شیراز شهر همیشه اردیبهشت است. چه آن زمان که از کوچه‌های عفیف آباد می‌گذری و چه وقتی که در باغهای ارم، دلگشا، جهان نما، و باغهای همیشه سبز نارنجش به گشت و گذار می‌پردازی و می‌گذاری که احساست هوایی بخورد. گویی پیشینیان فرزانه ما خوب می‌دانستند که دقیقا درختهای نارنج را باید در شیراز کاشت. درستترین نقطه اقلیمی که طول سال سرسبزی به دنیای اطرافشان هدیه دهند و چشم‌ها را سرشوق بیاورند.
ماه اردیبهشت شیراز که جای خود دارد. ماه‌تر از هر ماهی. آنجا که دیگر شکوفه‌های سفید بهار نارنج باز شده‌اند و جوی‌های آب پر شده‌اند از گلبرگهای سفید ریز و درشت که چشم هر بیننده‌ای را جلا می‌دهد. بماند که دیگر عطر بهار نارنج در کوچه پس کوچه‌هایش چه حس شاعرانگی در وجودت به رقص می‌آورد و آواز پرندگان سرخوش میان درخت‌ها غزل زندگی را در وجود می‌سراید.
درباره نام شهر شیراز و اینکه این اسم چه ریشه‌ای دارد، با توجه به سندهای تاریخی نام شیراز از الواح گلی ایلامی متعلق به ۲ هزار سال پیش از میلاد که در گوشه جنوب غربی این شهر یافت شد، گرفته شده است. در این لوح‌ها به شهری به نام تیرازیس اشاره شده است که بر اثر گذر زمان به شیراز تغییر نام داده است.
در کاوش‌های باستان‌شناسی در تخت جمشید، که سال ۱۳۱۴ خورشیدی به سرپرستی جورج کامرون انجام شد، خشت نبشته‌هایی عیلامی بدست آمدند که بر روی چند فقره از آن‌ها به قلعه‌ای بنام «تیرازیس» یا «شیرازیس» اشاره شده است. جالب اینکه مهره‌هایی مربوط به اواخر ساسانی و اوایل اسلام، در محل قصر ابونصر یافت شده است که حاوی نام «شیراز» هستند.

هجدهم آبان ۱۳۹۸، یکی از دست اندرکاران کشتار بزرگ سال ۱۳۶۷ در خاک سوئد بازداشت شد. دادستانی این کشور، با استناد به مدارک متقن، حمید نوری، ملقب به حمید عباسی را جزو سازمان¬دهنده¬های فرایند کشتار در زندان گوهردشت شناسایی کرده است.
حمید اشتری، از شاهدهای دادگاه استکهلم و فردی که ایرج مصداقی را در به دام انداختن حمید نوری کمک کرد، در توضیح فرایند بازداشت دادیار سابق زندان‌های اوین و گوهردشت چنین می‌گوید:
ایرج مصداقی چندی پس از آنکه حمید اشتری را در جریان نقشه دستگیری حمید نوری قرار می‌دهد، از استکهلم به لندن می‌رود تا با کمک یکدیگر وکیلی پیدا کنند و شکایت علیه نوری را به جریان بیندازند.
پس از بازداشت حمید نوری در فرودگاه آرلاندای استکهلم، دستگاه قضایی سوئد تصمیم گرفت تا، بر اساس مدارک ارائه شده، نوری را برای یک ماه در بازداشت موقت نگه دارد. پس آن تاریخ حکم بازداشت موقتِ متهمِ دادگاه استکهلم بیست مرتبه دیگر تمدید شد. دادستان‌ها، در این بیست و یک‌ ماه، پرونده حمید نوری را تکمیل کردند.
بر پایه اظهارات مندرج در پرونده، بیش از صد نفر او را به عنوان دادیار زندان‌های اوین و گوهردشت شناسایی کرده‌اند. همان افراد تاکید دارند حمید نوری (عباسی) در جریان کشتار زندانی‌های سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ از دادیارهای زندان گوهردشت بوده و در قتل‌عام زندانی‌ها مشارکت فعال داشته است. بنابراین در کیفرخواستی که علیه نوری نوشته¬اند، او را به «نقض فاحش قوانین بین¬المللی» و «قتل عمد» متهم کرده¬اند و محاکمه او از نوزدهم مرداد ۱۴۰۰ در شهر استکهلم آغاز شد و تا چهارده اردیبهشت ۱۴۰۱ ادامه پیدا کرد.
حسین ملکی، از شاهدهای دادگاه استکهلم که شهادتش علیه حمید نوری را در روز ۲۹ آذر ۱۴۰۰ ادا کرد، درباره تاثیر سیاسیِ محاکمه شدنِ دادیار سابق زندان‌های اوین و گوهردشت چنین می‌گوید:
جمهوری اسلامی در حد فاصل ماه¬های مرداد و شهریور ۱۳۶۷ دست¬کم سه هزار و ۸۰۰ زندانی سیاسی را به قتل رساند. کانون کشتار، زندان¬های تهران و کرج بود. حکم قتل¬عام را روح¬الله خمینی در ششم مرداد همان سال صادر کرد. بر اساس آن حکم یک قاضی شرع، دادستان انقلاب و نماینده¬ای از وزارت اطلاعات وظیفه بررسی وضعیت زندانی¬ها را بر عهده گرفتند. بازمانده¬های کشتار بزرگ به این گروه لقب «هیئت مرگ» داده¬اند. کار هیئت مرگ بازجویی زندانی¬ها و تشخیص این نکته بود که چه کسانی محکوم به مرگ¬اند و چه کسانی نیستند.
مقام‌های قضایی جمهوری اسلامی ایران هرگز اجساد کشته‌شدگان را به خانواده‌های آن‌ها تحویل ندادند، محل دفن‌شان را مشخص نکردند و حتی به خانواده‌های جان‌باختگان اجازه سوگواری ندادند.
لاله بازرگان که هیئت مرگ در شهریور ۱۳۶۷ حکم قتل برادرش، بیژن بازرگان را صادر کرد جزو شاکی‌های پرونده رسیدگی به اتهام‌های حمید نوری است. او، که روز ۲۷ مهر ۱۴۰۰ در برابر دادگاه استکهلم قرار گرفت، فضای حاکم بر روزهای پس از کشتار۶۷ را این‌گونه به یاد می‌آورد.

«بزرگ‌ترین زندان روزنامه‌نگاران» عنوانی ا‌ست که به ایران تحت حکومت جمهوری اسلامی داده‌اند.
روز سوم مه روز جهانی آزادی مطبوعات است، که به پیشنهاد یونسکو در چهل‌و‌هشتمین اجلاس سازمان ملل به تصویب رسید.
دلیل انتخاب این روز سالروز انتشار اعلامیه ویندهوک است. اعلامیه ویندهوک دعوتی تاریخی است به آزادی مطبوعات. این اعلامیه از آزادی مطبوعات به‌عنوان عنصر حیاتی حق آزادی بیان، مطابق با ماده ۱۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر، حمایت و تاکید می‌کند که وجود مطبوعات مستقل، متکثر و آزاد لازمه پیشرفت و بقای دموکراسی و توسعه اقتصادی است.
آنچه جمهوری اسلامی را در برخورد با روزنامه‌نگاران به حکومتی هولناک تبدیل می‌کند این است که در هیچ دوره‌‌ای از تاریخ، همانند چهاردهه گذشته عرصه بر رسانه‌ها و روزنامه‌نگاران تنگ نشده است.
مدیریت و کنترل صدور مجوز، قوانین سخت ممنوعه‌ها، فشار امنیتی مداوم بر روزنامه‌نگاران و خانواده‌های آنان در مدت فعالیت، دستگیری و شکنجه و زندان به جرم نوشتن مطالبی خلاف نظر حکومت، همگی سبب شده است زندان‌‎های نظام اسلامی از روزنامه‌نگاران خالی نباشد.
در دوره‌های توقیف فله‌ای نشریات، مانند سال‌های آغازین دهه هشتاد، تعداد روزنامه‌نگاران زندانی به حدی بالا بود که به گفته برخی پیشکسوتان این حوزه، می‌شد مجرب‌ترین تحریریه تاریخ ایران را در زندان اوین تشکیل داد.
حکومت جمهوری اسلامی همواره برای فرار از اتهام سرکوب آزادی بیان، به روزنامه‌نگاران برچسب همکاری با بیگانگان و حتی اتهام‌های اخلاقی وارد کرده و آن‌ها را مجبور به اعتراف‌های تلویزیونی برای پذیرش این اتهام‌های دروغین کرده است.
در این عرصه، زن و مرد، پیر و جوان برای حکومت تفاوتی ندارد و زندان‌های ایران از روزنامه‌نگاران ۲۰ ‌ساله تا پیشکسوتان ۸۰ ساله را به خود دیده است.
شمار روزنامه‌نگاران زندانی در جمهوری اسلامی تا حدی است که شاید بتوان گفت کمتر روزنامه‌نگار غیروابسته‌ای در رسانه‌های ایران است که تجربه احضار برای بازجویی، شنود تماس‌ها و زندان را نداشته باشد.
فشارها و شکنجه‌های روانی به حدی بوده است که گاهی بعضی روزنامه‌نگاران برای رهایی از آن راهی جز خودکشی ندیدند.
حکومت اسلامی در دوره‌ای با قتل‌های موسوم به «قتل‌های زنجیره‌ای» تلاش کرد بخش مهمی از چهره‌های فعال فرهنگی، روزنامه‌نگار و روشنفکر را حذف کند و پاکسازی گسترده‌ای صورت دهد.

با طولانی شدن وقفه پیش آمده در مذاکرات برای احیای برجام، اکنون امیدها برای دستیابی به توافقی میان جمهوری اسلامی ایران و آمریکا بر سر فعالیت‌های هسته‌ای ایران کمتر از هر زمان دیگر شده است.
اگرچه محور اصلی مذاکرات وین را برنامه‌های اتمی جمهوری اسلامی تشکیل می‌داد، اما واقعیت این است که آنچه موجب ناکامی این مذاکرات شده، نه مسایل فنی مربوط به فعالیت‌های هسته‌ای، بلکه مسایلی کلی‌تر و فراگیرتر از فقط بخشی از برنامه‌ها و سیاست‌های تهران موجب شده که دستیابی به توافق برای کاهش فعالیت‌های هسته‌ای در قبال لغو تحریم‌های چشم اندازی روشن نداشته باشد.
تاکید جمهوری اسلامی بر ضرورت خروج نام سپاه پاسداران انقلاب اسلامی از فهرست گروه‌های تروریستی که در عمل به سیاست‌های منطقه‌ای جمهوری اسلامی گره خورده است از یک سو، و ناتوانی دولت جو بایدن در در متقاعد کردن کنگره و نیز متحدان منطقه‌ای آمریکا از سوی دیگر، باعث شده که علی‌رغم توافقات دو طرف بر سر چارچوب فعالیت‌های هسته‌ای ایران، عملا چنین توافقی به دست نیاید.
به نظر می‌رسد که اصرار جمهوری اسلامی بر حفظ سیاست‌های منطقه‌ای که بر محور مداخله در امور کشورهای منطقه، حمایت از گروه‌های نیابتی و تلاش برای تشکیل هلال شیعی از لبنان تا یمن استوار شده، اساسا امکان توافقی جزیی یا کلی بر سر برنامه‌های اتمی و یا هر نوع تعامل و همکاری با جهان را غیر ممکن ساخته است.
نگرانی کشورهای منطقه از این سیاست‌ها که با بدگمانی نسبت به قصد جمهوری اسلامی برای ساخت سلاح اتمی همراه است، آن قدر زیاد است که عملا موجب تغییراتی عمده در منطقه شده است تا آنجا که اسرائیل و کشورهای عرب منطقه، به دلیل احساس خطر مشترکی که از سوی جمهوری اسلامی می‌کنند، در رویدادی تاریخی نه تنها به یکدیگر نزدیک شده‌اند، بلکه در پس ایجاد یک پیمان دفاعی مشترک هستند که گاه از آن به عنوان ناتو خاورمیانه نام برده می‌شود.
جمهوری اسلامی از نظر اقتصادی در تنگناست و مردم ایران، فقر و دشواری‌های اقتصادی و معیشتی بی سابقه‌ای را تحمل می‌کنند، با این همه، علی خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی با صراحت بر این نکته تاکید کرده که آمریکاستیزی، سیاست‌های منطقه‌ای و برنامه‌ اتمی سه عامل قدرت ملی جمهوری اسلامی هستند که در هیچ شرایطی کنار گذاشته نخواهند شد.
به همین دلیل است که حتی اگر ایران و غرب در وین به توافقی هم دست پیدا می‌کردند، می شد حدس زد که عمر چنان توافقی هم نمی توانست خیلی طولانی باشد.
تجربه برجام به خوبی این نکته را برای همه طرف‌های درگیر روشن کرد. در آن زمان، با آنکه تحریم‌های اعمال شده علیه جمهوری اسلامی لغو شد و پول نقد فراوانی به تهران فرستاده شد، اما دقیقا به دلیل آنچه که بی توجهی به روح برجام خوانده می‌شود، این توافق نتوانست ادامه پیدا کند.
در واقع، جمهوری اسلامی با تقویت نیروهای نیابتی و تشدید سیاست‌های منطقه‌ای خود، وضعیتی را به وجود آورد که کشورهای منطقه، از جمله اسرائیل و عربستان سعودی و نیز آمریکا دیگر نمی‌توانستند تنها به دلیل رعایت میزان مشخص شده غنی سازی اورانیوم، نسبت به این سیاست‌های منطقه‌ای بی تفاوت بمانند.
توسعه برنامه موشکی و نپیوستن به FATF را نیز باید از دیگر دلایل شکست برجام دانست و از آنجا که هیچ نشانه‌ای به چشم نمی‌خورد که جمهوری اسلامی قصد تجدیدنظری در مسیری که در این حوزه‌ها در پیش گرفته داشته باشد، بنابراین، به طور طبیعی نمی‌توان شانس زیادی برای به نتیجه رسیدن مذاکرات قائل شد.
در این میان، تجاوز نظامی روسیه به اوکراین، و نزدیکی بیش از حد جمهوری اسلامی به روسیه نیز نقشی پررنگ در شیوه تصمیم‌گیری و نتایج این تصمیم‌گیری در تهران داشته است.

کمتر از یک هفته دیگر، دور دوم انتخابات ریاست جمهوری فرانسه در سال ۲۰۲۲ برگزار می‌شود. گزارش‌های میدانی از رقابت بسیار نزدیک میان امانوئل مکرون، رئیس‌جمهوری فعلی فرانسه، و مارین لوپن، نماینده راست افراطی، حکایت دارد. در بیست سال گذشته، انتخابات سال ۲۰۲۲ سومین انتخابات ریاست جمهوری فرانسه است که بخش‌هایی از جامعه مجبورند از ترس تبعات به قدرت رسیدن راست افراطی، نماینده‌ای از راست میانه را انتخاب کنند.
نخستین بار در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۰۲ بود که نیروهای سیاسی چپ در مقابل اقبال عمومی به راست افراطی غافلگیر شدند. در آن سال، وقتی چهار روز پیش از برگزاری دور اول انتخابات، از لیونل ژوسپن، نخست‌وزیر وقت فرانسه و نامزد سوسیالیست‌ها در همان انتخابات، پرسیده شد اگر آرای لازم را به دست نیاورد، در دور دوم انتخابات به چه کسی رای خواهد داد؟ ژوسپن لبخند زد و چنان احتمالی را به سخره گرفت. با این‌حال، زمانی‌که سوسیالیست‌ها دور اول انتخابات را با کمتر از ۲۰۰ هزار رای به ژان ماری لوپن‌ــ پدر مارین لوپن و سیاستمداری که جنایت‌های رژیم هیتلر علیه یهودی‌ها را جزو جزئیات کم‌اهمیت جنگ دوم جهانی به حساب می‌آورد‌ــ باختند، جناح چپ مجبور شد با تمام توان از ژاک شیراک حمایت کند.
وضعیت انتخابات در سال ۲۰۱۷ نیز به گونه‌ای رقم خورد که بخشی از نیروهای سیاسی جامعه فرانسه بار دیگر بر سر دو راهی انتخاب میان بد و بدتر قرار گرفتند. دور گذشته انتخابات ریاست جمهوری فرانسه نیز میان نامزدهای فعلی برگزار شد، ولی امانوئل مکرون در نهایت توانست مارین لوپن را با اختلافی ۳۳ درصدی شکست دهد.
اما امسال، امانوئل مکرون موقعیتی شکننده دارد. ژان لوک ملانشون، نامزد چپ‌گرای انتخابات ۲۰۲۲، پس از شکست در دور نخست و کسب ده میلیون رای، به طرفدارهایش توصیه کرد تحت هیچ شرایطی به مارین لوپن رای ندهند اما رای به مکرون را نیز توصیه نکرد.
تا لحظه تنظیم این گزارش، تازه‌ترین نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد او تنها با هشت درصد اختلاف، از لوپن جلوتر است. به همین دلیل، برخی ناظران سیاسی، که نگران به قدرت رسیدن راست افراطی در فرانسه‌اند، می‌گویند چنین رقمی قابل اتکا نیست. بر پایه نظرسنجی‌های انجام‌شده، اگرچه پس از برگزاری اولین دور انتخابات در ۱۰ آوریل اقبال عمومی به مکرون بیشتر شده، آرای لوپن نیز تقریبا به همان نسبت افزایش داشته است و هر لحظه دارد فاصله‌اش را با رقیب کاهش می‌دهد.

سهراب سپهری در ۱۵ مهر ۱۳۰۷، در کاشان چشم به جهان گشود، میرزا نصرالله‌خان سپهری، پدربزرگش، اولین رئیس تلگرافخانه کاشان بود. پدرش اسدالله و مادرش ماه‌جبین هر دو اهل هنر بودند و طبع شعر داشتند.
دوره ابتدایی را در دبستان خیام کاشان و متوسطه را در دبیرستان پهلوی گذراند و در خرداد ۱۳۲۲، پس از پایان دوره دو‌ساله دانشسرای مقدماتی پسران، به استخدام اداره فرهنگ کاشان درآمد.سهراب در شهریور ۱۳۲۷، در امتحانات ششم ادبی شرکت کرد و دیپلم دوره دبیرستان را دریافت کرد. پس از آن، به تهران آمد و در دانشکده هنرهای زیبای به تحصیل پرداخت و هم‌زمان به استخدام شرکت نفت درآمد. اما پس از گذشت ۸ ماه، استعفا کرد.
سپهری در سال ۱۳۳۰ نخستین مجموعه شعر نیمایی‌اش به نام «مرگ رنگ» را منتشر کرد. او در دوره دوم انجمن هنری «خروس جنگی» با هنرمندان پیشرو زمانه خود مانند هوشنگ ایرانی، نیما یوشیج، غلامحسین غریب و بسیاری دیگر همکاری کرد.
در سال ۱۳۳۲، سپهری از دانشکده هنرهای زیبا فارغ‌التحصیل شد و نشان درجه اول علمی را دریافت کرد. در همین سال، در چند نمایشگاه نقاشی در تهران مشارکت داشت و دومین مجموعه شعرش با عنوان «زندگی خواب‌ها» را منتشر کرد.
سهراب به مطالعه فرهنگ شرقی تعلق خاطر بسیار داشت و به هند، پاکستان، افغانستان، ژاپن و چین سفر کرد. مدتی در ژاپن زندگی کرد و هنر «حکاکی روی چوب» را در آن‌جا فراگرفت. همچنین به شعر کهن سایر زبان‌ها نیز علاقه داشت؛ از این رو، بعضی از شعرهای کهن چینی و ژاپنی را ترجمه کرد.

«ضربه روحی ناشی از ترس و شوکی که به آدم وارد می‌شود تا مدت‌ها موجب ترس و اضطراب می‌شود»
؛جمله‌ای که بسیاری از قربانیان سرقت می‌گویند.قربانیان گوشی‌قاپی در تهران تجربیاتی کمابیش یکسان دارند. شوک ابتدایی لحظه سرقت چیزی نیست که تا مدت‌ها توان فراموش کردنش را داشته باشند.
موبایل‌دزدی یا گوشی‌قاپی مسئله‌ای‌ است که در دو سه سال اخیر شدت بیشتری گرفته و روش‌های سرقت نیز متفاوت شده است.
اگر روزگاری پلیس مدعی بود کنار خیابان با گوشی صحبت نکنید تا از گوشی‌قاپ‌ها در امان بمانید، حالا در مغازه، ماشین و حتی خانه‌هایتان نیز در امان نیستید.
اواخر سال گذشته، پلیس تهران اعلام کرد میزان سرقت‌های خرد که شامل گوشی قاپی نیز می‌شود افزایشی قابل‌ملاحظه داشته است.
سیر صعودی قیمت گوشی‌های موبایل و فقر فزاینده سبب شده است موج تازه‌ای از سرقت در شهرهای بزرگ ایران راه بیفتد.
مسئله زمانی حاد می‌شود که بدانیم در ماه‌های اخیر گوشی‌قاپی با خشونت نیز همراه بوده است. در موارد بسیاری، گوشی‌قاپ‌ها حین صحبت فرد دست به سرقت نمی‌زنند بلکه این مدل سرقت با خفت‌گیری همراه است و معمولا دو یا سه نفر با محاصره فرد، حتی در اماکن به‌نسبت شلوغ با چاقو و قمه و به‌زور تهدید و حتی ضرب‌و‌جرح، اقدام به سرقت گوشی می‌کنند.
پلیس ایران مدعی‌ است گرانی مواد مخدر در ماه‌های اخیر یکی از دلایل افزایش سرقت‌های خرد بوده است.
اما ماجرای گوشی‌قاپی زمانی عجیب می‌شود که بدانیم سارقان به شیوه‌های تازه‌ای روی آورده‌اند.
شیوه مرسوم و غالب همان سرقت گوشی حین صحبت است و معمولا سارقان سوار موتورند.
در این شیوه، یک یا دو نفر معمولا خلاف جهت خیابان و با خاموش کردن موتور، از پشت به فرد در حال صحبت نزدیک می‌شوند و تنها چند ثانیه قبل از سرقت، موتور را روشن و پس از گرفتن گوشی از دست مالک، به‌سرعت فرار می‌کنند.

تا همین چند هفته پیش، پیروزی امانوئل مکرون در انتخابات ریاست‌جمهوری فرانسه، که دور اول آن یکشنبه ۱۰ آوریل برگزار می‌شود، قطعی به نظر می‌رسید؛ اما آخرین وضعیت نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد با این‌که ورود مکرون به دور دوم کم‌و‌بیش قطعی است، او در هر دو دور نبردهایی سخت‌تر از آنچه تصور می‌شد خواهد داشت.

در حالی که جهان غرب در گیر‌و‌دار تورم بالا و بحران‌هایی همچون حمله روسیه به اوکراین است، وضع اقتصادی فرانسه در مقایسه با بسیاری از کشورها، به‌نسبت بهتر بوده است. با این همه، مکرون، رئیس‌جمهوری میانه‌رویی که زمانی وزیر کابینه سوسیالیست‌ها بود، امروز به راست میانه نزدیک‌تر است. او در پنج سال زمامداری‌اش، کم بحران به چشم ندیده است. بسیاری از مردم او را که سال‌ها بانکدار و فعال عرصه سرمایه‌گذاری بود، «رئیس‌جمهوری ثروتمندان» می‌خوانند که آمال مردم عادی را در دل ندارد و از مصائب زندگی روزمره آن‌ها بی‌خبر است. اقدام‌های مکرون برای رقابتی‌‌تر کردن اقتصاد فرانسه با زیر ضرب بردن برخی ابعاد نظام اجتماعی قوی این کشور همراه بوده است و همین باعث شد آماج انتقاد جنبش‌های خیابانی مثل «جلیقه زردها» قرار گیرد.

اما با وجود این‌که آمال اقتصادی معمولا با چپ تداعی می‌شوند، انتظار می‌رود رقیب اصلی مکرون در انتخابات روز یکشنبه نامزد راست افراطی باشد: مارین لوپن، رهبر حزب «اتحاد ملی» که کوشیده است جناح سیاسی‌اش را از تصویر افراط‌گرایی و نژادپرستی دور کند و معتدل‌تر نشان دهد. بر اساس آخرین نظرسنجی‌ها، مکرون در دور اول فقط ۵ درصد از لوپن پیش خواهد بود و پیش‌بینی می‌شود این نامزد راست‌گرا ۲۲ درصد آرا را کسب کند.

خروج نامنتظره اریک زمور نیز به کمک لوپن آمده است، نامزدی دیگر در راست افراطی که بسیار رادیکال‌تر و صریح‌اللهجه‌تر از لوپن به موضوع‌های مورد علاقه این جناح سیاسی می‌پردازد: ضدیت با مهاجران، گلایه از تاثیر مسلمانان در فرانسه و درخواست تقویت پلیس. زمور که در نظرسنجی‌های اخیر به زیر ۱۰ درصد سقوط کرده، باعث شده است لوپن چهره معتدل‌تری پیدا کند و بسیاری از رای‌دهندگان سنتی راست که از مکرون دل خوشی ندارند به او متمایل شوند.

ماه رمضان عید معنوی مسلمانان جهان است، ماهی که در آن مهربانی عبادت است.
 رمضان فرصتی است برای نزدیکی به پروردگاه در کنار صلح، آشتی، گذشت و تزکیه وجود از شرارت و شقاوت.
ماه میهمانی خداوند، پاکسازی جسم و تازه شدن روح، ماه خالص کردن وجود از هر آنچه باعث گناه است.
در تمامی مذاهب و ادیان الهی، آیین‌های کم خوردن و کم آشامیدن، صحبت نکردن و دوره‌های نخوردن و نیاشامیدن وجود دارد.
در آیین زرتشتی، روزهای چهارگانه روزه‌داری وجود دارد. در آیین یهود نیز روزه یوم کیپور از معروف‌ترین روزه‌ها است.
 در بین مسیحیان هم آداب و رسوم خاصی وجود دارد به نام روزه بزرگ، روز قبل از شروع روزه به روز «بوم باراگیتان» یا «جشن شادمانی اصلی» معروف است.رمضان با رویت هلال این ماه در آسمان شروع می‌شود و با رویت هلال ماه شوال به پایان می‌رسد و مسلمانان به شکرانه سی روز عبادت و تزکیه وجود، روز عید فطر را جشن می‌گیرند.
مسلمانان در این ماه با پهن کردن سفره‌ افطاری و سحری و دعوت از دیگران، روزهایی را که به باورشان به خداوند نزدیک‌ترند، پاس می‌دارند.
در اکثر کشورهای اسلامی، ماه رمضان از شادترین ماه‌هاست، مردم بعد از افطار تفریح می‌کنند و گردش‌های شبانه می‌روند.

سیزده به در از راه رسیده بعد از آنکه کنار آتش چهارشنبه سوری جمع شدیم و زردی من از تو سرخی تو از من سر دادیم ....
حاجی فیروز با ترانه های شادش ما را برد به استقبال بهار
خانه تکانی کردیم و گرد و غبار را از چهره ی زندگی شستیم
سبزه سبز و هفت سین پهن کردیم
دور سفره نشستیم و کلی آرزوی خوب کردیم برای چرخیدن زمین و زمان بر مدار خوشی و سرخوشی خودمان و دیگران