می‌گویند برخی از ذهن‌ها بیش از حد می‌بینند، بیش از حد حس می‌کنند، و بیش از حد فکر می‌کنند. وینسنت ونگوگ یکی از همین‌ها بود؛ مردی که با هر ضربه‌ی قلم‌مو، دنیای درونش را روی بوم فریاد می‌زد، اما خودش در سکوتی پر از آشوب فرو می‌رفت.

ذهن او مثل یک تابلوی نقاشی بود؛ زیبا، آشفته، پر از حرکت و در عین حال، غرق در تیرگی. نشخوارهای فکری، نجوای بی‌پایان درد و شک، و تنهایی‌ای که حتی رنگ‌های زنده‌ی او هم نتوانستند آن را روشن کنند…

ونگوگ در آثارش جاودانه شد، اما خودش هیچ‌وقت آرامش را نیافت.

آیا رنج، لازمه‌ی نبوغ است؟ یا نبوغ، نفرینی است که ذهن را به اسارت می‌کشد؟ در این اپیزود، سفری می کنیم به دنیای درونی ونگوگ—جایی که رنگ‌ها، تنها وسیله ای بودن برای بیان یک جنگ درونی بی‌پایان...

...

🎧 گوش کنید و با ونگوگ از میان نور و تاریکی عبور کنید.

#وینسنت_ونگوگ #ذهن_بی‌قرار #نشخوار_فکری #هنر_و_رنج #نبوغ_و_جنون #روانشناسی_ذهن #درک_نابغه‌ها #تنهایی #خلاقیت #پادکست

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.