Γιατί το Θέατρο Τέχνης επιστρέφει με μια νέα εκδοχή της «Στέλλας»; Πόσο διαφέρει το έργο του Ιάκωβου  Καμπανέλη από τη θρυλική ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη; Υπάρχει αναγκαιότητα ενός ανεβάσματος του έργου σήμερα;

Στο συνοικιακό υπαίθριο «Νυχτερινό κέντρο η Μαρία» τραγουδάει η Στέλλα, μια γυναίκα ανεξάρτητη, ανυπότακτη και αδιάφορη για τον κοινωνικό αντίκτυπο που προκαλεί η ελεύθερη ζωή της. H Στέλλα επιμένει να ορίζει η ίδια τον εαυτό της, να ζει τον έρωτα χωρίς όρια και να μην συμβιβάζεται με τα κοινωνικά «πρέπει». Στο πρόσωπο του Μίλτου, η Στέλλα θα βρει το αρσενικό αντίρροπο του δικού της δαιμονίου. Ο έρωτάς τους θα τους οδηγήσει αναπόφευκτα σε σύγκρουση καθώς ο Μίλτος θα προσπαθήσει, προτείνοντάς της γάμο, να υποτάξει την ελεύθερη φύση της. Η Στέλλα εγκαταλείπει τον Μίλτο στα σκαλιά της εκκλησίας και με την απόφασή της αυτή προσβάλει τόσο την «ανδρική τιμή» του, όσο και τις κατεστημένες αντιλήψεις του κοινωνικού τους περιγύρου. Ο δρόμος του αίματος που από καιρό έχει ανοίξει, τώρα πρέπει να κλείσει. Ένα «άγριο γλέντι, ακόμα πιο άγριο», όπως προειδοποιεί ο Μίλτος, ετοιμάζεται…

Το έργο, γραμμένο το 1954, είναι κυρίως γνωστό από την κινηματογραφική του εκδοχή του Μιχάλη Κακογιάννη που σημείωσε τεράστια επιτυχία. Στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης (συμπαραγωγή με το Εθνικό Θέατρο) η τραγική ερωτική ιστορία διαδραματίζεται μέσα σε έναν κόσμο που με τα ρεμπέτικα τραγούδια και το γλέντι προσπαθεί να αποδράσει από την καταπιεστική καθημερινότητα, τα έμφυλα στερεότυπα και τα οικονομικά αδιέξοδατης μεταπολεμικής και μετεμφυλιακής Ελλάδας, αναζητώντας παράλληλα την ταυτότητά του.