De kikkers zijn de democratie beu en vragen Jupiter om een koning. Jupiter geeft hun een blok hout. Eerst zijn de kikkers bang, maar dan gaan ze erop klimmen en klagen ze nog steeds. Jupiter stuurt een kraanvogel als koning, die de kikkers opeet. De kikkers klagen weer, maar Jupiter zegt dat ze krijgen wat ze wilden en zelf de schuld dragen. Het verhaal leert dat je moet oppassen met wat je wenst en dat vrijheid niet altijd eenvoudig is.

Een koning belooft zijn stervende vrouw met een even mooie vrouw te trouwen. Hij wil met zijn dochter trouwen, die met behulp van een fee onmogelijke mantels eist: van sterren, maan en zon. Uiteindelijk vraagt ze een ezelsbontmantel, waarna ze vlucht. Ze werkt als "Bontepels" in een herberg. De koning ontdekt haar schoonheid door een sleutelgat, wordt ziek van liefde en verlangt naar een cake van haar. Hij vindt haar ring en spinnewiel in de soep. Op een feest schuift hij de ring om haar vinger en onthult haar, waarna ze trouwen. Ze verzoent zich met haar vader, die hertrouwt. Het verhaal gaat over ontsnapping, vermomming, identiteit en verlossende liefde.

Hazen, angstige dieren, overwegen zelfmoord. Tijdens hun overleg schrikken ze een familie kikkers op de oever van een vijver op, die in het water springen. De hazen realiseren zich dat er dieren zijn die zelfs banger zijn dan zij, waardoor ze hun eigen situatie in perspectief plaatsen. Het verhaal geeft een les in relativering en het vinden van troost in het feit dat anderen het misschien nog moeilijker hebben.

Winnie de Poeh en Knorretje volgen sporen in de sneeuw, in de overtuiging dat het Woezels (of Wizzels) zijn. Het aantal sporen neemt toe, wat Knorretje steeds angstiger maakt. Hij verzint een smoes om weg te gaan. Janneman Robinson onthult dat ze hun eigen sporen in cirkels volgen. Poeh realiseert zich zijn domheid, maar Janneman Robinson troost hem. Het verhaal toont de fantasie van kinderen, de angst voor het onbekende en de waarde van vriendschap.

Een vos nodigt een ooievaar uit voor het eten en serveert soep in een ondiep bord, waardoor de ooievaar niet kan eten. De ooievaar nodigt de vos de volgende dag uit en serveert de soep in een lange kan, waardoor de vos niet kan eten. De ooievaar wijst de vos op het feit dat je anderen niet voor de gek moet houden, als je zelf niet tegen een stootje kunt. Het verhaal is een les in gerechtigheid, wraak en de gouden regel.

Een gewonde wolf vraagt een schaap om water te halen, zodat hij kan aansterken. Het schaap weigert, omdat het weet dat de wolf hem dan zal opeten. Het schaap zegt dat hij dan het bewijs van zijn daad met het water zal wegspoelen. Het verhaal leert dat je niet op hulp van je vijand moet rekenen, zelfs niet als hij in nood verkeert.

Een wolf ziet een geit op een klif en probeert haar naar beneden te lokken, zogenaamd uit bezorgdheid. De geit doorziet het bedrog en wijst zijn aanbod af, omdat ze weet dat de wolf alleen aan zijn eigen honger denkt. Het verhaal leert om niet te vertrouwen op vleiende woorden van mensen met verborgen agenda's.

Een hert bewondert zijn gewei in het water, maar schaamt zich voor zijn benen. Wanneer hij vlucht voor een panter, blijft zijn gewei vastzitten in de takken, waardoor hij gevangen wordt. Hij beseft dat zijn benen hem hadden kunnen redden. Het verhaal leert dat wat je waardeert niet altijd het belangrijkst is, en dat je je niet moet schamen voor wat nuttig is.

Een koning belooft zijn stervende vrouw te trouwen met iemand die op haar lijkt. Hij wil met zijn dochter trouwen, die advies vraagt aan haar peettante, een fee. Ze krijgt onmogelijke opdrachten voor jurken in kleuren van het weer, de maan en de zon, die de koning vervult. Uiteindelijk moet ze de huid van de gouden ezel eisen, waarna ze vlucht in de ezelsvel. Als "Ezelsvel" werkt ze op een boerderij. De prins wordt verliefd na een blik door het sleutelgat en wordt ziek, verlangend naar een cake van Ezelsvel. Haar ring valt in de cake, de prins herkent deze en eist haar als bruid. Ze toont haar ware identiteit, trouwt met de prins en haar vader, die zijn verstand terug heeft, geeft zijn zegen. Een verhaal over ontsnapping, identiteit en ware liefde.

De pauw heeft niet altijd zijn mooie veren gehad, maar kreeg ze op zijn verzoek om zich van andere vogels te onderscheiden. Hij paradeert trots, maar ontdekt dat zijn veren te zwaar zijn om te vliegen. In plaats van de lucht in te gaan, is hij veroordeeld om als een kip over de grond te lopen. Het verhaal waarschuwt voor de consequenties van ijdelheid en de waarde van wat je al hebt.