ศีลธรรมต้องกลับมาเพื่อทำให้คนเป็นมนุษย์ ศีลธรรมเลวคนก็กลับไปเป็นผี ศีลธรรมดีคนก็กลับมาเป็นมนุษย์ โลกก็หมดปัญหาโดยประการทั้งปวง

ศีลธรรมนั้นมีรากฐานอยู่ที่ประโยชน์ของมนุษย์ทุกคน การดำรงชีวิตจะสะดวกสบาย เหมือนลากเกวียนลงเนินเขา

คนทำบาปกรรมเพราะขาดความเห็นที่ถูกต้อง หลงในความสุขหรือกามารมณ์ ซึ่งบางอย่างเป็นไปในทางทำลาย เป็นสิ่งเสพติดยิ่งกว่ายาเสพติด ทำให้เกิดอาชญากรรม ทำให้เกิดสถานค้าความสุขเต็มโลก ทำให้มีการแสวงหาอำนาจเพื่อความสุข ทำให้ภิกษุจีวรร้อน ในแง่สร้างสรรค์กามารมณ์ก็ทำให้เกิดความขยันขันแข็ง ทำให้คนร่ำรวย สร้างสรรค์ เพื่อการเงินสะพัด ให้บ้านเมืองสวยแบบหลอก ๆ ทำให้คนทำบุญหวังสวรรค์ ความงามของดอกไม้ช่วยล่อแมลงให้มาช่วยผสม ความสวยงามก็เพื่อประโยชน์ของความสุข แล้วเราก็หลงความสวยงาม แต่กามารมณ์เมื่อมีมากเข้า ก็บีบคั้นให้เบื่อหน่าย จนออกบวช บรรลุธรรม ดังนั้น ความสุขที่ควรละก็มี ควรเลือกเฟ้น ปรับปรุง พอเหมาพอดีก็มี ควรสนับสนุนก็มี

คนจะต้องมีสติ เมื่อมีผัสสะมากระทบ เมื่อมีอะไรมากระทบแล้วไม่มีสติ ก็เป็นผัสสะมืดบอด ผัสสะอวิชชา สิ่งต่าง ๆ จะเป็นไปในทางผิดพลาด เมื่อมีเหตุการณ์ในโลกมากระทบต้องมีสติ และดำริในแนวอันลึกซึ้งทางปรมัตถสัจจะ คือ ความจริงแท้ ที่เป็นอิสระไม่ผูกพันกับสมมติใด ๆ

เวทนา คือ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจ แบ่งเป็น ชอบ ไม่ชอบ และที่ไม่เกี่ยวกับชอบและไม่ชอบ ทำให้เกิดผลเป็นตัณหาหรือความอยากอย่างใดอย่างหนึ่ง ทำให้อยากเป็น อยากไม่เป็น อยากได้ หรือ อยากทำลาย หรือ เกิดความสงสัย ทำให้อยากรู้ให้แน่ลงไป เมื่อมีความรู้สึกใด ๆ เช่น อร่อย จะเกิดความคิดปรุงขึ้นมาว่า "เรา" อร่อย นี่คือกำเนิดของตัวกู

สังสารวัฏ หรือวัฏฏะสงสารก็ตาม ก็หมายความว่า เรากำลังพูดถึงสภาพหรืออาการที่สัตว์หมุนเวียนไปในวงกลม ของสิ่งที่เรียกว่าวัฏฏะ อย่างที่ได้อธิบายไปแล้วในปีกลาย ซึ่งสรุปความว่า กิเลส กรรม และผลกรรม สามอย่างนี้เป็นวงกลม

ความขัดแย้งแก้ได้ด้วยความเห็นที่ถูกว่า ทุกคนเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย และมุ่งหมายอย่างเดียวกัน คือ ให้รอดจากความทุกข์

ศีลธรรม หมายถึง ความปกติสุข ในทุกกิจการที่ทำ ไม่ว่าจะเป็นการเมือง การทหาร เศษฐกิจ ล้วนเป็นไปเพื่อความปกติสุข

ธรรมะเป็นสิ่งที่ต้องปฏิบัติให้อยู่กับเนื้อกับตัว คนไม่กลัวบาป แม้รู้ว่าบาปคืออะไร เพราะไม่มีธรรมะ

ชาติ คือ กาย ศาสนา คือ จิตใจ พระมหากษัตริย์คือระบบประสาทที่ทำให้เกิดความแน่นแฟ้นระหว่างกายและใจ เรารอดอยู่ได้เมื่อยังมีสถาบันทั้งสามอย่างมั่นคง สิ่งที่เรียกว่าสถาบัน คือ สิ่งที่ตั้งอยู่อย่างแน่นแฟ้นในใจของคน มิใช่วัตถุ สถานที่ หรือบุคคล