ความประมาทภาษาไทย แปลว่า ความเลินเล่อ ความอวดดี แต่ภาษาบาลีมี หมายความกว้างกว่า ครอบคุลมแทบทุกอย่างในทางที่ไม่ดี เช่น ความไร้สติ สัมปชัญญะ ความโง่ ความขี้เกียจ ความไม่อดทน ความเห็นแก่ตัว ความงมงาย หลงใหลในไสยศาสตร์ ไม่จริงจังในหน้าที่ ไม่เข้มแข็ง เป็นต้น ซึ่งจะทำให้ไม่ก้าวหน้าในทางธรรม หรือเดินไปสู่พระนิพพานได้ มีแต่เสื่อมลงและวินาศเสียก่อน โดยเฉพาะก่อนตาย ดังบาลีว่าไว้ว่า ความประมาทเป็นทางแห่งความตาย ผู้ประมาทก็เหมือนกับตายแล้ว

คำว่าข้าพเจ้า แปลว่า เป็นข้าของพระเจ้า ดังนั้น ศาสนาพุทธก็มีพระเจ้า พระเจ้าของพุทธมีความหมายทั้งฝ่ายภาษาคนและภาษาธรรม ในภาษาธรรม หมายถึง พระเจ้าที่อยู่ในหัวใจมนุษย์ แต่เป็นกฎธรรมชาติ ที่ควบคุมคนและสิ่งทั้งปวง เป็นสิ่งที่สูงสุด แม้พระพุทธเจ้าก็มีสิ่งสูงสุดนี้เป็นที่เคารพ

เรื่องเกี่ยวกับการมีสวนโมกข์และเล่าประวัติ

วิกฤตการณ์ทั้งในและนอกประเทศเพิ่มขึ้นตามสัดส่วนของศีลธรรมที่หายไป แต่ไม่มีใครรับผิดชอบ มีแต่คนจะฉวยโอกาสที่โลกมีวิกฤตการณ์แห่งการกอบโกยผลประโยชน์ให้แก่ตน คือ การทำนาบนหลังคน คิดดูให้ดีว่าเป็นเรื่องบุญกุศลหรือไม่

โดยมากทราบกันว่า วันวิสาขบูชา เป็นวันประสูติ ตรัสรู้ และปรินิพพาน ของพระพุทธเจ้า นี้เป็นการกล่าวในภาษาคนธรรมดา จึงมีความหมายของธรรมดา คือ ตื้นอยู่ บางอย่างบางประการ ต้องมีความรู้ให้ทั่วถึง ให้ถูกต้องตามที่เป็นจริงในภาษาธรรม ในภาษาธรรม การตรัสรู้อย่างเดียวทำให้เกิดพระพุทธเจ้า และทำให้มีการปรินิพพาน คือ การดับกิเลสอย่างสนิท เป็นเรื่องเดียวกัน มีในขณะเดียวกัน ไม่แยกเป็นสามเรื่องหรือหลายขณะ ห่างกันหลายปี

กิเลส คือ ความรู้สึกผิด ความเห็นผิด ความคิดผิด การตัดสินใจผิด เมื่ออารมณ์ภายนอกมากระทบทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ซึ่งมีอยู่ประจำในชีวิตประจำวันของเรา กิเลสที่เกิดขึ้นไม่ใช่ตัวเรา เราไม่ควรเอากิเลสเป็นตัวตน แต่พอเอากิเลสเป็นตัวตนจึงไม่มีใครคิดทำลายกิเลส ทั้งที่มันเป็นของร้อน ถ้าไม่มีกิเลสก็เย็น ความดับไปของกิเลส หรือ นิพพาน ซึ่งแปลว่าเย็น

รากฐานของวิกฤตกาล ปัญหายุ่งยาก มาจากความไร้ศีลธรรม ประเทศชาติจะเจริญ ต้องมีรากฐานที่ศีลธรรม ทำอะไรต้องทำลงไปถึงรากฐาน จะบำรุงต้นไม้แห่งสันติภาพ ต้องบำรุงที่รากฐาน จะทำลายต้นไม้มีพิษก็ต้องทำลายที่รากฐาน รากฐานของความเจริญอยู่ที่ศีลธรรม

การกลับมาปรมัตถธรรม เพื่อเป็นรากฐานของศีลธรรม

การงานมีสองชนิด ถ้าทำในความรู้สึกเป็นหน้าที่ของมนุษย์ แต่ถ้าทำงานเพื่อสนองกิเลส การทำงานนั้นไม่ใช่การปฏิบัติธรรม การทำงานที่เป็นการปฏิบัติธรรม คือ เห็นจริง ยินดีทำ และเป็นสุขในการทำงาน

มนุษย์แปลว่ามีใจสูง เราจะต้องเอาปรมัตถธรรมมาเป็นกระดูกสันหลังของศีลธรรม คนจะกลายเป็นมนุษย์ เช่น จะแก้ปัญหาอบายมุขก็ต้องอาศัยปรมัตถธรรม ทำให้เห็นว่าความสุขร้อน ไม่ใช่อย่างเดียวกับสุขเย็น สุขร้อน คือ สนุกสนานทางวัตถุ ใช้เงินเป็นปัจจัย สุขเย็น คือ การประพฤติที่ถูกต้องทางกาย วาจา และจิต