علی سیروسیان یکی از رفیق‌های قدیمی منه که از دبیرستان با هم دوست شدیم.اون قدیم‌ها هیچ شباهت و علاقه‌ی مشترک و واضحی نداشتیم(ولی الان داریم) و تنها دلیل دوستی‌مون این بود که می‌تونستیم همدیگه رو بخندونیم،چون من عموما خودم باعث خنده‌ی بقیه بودم و نیاز داشتم یکی باشه که بتونه خودم رو بخندونه.اونم با خل بازی‌هایی که مخصوص خودمون بود.می‌تونستیم شروع یک اتفاق ساده رو بگیریم و با مغز‌های بیکار و بیمارمون با چاشنی خلاقیت تا ساعت‌ها تو ذهن‌مون حسابی بسط و ادامه‌‌اش بدیم و بخندیم،از اون خنده‌های خیلی عمیق که هرکی می‌دیدمون می‌گفت این احمق‌ها چطوری و به چی دارن یه ساعته می‌خندن!؟ واقعیت اینه که ما موقعیت‌های خیالی‌ای رو خلق می‌کردیم و به همونا هم می‌خندیدیم و منتظر نبودیم که دنیا یه چیز خنده دار سر راهمون بذاره.

اون روز علی بهم زنگ زد گفت میام دنبالت و با هم می‌خواهیم بریم یه جای خیلی خوب و خفن،

هرچی ازش پرسیدم کجا؟ نگفت.

تا اینکه بعد از کلی خرید کردن،رسیدیم به در خونه‌ای و رفتیم تو،

یه خونه‌ی بی نهایت عجیب که...

.

.

ادامه‌ی این داستان در اپیزود ۷ منتشر می‌شود،منتظر باشید.

بخش اول

.

تو پیاده‌رویِ اون شبِ خیلی سرد،با اون گندی که زدیم و راه‌مون رو طولانی کردیم و گم شدیم،وقتی حس کردم شیر داغ چقد خوشمزه است، فهمیدم آدمیزاد اگه درک و چشم و حافظه داشته باشه و به قدر کافی تعصب نداشته باشه،قطعا اگه گریزی به زندگیش بزنه چیزهایی پیدا می‌کنه که می‌تونه به واسطه‌شون بفهمه تمام علایق و سلایق و عقاید و افکار و چارچوب‌های به درد بخور یا نخورِ مسخره‌اش که زمانی بخاطرشون کلی جنگ و دعوا کرده و زندگیش رو خراب کرده، به گوزی بند بودن و از این به بعد هم هستن و همه ‌شون می‌تونن با تغییر شرایط و گذر زمان به راحتی تغییر کنن .

آدمی که این رو بفهمه بعدش باید بفهمه که تعصب و اصرار بی‌جا به موندن روی هرکدوم از خصوصیاتش که فکر می‌کنه وحی منزل هستن و تا ابد امکان تغییر ندارن و نباید بکنن چیزی جز اشتباه نیست و با این اشتباه چقدر می‌تونه باعث تخریب زندگیش بشه.چون امکان داره همون چیزی که تا الان با تعصب وحشتناکی سرش جنگیدیم،فردا به راحتی آب خوردن عوض بشه.

انگار ما آدم‌ها از تغییر می‌ترسیم،از اینکه اعتراف کنیم یه چیزی اشتباه بوده یا تغییر کرده ترس داریم.ما فکر می‌کنیم قراره که از اول تولد تا آخرین لحظه‌ی زندگی موجودی کامل و بدون خطا و تغییر باشیم،به همین دلیل متعصبانه روی همه چی اصرار می‌کنیم!

حتی بی‌جانان هم در گذر زمان تغییر می‌کنن چه برسه با جانداران ،و آدمی که حق تغییر کردن در گذر زمان رو از خودش و بقیه بگیره،با ذات و ماهیت مفهومی مهم در زندگی یعنی زمان به مقابله بلند شده.

یه متعصب همونیه که صد سال پیش بوده و انگار تو تمام این سال‌ها نه زندگی کرده نه تجربه‌ و دانشی بهش اضافه شده.

،یا بهتره بگم انگار گِل لگد کرده...

بخش دوم

خوشبختی چیه؟

یکی از شما عزیزان که واسه ما صدا فرستاده و صداش توی این اپیزود هست در مورد خوشبختی و اینکه اصلا چی هست حرف زده و‌ دوست داشته که یه قسمت رو بهش اختصاص بدیم.اپیزود رو گوش کنید و واسه ما از خوشبختی بگید،البته با صداتون که بتونیم ازش استفاده‌کنیم.

صداهاتون رو باید به آیدی تلگرام زیر بفرستید.بهتره اول صداتون رو با نرم افزار رکوردر گوشی ضبط کنید و بعد فایلش رو برای ما بفرستید،نه اینکه مستقیم با خود تلگرام رکورد کنید.

Tlgrm id: @radiumcontact

با علی داداشم و عرفان دوستم که مهم‌ترین مشخصه‌ای ظاهریش اینه که می‌تونه تا آخرین قطرات انرژیش حرف بزنه و از این بابت که با یه آدم کم حرف مثل من دوست شده،میشه گفت جفتی بد شانس هستیم،

توی پارک می‌چرخیدیم که خوردیم به پست چندتا گروهِ نوازنده‌ی خیابونی.

هرکدوم تو یه سبکی می‌زدن و می‌خوندن،از ایرانی و پاپ و سنتی بگیرید تا راک و رپ.

اولش تصمیم گرفتیم بریم پیش یکی از گروه‌هایی که راک می‌زد ولی دیگه پیداشون نکردیم و اومدیم پیش بچه‌های ایرانی زن و ایرانی خون.دورشون از همه‌ی گروه‌ها شلوغ‌تر بود و یه دختر بچه‌ی خیلی خیلی خوشگلی هم از اول تا آخرش با همه‌ی آهنگ‌ها حتی اونایی که نمی‌شد رقصید ،می‌رقصید و بدجوری داشت قند تو دل همه آب می‌کرد.

آدم دوست داشت بره بگیره‌اش بغل و حسابی فشارش بده و اذیتش کنه از شدت شیرینی.

تو کشور ما مثل خیلی چیز‌های دیگه، دید درستی نسبت به نوازنده‌های خیابونی وجود نداره.خیلی‌ها فکر می‌کنن این نوازنده‌ها آدم‌های بدبختی هستن و در حال گدایی‌.پولی هم که بهشون میدن رو به چشم لطف می‌بینن ولی واقعیت اینه که این آدمها  بدبخت و متکدی نیستن و اون پولی که ما میدیم وظیفه‌ی ماست در قبال چیزی که ازش لذت بردیم.

محصول هنرمند احساسش و لذتی است که به شما می‌دهد و برای اینکه یه هنرمند بتونه از طریق هنرش زندگیش رو بچرخونه و مجبور به انجام کار‌های متفرقه‌ی دیگه نباشه و از دستش ندیم، پس لازمه هزینه‌ی لذتی که از هنرش می‌بریم رو پرداخت کنیم.

هرجا ایستادیم و از موسیقی یا هنر یه هنرمند خیابونی لذت بردیم،وظیفه‌ی ماست که هزینه‌اش رو بدیم،نه لطف ما !

در این قسمت بیشتر موسیقی می‌شنوید و پیشاپیش از کیفیت پایین صدای اجراهای خیابونی عذر‌خواهی می‌کنیم.صدا برداری از یه اجرای موسیقی خیابونی اون هم وقتی برنامه‌ای از قبل براش نداشتی،بدون تجهیزات کار سختی است.

با کارِل رفتم بیرون که یه قدمی بزنیم. کارل دوستمه،۶ ساله که با هم زندگی می‌کنیم و پا‌به‌پام تو این ۶ سال خندیده و گریه و بازی کرده و به هم عشق دادیم.

هنوز از خونه‌ خیلی دور نشده بودیم که اون دستِ خیابون یه پیرمردی صدام زد،اسمش رو یادم نیست. از اون پیرمرد‌های لج باز بود که احتمالا خون بچه‌هاش رو کرده بود تو شیشه و اگه از نزدیکانت باشه لازمه هروقت می‌بینیش چند بار کله‌ات رو بذاری لای در و انقد بکوبی تا تموم کنی.

مثلا من رو صدا کرد که با من حرف بزنه،ولی همش با حسن آقا حرف میزد.حسن آقا دوستش بود که نمی‌دونم چطوری تا الان از دستش سالم‌ مونده بود! حرفهای من رو می‌شنید ولی جوابش رو به حسن آقا می‌داد، لامصب فقط‌ چیزهایی که دلش می‌خواست رو می‌شنید‌ و یه جاهایی هم‌ که کلا انگار با مفهوم شنیدن بیگانه بود و به جاش هرچی با شنیدن بیگانه بود،با حرف زدن باگانه بود! حسن آقا و قانع کردنش تنها هدف زندگیش بود،و البته قانع کردن من و احتمالا همه‌ی آدم‌های روی کره‌ی زمین . تو راه برگشت بالای درخت یه چیزی دیدم، یه بچه گربه...

(بخش اول)

 هرچی کمتر خود‌مون رو بشناسیم،تو این جامعه‌ی نکبتی راحت‌تر و بیشتر حال‌مون بد میشه و ول می‌چرخیم.چون کسی که خودش رو نشناسه مثل یه دستمال که توی آبه و هرجا آب بره اونم میره،جامعه می‌تونه به هر سمتی که دلش می‌خواد ببرش. تنها تخصص و تلاشِ جامعه اینه که به زور یه چیزی رو بکنه تو مخت تا پیش خودت فکر کنی اگه انجامش ندی و اون جوری نباشی یه عضو بدبخت و به درد نخوری.یه نگاه به رسم و رسومات جامعه و خانواده‌ها بندازین ،اصلا فکر کردین چقدر بی‌دلیل و متعصبانه بهشون پای‌بندیم؟ داستان،داستانِ خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شوئه ! ولی بدبختی این همرنگی هیچ خیری توش نیست و آخرش میشی یه کپی از بقیه که حالت از خودت به هم میخوره ولی سعی می‌کنی به روی خودت نیاری...

 (بخش دوم) 

اولین کنسرت کاوه آفاق

 داستان آشنایی من و کاوه(آفاق)برمیگرده به چند سال پیش,وقتی هنوز خواننده‌ی گروه  دِ وِیز بود. آلبوم اتاق آبی توسط گروه دِ وِیز به صورت زیر زمینی تازه اومده بود بیرون ،آلبومی که واقعا پر بود از قطعات خیلی خوب و قوی که فضای موسیقی راک و ایرانی یا بهتره بگم سلیقه‌ی ایرانی رو خوب با هم ترکیب کرده بود.من و برادرم علی به‌دلیل ساختن موزیک ویدیو برای گروه با کاوه آشنا شدیم و قرار شد که با هم‌ کار کنیم و از همون موقع با هم دوست شدیم. چندتا کار مشترک از جمله کارگردانی و ساختِ سه تا موزیک ویدیو برای قطعات شهر من کو و اینترلود و فلوکسیتین،شد نتیجه‌ی این همکاری و دوستی.  تا اینکه کاوه از گروه جدا شد و برای گرفتن مجوز اقدام کرد و بعد از چندین سال تلاش و انتظار کاوه مجوز انتشار آلبوم و برگزاری کنسرت رو گرفت. اون روز اولین کنسرت کاوه آفاق بود که با علی داداشم و سروش دوستم رفته بودیم...