocabıyık’a gazetecilerin, aydınların hapiste olması ülkemize yakışmıyor. Siyasette hep iltifat olmaz, eleştiriye de açık olmak şart…

Kocabıyık’ın paylaşımlarını okudum; nerede hakaret var anlayamadım…

Sosyal medyasına bakarken gördüm ki; Kocabıyık, 28 Şubat’ta yargılanmış, yanında pek kimseler yokken Erdoğan'ı Pınarhisar cezaevinde ziyaret etmiş, 15 Temmuz darbe gecesi TRT önündeymiş… Bırakın ifade özgürlüğünü vefa sahiden semt adı mı bu partide! AKP’liler niye suskunluk sarmalında?

Gazze için söylenen "Ne olursa olsun barış olsun" sözü önemli bir hakikati göz ardı ediyor. Derinde yatan ekonomi-politik gerçek yerine, iç siyasete dönük propaganda yapılıyor, sanki savaş bitti gibi...

Oysa. Gazze'de bundan sonra neler yaşanacağına dair Marks’ın “mülksüzleştirme” kavramı imdadımıza yetişiyor: Kapitalist ülkeler varlığını-kârını sürdürmek için, diğer ülkelerin doğal kaynaklarını, topraklarını ve emek gücünü mülksüzleştirir.

Gazze'de gözden kaçırılan hakikati yazdım...

Menajer Ayşe Barım’a bir mahkeme tahliye kararı verdi. Bir gün sonra… Savcılığın itirazını değerlendiren diğer mahkeme yeniden tutuklamaya hükmetti. Niye farklı karar çıktı?

Ahmet Altan, Metin İyidil, Atilla Taş, İdris Baluken gibi siyasi davalarda bu tür farklı yargı kararları yaşandı. Aynı delil dosyası üzerinden mahkemeler niye zıt yönde karar veriyor?

Bu önemli soruyu hep ıskalıyoruz! Oysa benzer tartışma ABD'de yaşandı. Bakın ne kararlar alındı?

İsrail soykırımı konusunda gözden kaçan önemli ayrıntı var:

Likud/Netanyahu, neoliberalizmin kimlikçi siyasetine dört elle sarılarak yoksul-orta sınıf ve dindar Mizrahileri/Sefaradları, kurucu solcu Aşkenazlara karşı kullandı.

Bu sağcı tabanı “güvenliğe takıntılı” hale getirdi. Ve, Batıcı-modernist kurumları yeniden biçimlendirmeye başladı. Mesela:

Arka arkaya -seçim komitesi gibi- yasalar çıkararak yargının denetim mekanizmasını bozdu.

Yandaş medya güçlendirilirken eleştirel medya organlarına hukuk baskısı uygulandı.

Bürokratik atamalarda siyasi tercih etken oldu, liyakat kayboldu.

Ordudaki üst düzey atamalarda Likud’un daha etkin rol oynaması siyasi çatışmalara yol açtı.

Kurumların siyasi emre göre çalıştığı algısını yaygınlaştı. İç meşruiyetin sarsılması toplumsal kutuplaşmayı arttırdı…

Yani, aslında İsrail bölündü/bölünüyor.

Gazze soykırımında görüyoruz: Tarih boyunca zulüm görmüş bir halk, özgürlüğe kavuştuğunda kendi kimliğini “mutlak haklılık” üzerinden kurarsa, o haklılık yeni bir adaletsizliğe dönüşüyor:

-“Biz haklıyız çünkü tarihin bizi ezdiği kadar kimse ezilmedi!”

İnşa edilen bu tür ön yargılı kültürel kodlar barışın önünde duvar örüyor...

Gazze’deki soykırımın temelinde “kendini hep kurban gören Yahudi” kibri yok mu? Tüm Yahudileri kastetmiyorum kuşkusuz; Netanyahu gibi sağcı faşist nesilleri kimler yetiştirdi; karakteristik acımasız davranışsal tepkileri hangi yalanlarla kurgulandı?

Ne demek istediğimi aynı isimli iki kitap üzerinden anlatmak istiyorum.

2015 yılı Ocak ayı hemen başı…

Chicago’daki evinin telefonu çaldı.

Arayan Birleşmiş Milletler’deki İsrail Büyükelçisi Ron Prosor idi. İsrail Başbakanı Benjamin Netanyahu’nun, çalışmalarından dolayı derin minnettarlık duyduğunu iletti.

Bu sözleri duyunca çok mutlu oldu. Sağlığı düzelince ilk fırsatta yine İsrail’e gitmek istediğini söyledi… Gidemedi. Öldü.

Telefonun diğer ucundaki gazeteci

Joan Peters, akademi, medya ve İsrail tarafından neden hep ödüllendirildi?

Oysa yazdığı sahtekarlık içeren bir tarih teziydi! Yazdım neler döndüğünü...

İsrail’de “Machane Wingate”/Wingate Kampı adlı askeri eğitim merkezi var…

Burası özel kuvvetlerin, SAS (Özel Hava Servisi) ve IDF (İsrail Savunma Kuvvetleri) yetiştirilmesine, askeri doktrinlerin, taktiklerin geliştirilmesine katkı sağlıyor…

Gazze’de yaşanan vahşeti analiz etmek için bir İngiliz subayı tanımanız gerekiyor:

İngiltere’de Woolwich Kraliyet Askeri Akademisi’nden mezun Yüzbaşı Orde Charles Wingate (1903–1944)... 20. yüzyılın ilk yarısında İngiliz ordusunun en tartışmalı subaylarından biri oldu...

Trump’ın Gazze planına göre, Filistin topraklarını yönetecek geçici kurula liderlik etmesi için düşündüğü isim; İngiliz Tony Blair!

Bu proje aklıma Wingate'i niye getirdi?

Tarih, 23 Mart 2018.

Fransa'nın güneyindeki Trebes kentinde IŞİD militanı 26 yaşındaki Fas asıllı Rıdvan Lakdim, dört kişiyi öldürüp, 15 kişiyi de yaraladı.

Bu terör saldırısında süpermarket kasabının da ölmesi üzerine bir radikal vegan Facebook’ta şu paylaşımı yaptı:

-“Bir katilin, terörist tarafından öldürülmesi hepimizi şaşırttı, değil mi ama? Ben şaşırmadım. Zerre merhamet yok içimde adalet yerini buldu diyebilirim.”

Kasabın ölümünden haz duymak salt katıksız aptallık değil, doğru-yanlışı ayırt edememektir. Fransız vegan neyin hakikat olduğunu niye kavrayamıyor? Bu tür zırvalıklar Türkiye'de yok mu?

---------

George Orwell “1984” romanında “newspeak”/yeni söylem/yeni dil projesinden bahsetti: Totaliter yönetimin toplumu denetlemek için geliştirdiği yeni dil aracılığıyla insanların düşünme biçimini kontrol etmek, fikrini sınırlandırmak, insanı aptallaştırarak onu köle yapmak…

Günümüzde sosyal medyada fikirler, tartışmalar 280 karaktere sıkıştırılıyor; derinlik istenmiyor, sürekli tekrarlanan duygusal söylemlerin, basit sloganların öne çıkarılması talep ediliyor.

Dilin daraltılması, basitleştirilmesi, “yeniden paketlenmesi” eleştiriyi yüzeyselleştiriyor, düşünceyi kısırlaştırıyor, gerçeğin üstünü örtüyor. Hedef dezenformasyon, manipülasyon ile insanları, yönetmeye daha elverişli hale getirmek...

Medyaya yansımasını yazdım:

Sadece Netanyahu, İsrail değil, “Yahudi kaybetti/kaybediyor” :

Gazze’den önce, başta Batı olmak üzere dünyada İsrail’e yönelik böylesine kitlesel gösteriler yoktu. Yapılamazdı. Her eylemin karşısına “Yahudi düşmanlığı” ithamı çıkarılırdı. Çünkü, insanların bilinçlerinde-gönüllerinde Auschwitz gibi ölüm kamplarının kavurucu ateşi sönmemişti.

Ama bugün Gazze soykırımına karşı eylem yapanlar artık anti-semitik olmakla suçlanamıyor!

Yahudi lobiler hiç bu kadar etkisiz olmadı. Yahudi küresel medyası bile Gazze soykırımını haber yapmak zorunda kalıyor.

Evet, sadece İsrail değil, Yahudi bile dokunulmaz olmaktan çıktı, dokunan yanmıyor artık…

Yahudiler tehlikenin farkında değil mi?